“Revolucionarët” e ’67-ës

Fletë-rrufetë, injoranca, gjuha vulgare dhe diskretitimi publik përpara kolektivit u kthyen në mjete të zakonshme në vitin 1967, kur Shqipëria u përfshi në një prej fushatave më të egra ideologjike të regjimit komunist. Lufta kundër "zakoneve prapanike" u shndërrua në një betejë të gjithanshme, ku nga nxënësit e shkollave deri te drejtuesit e institucioneve, të gjithë u rreshtuan në lëvizjen ateiste për shembjen e kishave dhe xhamive. Komunizmi po hynte në një fazë edhe më të egër, ku përplasja ideologjike dhe fetare nuk kurseu as njerëzit e kultit. Përveç burgosjeve, ekzekutimeve dhe persekutimeve, ata u bënë dëshmitarë të zhdukjes së objekteve qindravjeçare, që rrënoheshin nën pretekstin e çrrënjosjes së traditave të vjetra. Shtypi i kufizuar i kohës raportonte për aksionet e rinisë vullnetare, të cilat, të nisura nga shkollat më të largëta të vendit, shndërroheshin në iniciativa revolucionare të mbështetura nga institucionet qendrore në Tiranë. Ideologjia komuniste, e artikuluar në fjalimet e diktatorit, nuk depërtonte drejtpërdrejt te populli—për këtë, regjimi kishte gjetur një mjet më të efektshëm: të rinjtë, veçanërisht gjimnazistët, të cilët do të shndërroheshin në pararojë të kësaj lëvizjeje shkatërrimtare. Sikur Naim Frashëri ta dinte se një ditë emri i tij do të përdorej nga gjimnazistët për të shkatërruar një kishë, eshtrat do t’i lëviznin në varr. Ai, mendimtari i ndikuar nga humanizmi dhe iluminizmi, e shihte fenë si një vlerë universale, promovonte harmoninë ndërfetare dhe respektonte besimet e ndryshme. Për të, besimi në Zot duhej të reflektohej në vepra të mira dhe në dashurinë ndaj njerëzve. Por pikërisht nën emrin e tij, po ndodhte krejt e kundërta. Ish-gjimnazistët e shkollës “Naim Frashëri” në Durrës e kujtojnë ende atë ditë të vitit 1967, kur ishin të parët që vërshuan në Manastirin e Shën Vlashit, duke e kthyer atë në objektivin e parë të një fushate shkatërrimtare. Ishte monument i shekullit të 16-të, por për revolucionin ateist nuk kishte rëndësi as historia, as trashëgimia. Ishte thjesht një godinë që duhej rrafshuar. Ata të rinj 18-vjeçarë sot janë 58. Në kujtesën e tyre ruajnë atë ngjarje, ndoshta duke u përpjekur ta fshijnë, por siç shkruante vetë Naimi tek "Fjalët e qiririt", e vërteta nuk mund të shuhet lehtë. Ajo ditë ishte vetëm fillimi. Manastiri i Shën Vlashit u bë preludi i një revolucioni që do të përfshinte gjithë Shqipërinë, një revolucion që historia e njeh sot si "Revolucioni i prishjes së kishave dhe xhamive". Në atë shkurt të 1967-ës, nuk kishte ende një vendim zyrtar të Partisë së Punës për ndalimin e fesë, por diktatura kishte metodën e saj: ta linte popullin të mendonte se ishte ai vetë që po e bënte këtë zgjedhje. Nga 6 shkurti deri më 13 nëntor, kur Presidiumi i Kuvendit Popullor nxori dekretin nr. 4337 që ndalonte çdo veprimtari fetare dhe e shpallte Shqipërinë shtetin e parë zyrtarisht ateist në botë, gjithçka kishte ndodhur si një ortek i pakthyeshëm. Vendimi për ndalimin e fesë erdhi pasi më 11 prill u shtetëzuan të gjitha pronat e komuniteteve fetare, ndonëse Kushtetuta e vitit 1950 parashikonte lirinë e besimit. Në letër, shqiptarëve u garantohej "e drejta e ndërgjegjes dhe e besimit", por në realitet, kisha ishte e ndarë nga shteti vetëm për t’u zhdukur nga ai. Lëvizja që kishte nisur në Durrës nuk ishte spontane. Ajo ishte parathënë qartë në Kongresin IV të Partisë së Punës, ku u bë thirrje kundër fesë dhe klerikëve. Vetë diktatori i dha udhëzimet gjatë një takimi me minatorë, ushtarakë dhe pedagogë të Universitetit të Tiranës. Dhe ishte rinia e Durrësit ajo që e përqafoi e para këtë ideologji