Këpucët e bardha të dasmës dhe letra dashurie

Nga Dritëro e Sadije Agolli, te Valentin Previzi dhe Maria Gorizia. Letra dashurie, por edhe premtime të pashtershme besnikërie do të na bëjnë të mendojmë ndryshe, për marrëdhëniet e shkrimtarëve dhe ushtarakëve. Zemrat njëlloj nuk komandohen “Dritëro, kam blerë këpucët e bardha të dasmës”… kjo është një nga fjalitë e bukura shkruara nga Sadije Agolli. Një gëzim, një dashuri që pret të kurorëzohet. Ndoshta një nga dashuritë më publike të botës së letrave në shqip. Kaq më mjaftoi të lexoja mes dorëshkrimeve që janë publikuar a prezantuar në shtëpinë e dikurshme të çiftit që tanimë është kthyer në një shtëpi muze. Aty takoj Anisa Ymerin, e cila ka marrë në dorëzim çelësat, e shtëpive muze, atë të Ismail Kadaresë dhe atë të Dritëro Agollit. Por, kur them që kolegia ime ka në dorë çelësat nënkuptoj bashkë me të edhe rikonceptimin e eventeve dhe jetës artistike që do të gëlojë në këto apartamente. Në sirtarët e pallatit të shkrimtarëve Pallati është po aq i njohur dhe ka po atë famë në kryeqytet. I konceptuar nga një tjetër emër i njohur e arkitekturës shqiptare, Maks Velo ky pallat ku tanimë jetojnë sirtareve edhe letrat e dashurisë së shkrimtarëve të njohur, dikur është anatemuar si një koncept mjaft modern për kohën. Po modern ishin edhe personazhet që jetonin aty. Pak nga këndvështrimi i tyre për dashurinë desha ta sillja nga ai pallat edhe unë në këtë numër të revistës NewsBomb, sepse është muaji i dashurisë, ndonëse, është njëkohësisht edhe muaji i ndarjes nga jeta të Dritëro Agollit dhe pak ditë na ndajnë nga ditëlindja e Kadaresë, të cilin nuk e kemi më mes nesh. Për këtë kontaktova Anisa Ymerin, që nuk nguroi aspak të më niste letrat e dashurisë që mbeten sirtarëve të shkrimtarëve, e nga sot publike për vizitorët e asaj shtëpie. “Dritëro dhe Sadije Agolli jo thjesht i kanë dërguar këto letra, por për dekada me radhë i kanë ruajtur ato me shumë fanatizëm. Kjo është diçka e rrallë, por që tregon një vetëdije të skajshme të tyre për rëndësinë që do të merrnin në një tjetër kohë. Me po të njëjtin fanatizëm dhe me po të njëjtën vetëdije i ruan edhe e bija e tyre, Elona Agolli pas ikjes fizike të prindërve të saj. Ndërsa mendonim se si do ta kujtonim ditën e ndarjes nga jeta të Dritëroit, që është më 3 Shkurt, s’kishte vend për asnjë dyshim, do ta kujtonim përmes letrave të dashurisë, që është tharmi i jetës së tyre ”, më tregon Anisa teksa e pyes për misionin e saj. E megjithëkëtë, një mision jo shumë i thjeshtë nëse flasim për detaje të jetës personale të shkrimtarëve. Një nga letrat më të bukura që gjeje mes atyre që ekspozoheshin këtë shkurt në shtëpinë muze të Dritëro Agollit ishte ajo e Sadijes pak para martese. Unë sigurisht, dua ta ndaj këtë me lexuesin e revistës, ashtu sikurse Anisa e ndan me publikun. Këpucët e dasmës “I dashtuni im, Për nji ditë mora tri letra. U gëzova shumë dhe gjithë ditën kisha një gëzim të mbrendshëm. Në Shkodër po bjen dëborë me shi. Asht njo borë me flokë të mëdha dhe duket kaq e bukur sa nuk e merr me mend. Eci, shkoj në shkollë. Nuk kam të ftohtë, nuk dridhem. Kam lidhë shaminë e pardesysë në kokë, në kambë galloshet e nuk e ndjej hiç të ftohtin. Kam nji dëshirë të madhe të hecë nëpër bardhësi. Ah sa bukur sikur të ishe edhe ti. Do delnim, do shëtisnim nëpër borë, por ty do të lageshin kambët se