Teatri Kombëtar, odiseja e vështirë shkruar nga pasioni i aktorëve

Besim Levonja ishte jetim që kërkonte një strehë vorfnore. Mundohej shumë dhe i lutej gjithmonë punëdhënësit të radhës që ti jepte disa cent e të shkonte në sallë teatri. I duhej për dy arsye: e para se i pëlqenin pjesët teatrore dhe mandej, siç ka pas rrëfyer vetë, i duhej një vend për të fjetur. Rrinte aty shtrirë nëpër karrige pa e kuptuar kush. Dhe ashtu shkonte edhe një natë. Drita Pelingu ishte te 18-at kur me staturën elegante, motrën e vet përdore, dhe dy bishtalecat që i vareshin deri në bel doli përballë një jurie që do të vlerësonte të rinjtë që do të regjistroheshin në shkollën teatrore. Zëri i sallë kumboi në sallë. E që nga ajo ditë, numëroi plot 45 vjet karrierë me mbi qindra role skenike teatrore.

Janë vetëm dy shembuj nga historia e gjatë mbushur me emra të mëdhenj që ndërtuan Teatrin Kombëtar. Por si ka nisur ky rrugëtim? Kush janë fillesat e Teatrit në Shqipëri dhe sa e vështirë ka qenë për aktorët e spektatorët për të ndjekur shfaqjet teatrore? Si ka qenë historia e njerëzve që kanë shkruar historinë e teatrit në Shqipëri…