shkatërruese. Ikonat e kishave u kthyen në kuti ndihme të shpejtë. Reliket fetare u grumbulluan në një qoshe të shkollave, duke u trajtuar si objekte pa vlerë. Një pjesë e madhe e Manastirit të Shën Vlashit u rrënua, duke dëbuar nga aty edhe murgeshat ortodokse ruse, të cilat kishin gjetur strehë në Shqipëri pasi u përzunë nga Jugosllavia në vitin 1950. Ishte një epokë e errët, një kohë kur besimi u shpall armik dhe rinia, që duhej të ishte e ardhmja e kombit, u kthye në instrumentin e parë të shkatërrimit të tij shpirtëror. Pse u irrituan gjimnazistët Ishte një ditë e zakonshme mësimi në shkollën “Naim Frashëri” në qytetin e Durrësit. Nxënësit po prisnin të ulur në banka që të hynte mësuesi e të fillonte ora e mësimit. Ndërsa disa përgatiteshin duke hapur librat e fletoret, disa djem e vajza ndiqnin me ankth nga dera, e përshpërisnin me njëri – tjetrin: “Ta shohim, me të majtën apo me të djathtën do të hyjë sot mësuesi në klasë. Po hyri me të majtën, nuk e kemi punën në vijë, do të na shkojë ters…”. Ishte ky një zakon që vihej re në shumë nxënës të kësaj shkolle elitare për kohën. Zakoni u vendos të diskutohej në Komitetin e Rinisë së shkollës, sepse “shakaja” po përhapej. Por në mbledhje dolën edhe raste të tjera paragjykimesh e zakonesh prapanike. Dikush në një klasë kishte shpërndarë karamele me rastin e festës së Barjamit. Disa vajza në një klasë tjetër, i ishin shmangur aktivitetit të shkollës, sepse atë pasdite do të prisnin miq, për pashkë. Në një klasë tjetër, disa vajza, gjatë një muaji të tërë kishin rënë në mësime dhe fytyra u kishte marrë një çerhe të verdhë, sepse agjëronin. U evidentuan edhe “zakone” të tjera të vjetra, të cilat e mbanin larg rininë e shkollës nga jeta aktive që kërkonin direktivat e partisë në pushtet. U vendos që të zhvillohej një mbledhje me të gjithë nxënësit e shkollës. Kjo do ta bënte lëvizje që po lindte, një lëvizje të të gjithëve. Partia porosiste që lufta kundër zakoneve prapanike e paragjykimeve fetare do të thoshte luftë bindjesh, luftë ideologjike, zëvendësim i bindjeve të vjetra, me bindjet revolucionare. Për t’ia arritur kësaj, u krijua shtabi i luftës kundër zakoneve prapanike dhe paragjykimeve fetare si dhe tre komisione: komisionin e studimit të materilave, komisioni i citateve dhe komisioni i progandës figurative. Gjithçka ishte gati. Mëngjesin e ditës kur do të zhvillohej mbledhja e përgjithshme e shkollës, shumë tabela me shkrime të ndryshme, kishin mbushur muret e shkollës. Në murin e palestrës, në oborrin e shkollës, ishte shkruar thënia e Leninit: “Ne luftojmë kundër fesë vetëm me anën e vijës ideologjike, me anën e shtypit e fjalës”. Te dera e shkollës, në një tjetër tabelë, ishte shkruar me shkumës një thirrje kundër zakoneve te vjetra, ideologjisë fetare e moralit të vjetër. Hyrja në koridorin e shkollës, muret e shkollës, koridoret e klasat ishin mbushur me citate, artikuj, vizatime, karikatura të vendosura në të katër anët, të cilat zbulonin qëllimet e ideologjisë fetare, të origjinës e të rolit të fesë si pengesë në zhvillimin e shoqërisë e të përparimit njerëzor. Në mbledhje, shumë nxënës u ngritën dhe bënë autokritika dhe kritikë të hapur për këdo, ata folën për paragjykimet e tyre, kritikuan shokët e shoqet e tyre që i nënshtroheshin besimeve të kota, ata që mbanin ramazan, kreshmë, ata që pranojnë pagëzimin, që u faleshin ikonave etj. Një i ri tregoi, i penduar, se si ishte nënshtruar si i verbër besimit fetar e kish puthur kryqin, megjithëse në ndërgjegje nuk ndjente e nuk besonte gjë. Nxënësit e shkollës kritikuan edhe institucionet shtetërore dhe Komitetin ekzekutiv të qytetit për tolerancën e treguar. “Unë, - tha një i ri, - megjithëse nuk më ka vajtur kurrë mendja tek feja dhe besimi, isha i detyruar, kur mora pasaportën, t’i përgjigjesha pyetjes se ç’feje i përkas, sepse kështu e do formaliteti”. “Pse në lajmërimet e dokumentat e ndryshme, - tha një tjetër, - përdoret fjala zotëri e zonjë, kur fjala e mrekullueshme shok e shoqe, i përgjigjet plotësisht raporteve tona shoqërore?”