nuk ke galloshe. Unë jam ftohë njëçikë, më duket se më ka zanë gripi që në ditët e dëborës. Sot jam ma mirë, më duket sikur jam shëndoshë prej çajit… …ajo dhomë që rrin ti ka nji ambjent të ngrohtë. Sikur të dal mire në këto fotografitë e dëborës, do smadhoj nji e do ta çoj që ta vejsh në dhomë pranë tandes. Dritëro, kam ble këpucët e bardha të martesës, veç kam hall se i kam ble takat e nalta, por janë shumë elegantisimo. ….Dritëro, ti hajde nga Marsi në Shkodër. Këtë letër ta kam shkrue shumë shumë bukur, nga shkrimi sigurisht. Nejse, të puth shumë… Sadija!” Nga dolën letrat? Po, nga dolën këto letra, këtë ma rrëfen vetë Anisa e cila ka bashkëpunuar në këtë rast me vajzën e çiftit Agolli, Elonën. “Nuk është e lehtë të “bindësh” Elonën të lëshojë dorëshkrime apo objekte të trashëguara nga prindërit e saj, edhe kur bëhet fjalë për t’i ekspozuar apo për t’u bërë pjesë e shtëpisë muze të shkrimtarit, sepse ajo është e ndërgjegjshme për rëndësinë dhe peshën që ato kanë në fondin personal të trashëgimisë. Por ajo “mi besoi” letrat dhe jo vetëm ato, shumë fotografi të rralla që çifti i këmbente me njëri – tjetrin përmes postës, por edhe shumë objekte personale me rëndësi të madhe për jetën e tyre. Krijimi i disa këndeve të dashurisë brenda shtëpisë, ishte ajo që vendosëm! Dhe kështu bëmë. Në çdonjërën prej hapësirave të shtëpisë ku ata jetuan, gjenden letrat dhe objektet që të cilat ata i personifikojnë” , më tregon Anisa Ymeri. Ata shkruanin edhe kur ishin bashkë Ato janë letra të shkruara për të shuar distancën fizike e që për muaj me radhë, bëhen nevojë jetike. Ata dërgojnë përmes letrave, mbyllur në zarf, emocionet, ndjenjat dhe mungesën e njëri-tjetrit. Dhe, kur njerëzit janë bashkë, ata nuk kanë kohë dhe as nevojë të shkrujanë letra, por thjesht e përjetojnë atë ndjesi. Por mes çiftit Agolli ka ndodhur ndryshe. Ata shkruanin letra dashurie edhe kur ishin në të njëjtën dhomë. Edhe kur largoheshin nga shtëpia, secili në punën e vet. Edhe kur Dritëroi largohej nga qyteti për shërbim, edhe kur Sadija ishte në kuzhinë ai i shkruante letra dhe ia linte mbi tavolinë. Anisa më tregon se: “Nuk mjaftonte as dhoma e gjumit, as shtëpia, as kafenetë, as shëtitjet dhe hapësira tjetër që ata ndanin së bashku në jetën e tyre, për të shpprehur dashurinë. Ata shkruanin letra, duke dëshmuar se ishin më shumë se burrë e grua, më shumë se dy njerëz të dashuruar, por duan të tregojnë se ishin dy dashnorë të pandreqshëm që u duhej patjetër letra dhe boja për ta shprehur atë dashuri më bukur sesa me shikime, prekje e puthje. Në këtë këndvështirm ata ishin dy adoleshëntë që nuk u rritën e nuk u “poqën” kurrë. Por, me sa duket letrat nuk kanë mjaftuar për ta bërë sa reale aq edhe platonike dashurinë mes tyre ”. Të shkruash për të lënë amanet dashurinë Ata kanë shkruar për të lënë gjurmë. Atyre nuk iu ka mjaftuar leximi që u kanë bërë letrave të njëri-tjetrit, por kanë qenë të vetëdijshëm se ajo po shkruanin është edhe një histori që vlen të lexohet edhe nga të tjerë. Ndaj dhe Sadija është treguar një konservatore e rreptë në arkivimin e këtyre letrave, për t’ua lënë jo thjeshtë familjes, fëmijëve të tyre, djalit dhe vajzës, por edhe lexuesve, madje edhe atyre që nuk kanë lexuar më shumë se disa poezi prej Dritëroit. “Këto letra dashurie mund të lexohen edhe pa lexuar poezitë, sepse ato vazhdojnë të mbeten poezia më e bukur” , më thotë Anisa Ymeri gjatë bisedës sonë për letrat. Ekspozita në shtëpinë muze Ekspozita me letrat e dashurisë së çiftit Agolli është si një “film romance”, ku gjithkush mund të gjejë veten. Gjithkush mund të gjejë letrën e tij që e ka marrë dikur, por nuk e ka ruajtur. Letrën që e ka shkruar, por nuk e ka postuar, apo edhe letrën që nuk e ka shkruar kurrë, sepse ka menduar se përqafimi e puthja mjafton për ta shrehur dashurinë. Ekspozita është një lundrim në një botë shpirtërore që tregon se për sa shumë ka nevojë dashuria që të ushqehet për të mbetur e freskët dhe për t’i mbijetuar viteve, konsumit dhe madje edhe pleqërisë. Ja edhe një tjetër copëz nga letrat e ekspozuara aty: “I dashtuni im, Tani e ndjej thellë këtë fjalë. Më ka marrë malli shumë për ty, do të dëshëroja të isha pranë teje dhe të korrigjoja hartime. Shanset për të ardh në Tiranë me 11 janë të mëdha. Do të vijmë me Didin të dielën dhe do të kthehemi të hanën mbasdreke. Humbi 3 orë, por do i marr leje dy drejtorave. Ti do jesh i zhytun në punë. Çdo ditë e lexoj gazetën me shpresë së mos shoh të paktën emnin tand, se mos flas me ty nëpërmjet gazetës. I dashtun, unë e ndjej fajtore veten ndaj teje, nuk sillem ashtu si e ndjej. Kjo rrjedh ndofse ngaqë e di se ti ma plotëson çdo dëshirë, por tash e mbrapa nuk do të sillem ashtu. Ky dreq stilografi më asht prishë….” Letra vijon, por ndala jo rastësisht te stilografi, pasi dua të tregoj se në shtëpinë muze të Dritëro Agollit ekspozohen edhe objekte të cilat përshkruhen në to. Ndërsa në studion e shkrimtarit, me stilografin dhe bojën që ka mbetur ende në fondin privat të familjes, secili vizitor mund të shkruajë një tjetër letër dashurie. Bethoveni dhe zëri i poetit Anisa Ymeri ka menduar edhe për vizitorët pakëz “më dembelë”. “Në një tjetër hapësirë këto letra lexohen e përcillen ndryshe, të shoqëruara nga Simfonia 8 e Bethovenit. Vajza e tij, Elona na tregon se kjo është muzika që mund të jetë dëgjuar më shumë se gjithçka tjetër në këtë shtëpi pasi shkrimtari e adhuronte. Prandaj edhe ne kemi zgjedhur ta rikthejmë simfoninë e Bethovenit. Kudo në hapësirat e shtëpitë tanimë muze mund të dëgjohet zëri i shkrimtarit i cili lexon poezitë e tij” , tregon Anisa. Mes dashurisë dhe xhelozisë “I dashtun, Sa e trishtueme jam sot. Tashti duhet të kesh arritë në Tiranë, do të jesh duke hangërë dhe ndofta të shkon mendja edhe tek unë. Jam e mërzitun, në këtë çast donja të ishe me ty. Janë shumë 4 muej. Nji vesh i ketrit më kishte mbetë në xhep të pardesysë. Asht nji ketër i mirë, besnik që nuk të gënjen. Ai më ka pa gjithmonë mue kur jam kthye prej shkolle, veçse asht I heshtun dhe nuk ka gojë që t’u përgjigjet pyetjeve tueja. Duket nji çikë si serioz se ka nji palë mustaqe të ashpra si burrat xhelozë por nuk asht i tillë. Ai të don ty dhe mbramë ma tha. Unë e kuptoj atë. Kur të bahesh xheloz, shikoje atë se të ikë xhelozija. ….. Të puth fort, Sadija”! Historia e Valentinit shqiptar Një dashuri si nëpër libra. Odiseja e pritjes 47-vjeçare në emër të dashurisë. Valentini shqiptar dhe italiania Maria Gorizia si Penelopa dhe Odisea. Valentin Previzi, oficer i ri, i formuar në Itali, së bashku me gruan e tij të re, kthehet në Shqipëri në fundin e nëntorit të vitit 1944 dhe prej atij momenti fillon kalvari i tmerrshëm i vuajtjeve për të dhe familjen e tij. Valentini arrestohet, internohet dhe ndahet nga gruaja e tij italiane për 47 vjet me radhë. Duket si një odise. Pritja në emër të dashurisë është tema kryesore. Lek Previzi, vëllai i Valentin Previzit, e ka përshkruar jetën e të vëllait në librin me titull “Odiseja e pafajësisë”, ndërsa unë prej këtij libri ju prezantoj vetëm momentin e propozimit. Propozimi për martesë “E vogla quhej Maria Gorizia, por e thirrnin shkurtimisht, Gori. Ajo kishte mbarue gjimnazin dhe vazhdonte universitetin për histori e letërsi. Gori ishte një vajzë e bukur, me një trup të përsosun. Sigurisht, midis dy të rijve lindi simpatia dhe Valentini e shoqnonte shpesh nëpër akvitetet argëtuese, duke tregue respekt e mirësjellje prej fisniku. Ai kishte njohun vajza të tjera si në Romë, ashtu edhe në Modena e Bolonja, por kjo kishte fillue me i hy në zemër. Ai e mori punën seriozisht dhe vendosi që ajo të bahej grueja e tij. Dhe erdhi momenti që Valentini t’i propozonte asaj. Ishte ditë vere dhe ai e ftoi Gorin me kalue darkën në një lokal veror me lulishte dhe orkestër. Nuk ishte hera e parë që i kalonin mbramjet në atë lokal, kafe-restorant, ku kishin shkue edhe me nanën e saj. Darka kaloi për bukuri dhe ata qëndruan edhe më gjatë aty së bashku. Një çast, Valentini nxori nga xhepi një kuti të vogël e të bukur dhe iu lut që ta pranonte si dhuratë nga ana e tij. Vajza buzëqeshi dhe e mori kutinë dhe e falënderoi për mirësjelljen që po tregonte ndaj saj. Por, kur e hapi ajo mbeti e befasueme: aty ishte një unazë e bukur me një gur vezullues. Propozimi ishte pa shumë fjalë, por fakt i kryer. Valentini priti me emocion se si do të reagonte Gori. Ajo buzëqeshi me një «grazie» që tingëlloi me ambëlsi në veshët e tij. Ai e mori unazën dhe ia vuni asaj në gisht duke i thanë se e donte shumë dhe e pyeti nëse ajo pranonte të bahej grueja e tij. Gori ishte skuq në faqe dhe kishte murmurit me një gjysmë zani « SI!», duke ia hedh krahët në qafë shumë e lumtun. Dhe ky përqafim ishte fillimi i dashunisë së tyne që do t’i shoqnonte gjithë jetën. Pas këtij takimi, në shtëpi u ba festë dhe u shpall fejesa. Aty erdhën motrat me burrat dhe fëmijët e tyne, miq e dashamirë, si dhe fqinj të lagjes. Për çiftin u shtrue darkë në Pallatin e Oficerëve, ku morën pjesë edhe eprorë e kolegë të Valentinit. Kjo ngjarje e lumtur mbylli atë pjesë të jetës së Valentinit dhe do të mbetej gjithmonë në kujtesën e tij. Ma vonë, në kushtet e vuejtjeve të papërfytyrueshme në burgjet dhe kampet e Shqipnisë, do t’i kujtoheshin vargjet e Dantes: «…Nessun maggiore dolore che ricordarsi del tempo felice nella miseria ! » (Nuk ka pikëllim ma të madh se sa me kujtue kohën e lumturisë në mjerim!)” Kështu e rrëfen Lek Previzi nisjen e rrugëtimit të tyre së bashku. Një rrugëtim jo i thjeshtë, por ama i mbushur me dashuri! Kur VALENTINI DHE MARIA u ndanë… Menjëherë pas lufte, Valenitini kërkohej si nga gjermanët, po ashtu edhe nga italianët. Për një kohë të gjatë që nga martesa e disa vite të vështira deri në përfundim të luftës, Valentini banonte në shtëpinë e bashkëshortes së tij, dhe thuajse nuk dilte asnjëherë, pasi rrezikonte të burgosej. E meqenëse të huajt nuk e donin këtë ushtarak shqiptar dhe rreziku ishte i madh, Valentini vendosi të vinte në Shqipërinë e pasluftës, por nuk e dinte se këtu do të arrestohej po ashtu. E menjeherë pas arrestimit do t’i vinte një tjetër jetë, ajo e torturave dhe pritjes së gjatë për t’u bashkuar me dashurinë e jetës së tij Marian. Takimi me gruan italiane pas 47 vjetësh Pas burgosjes së Valentinit, e shoqja e tij italiane, Maria Gorizia, u riatdhesua në Itali së bashku me shumë italianë që asokohe u lejuan të ktheheshin në atdheun e tyre. Maria nuk kishte asnjë dëshirë që të ikte në Itali pa Valentinin, por ajo u detyrua që ta ndërrmerte atë hap, pasi asokohe e gjithë familja Previzi ishte në burgje dhe internime. Ndërkohë që Valentini bashkë me ne pjestarët e tjerë të familjes vuajti për plot 47-vjet në kampet e internimit të Beratit, Kuçovës, Porto-Paleroms, Tepelenës, Çorovodës, Fabrikës së Tullave Tiranë, Shtyllas të Fierit, Kuç i Vlorës, Plug e Gradishtë të Lushnjes, bashkëshortja e tij italiane i drejtonte vazhdimisht kerkesa Ministrisë së Jashtme Italiane që të ndërhynin pranë qeverisë shqiptare për të bërë të mundur bashkimin me Valentinin e saj. Shumë prej këtyre letrave sot ekszistojnë vetëm në institucionet e konservimit të dokumenteve, por sigurisht jo të gjitha dokumentet i kemi deklasifikuar nga dosjet. Tetorin e vitit 1967 ambasadori italian në Shqipëri Norberto Lehman, në një përgjigjie që i bënte Ministrisë së tij të Jashtme ndër të tjera i shkruante: “Me vazhdimin e regjimit komunist në Shqipëri, nuk mendohet se Valentin Përvizi i cilësuar “Armik i Popullit”, të fitojë lirinë”. Ëndërra e bashkëshortes italiane të Valentinit, u bë realitet vetëm në shkurtin e vitit 1991, kur në Shqipëri po përmbysej regjimi komunist. “Atë ditë, që në Tiranë po rrëzohej monumenti i diktatorit Enver Hoxha, Valentini mundi që të largohej nga Shqipëria, pasi më parë kishte siguruar dhe vizën nga ambasada italiane. Po atë ditë ai mbërriti në aeroportin e Bolonjës ku e priste bashkëshortja e tij Maria, me të cilën takohej pas 47 vjet ndarje” , e përfundon rrëfimin e tij Lekë Përvizi lidhur me historinë e dhimbshme të vëllait të tij Valentinit, që kaloi një jetë në burgjet e internimet e regjimit komunist të Enver Hoxhës dhe u bashkua me bashkëshorten e tij italiane të cilën nuk e kishte parë që nga viti 1945, kur atë e arrestuan si armik të popullit. Ata të dy jetuan bashkë vetëm nëntë vjet, pasi më 13 maj të vitit 1999, Valentini ndërroi jetë në spitalin Malpighi të Bolonjës ku dhe u varros me nderime nga miqtë e të afërmit e tij të mërgatës antikomuniste, atij, njeriut që konsiderohej si simboli i qëndresës ndaj diktaturës. Letra dashurie nga Beogradi Martin Camaj dhe letrat e Ninës, vajzës nga Beogradi që u martua me shkrimtarin, gjuhëtarin dhe eruditin shqiptar Ishte viti 1951 kur Martin Camaj e Nina Bogdanović, e lindun në vitin 1924 në Beograd, në familjen e Dobroslavit dhe Dragës vendosën të martoheshin. I ati ishte avokat dhe nënkryetar i bashkisë së qytetit në vitet 1933-34. Nina, një njohëse e mirë e rusishtes, çekishtes dhe serbisht sigurisht, njihet në Beograd me të riun Martin Camaj, i cili studionte po aty për albanologji me gjuhëtarin e njohur profesor Henrik Barić. Martini dhe Nina martohen në qershor të vitit 1951 në Beograd, por përpara kësaj kohe ata shkëmbenin jo pak letra dashurie. Disa prej tyre i ka përkthyer Arben Ndreca. Mes gjuhëtarëve ka perëndime dashurie “ U pata lodhë. U ulëm në bar. Ti nxorre një fjalor të vogël frangjisht-italisht dhe fillove me më lexue parathanien në ital. Mbas teje u përpoqa edhe unë. E kur lexova nuk di për të satën herë “s” në vend të “z”-së, shpërtheva prej marazit me vetveten. Ti qeshe lehtas. Për herë të parë të ndigjova se qeshë kaq shumë. Mandej pamë larg. U mrekulluem të dy prej atij perëndimi të bukur e të bekuem. Befas u ktheve e më the: “A don që çdo mbramje të shohim së bashku perëndimin e diellit?”... Nina Mes trishtimit dhe dashurisë… “ Më kujtohet çasti kur për herë të parë pashë sytë e tu. Më ke vështrue me shumë vëmendje, me një shikim hetues dhe në atë shikim tandin kishte edhe mosbesim dhe shumë mbyllje në vetvete,- e më vjen keq me e pranue, - por kishte edhe pak ironi. Kjo e fundit sigurisht si pasqyrim i mendimit tand të deriatëhershëm për gratë e ndoshta edhe si mbrojtje e përgatitun qysh ma përpara. A i kam ra në të? Ai çast kaloi në terracën e kësaj vile. Prandaj edhe e vizatova. Por edhe që të shohish këto dy dritare dhe të kujtohesh për atë vajzën të cilën nuk dëshiroje me e dashunue. N. Kemi ardhë disa herë nën këtë pemë. Njëherë, ndërsa ishim shtri nën këtë pemë dhe po shikojshim nalt nëpër degë qiellin, njëherë, këndoi një zog në rrem. Unë të thashë: Ndigjo, e ti vune në dukje: “Po a e ndigjon? Asht pak i trishtuem.” Me të vërtetë ai za ishte pak i trishtuem. E porsa ma the, edhe unë vuna re se zogu ishte pak i trishtuem, vuna re se edhe ti je pak i trishtuem, e atëherë edhe në zemrën teme zuni vend trishtimi... sepse në atë çast ndjeva sesa i afërt je për mue e sa i largët ” . N. “Mos qofshim kujtim për njëri-tjetrin” Kjo asht pamja prej vendit ma të skajshëm të shëtitjes sonë të fundit, Tini. ... (shkurt për Martinin; Nina e thërriste Tini). Patëm heshtë tue shikue malet e largëta, të cilat gjithnjë e ma shumë u tretnin në errësinë. Heshtëm tue e ndi se diçka po kalonte e se duhej të thoshim lamtumirë, ndoshta përgjithmonë? O jo, jo përgjithmonë. Unë nuk dëshirojsha që ky të ishte fundi. Unë e dijsha se ky nuk ishte fundi... Gjatë kthimit më the: “Ky muej këtu në Zlatibor dhe njohja me ty ka me më mbetë si kujtimi ma i dashtun.” Pse më pat dhimbë aq shumë ajo fjala e jote e fundit? T’u pata përgjigjë me çiltërsi të trishtueme e krenare: “Nuk dëshiroj të jem kujtim për ty.” E tashti shikoj nga malet e nalta dhe prej shpirtit më del kjo lutje: “Jo, kurrë mos qofshim kujtim për njeni-tjetrin, por gjithëherë, përjetësisht një e tashme e gjallë dhe e bukur!” Nina Përktheu prej serbo-kroatishtes Arben Ndreca

Këpucët e bardha të dasmës dhe letra dashurie

Nga Luela Myftari

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Basti i Ramës me brezin e ri

Muzeu i Luftës: Nga MIG-ët te NATO, si ka evoluar ushtria shqiptare!

TRE DITËT E PARA MES DEMOKRACISË DHE TMERRIT

Arabia Saudite, resortet luksoze që të lënë pa frymë

Si e (vetë) vranë Vladimir Shehun, ku është letra e fundit???

Prangat e Veliajt, skenari i zgjedhjeve

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

Prangat e Veliajt, skenari i zgjedhjeve

EKSKLUZIVE/ Spiunët e televizionit

Damasku, kryeqyteti i paqes së humbur

Si e (vetë) vranë Vladimir Shehun, ku është letra e fundit???

Muzeu i Luftës: Nga MIG-ët te NATO, si ka evoluar ushtria shqiptare!

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Këpucët e bardha të dasmës dhe letra dashurie

Nga Luela Myftari

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?