. Mbledhja doli me detyra konkrete për zbatimin e të cilave do të angazoheshin të gjithë nxësit e shkollës. Një fletë – rrufe e gjithë shkollës, u vendos në koridorin kryesor, ku shkruhej për punën e kryer, kritikoheshin me emër të gjithë ata që tregoheshin indiferentë, klasat e dobëta dhe shfaqjet e zakoneve të vjetra e paragjykimeve fetare. Të tilla u vendosën në çdo klasë të shkollës. Në njërën prej tyre, shkruhej; “Klasa e IX C ka marrë përsipër të bëjë punë bindëse në familje për t’i hequr ikonat e për t’i kthyer ato në kuti të ndihmës së shpejtë”. Në një fletë – rrufe tjetër shkruhej për të luftuar zakonin e kreshmës, të shpjegohet e të luftohet zakoni i vezëve për pashkë. Vajzat e një klase tjetër kishin dhënë fjalën të luftonin zakonin e pajës. Nën një titull “Të luftojmë për zakone e doke të reja”, gazeta e murit ftonte të rinjtë e të rejat të progandonin emrat shqiptarë, të luftonin përhapjen e emrave me origjinë e frymë fetare. Aksionet e nxënësve të shkollës “Naim Frashëri” u zhvilluan edhe jashtë shkollës. Kështu, disa të rinj e konsideronin si paragjykim rregullin e ndarjes së varrezave në bazë të fesë. Për këtë ata organizuan një takim në mauzolen e qytetit të Durrësit, ku u bënë thirrje qytetarëve që të hiqnin këtë zakon të prapambetur. Një nxënës tjetër gjatë diskutimeve në klasë tregoi se në rrugën e lagjes së tij ishte një furrtar, i cili mashtronte njerëzit duke u thënë se mund të shërohen shytat, duke u shkruar me laps kopjativ. “Në të vërtetë, në verë u sëmura unë dhe vëllai i vogël. Atë e dërguan prindërit te furrtari dhe ai i shkrojti, por sëmundja i vazhdoi. Ndërsa mua që vajta te mjeku, m’u shërua për disa ditë” . Organizata e rinisë së shkollës vendosi ta denonconte këtë mashtrim të turpshëm e të dëmshëm, siç e konsideruan ata, duke i vendosur në hyrje të furrës një karton në të cilin ai akuzohej për mashtrim e vjedhje. Po atë ditë furrtari i dërgoi një letër organizatës së rinisë ku pranonte mashtrimin me qëllim fitimin e lekëve e zotohej që nuk e kryente më një mashtrim të tillë. Masivizimi i lëvizjes kundër fesë Të gjitha iniciativat e ndërmarra nga rinia, u përdorën nga pushteti komunist për të arritur qëllimin final – dhënien fund të besimit fetar në vend, mbylljen e prishjen e të gjitha kishave e xhamive, shpalljen e vendit të parë në botë pa institucione kulti. “Me shpatën e mprehtë të ideologjisë së Partisë kundër ideologjisë fetare, paragjykimeve, besëtytnive dhe zakoneve prapanike” . Ky ishte tituli i një artikulli të botuar në gazetën “Zëri i Popullit”, disa ditë pas iniciativës së gjimnazistëve të Durrësit dhe fjalimit të Enver Hoxhës me titull “Revolucionarizimi i mëtejshëm i Partisë dhe pushtetit”, i cili paralajmëroi fillimin e veprimeve konkrete shkatërrimtare kundër vendeve të kultit. Revolucioni kulturor i zhvilluar në shtetin komunist të Kinës, kishte qenë frymëzimi për liderët komunistë në Shqipëri. Delegacionet qeveritare që shkonin e vinin gjithnjë e më shpesh në Kinë, kishin hedhur idenë se praktikat për goditjen kundër fesë që aplikohej në Kinë mund të zbatoheshin edhe në Shqipëri. “Feja është opiumi i popujve”, ishte parrulla që u përhap me shpejtësi në të gjithë vendin, duke intestifikuar veprimet kundër objekteve të kultit, ku peshën më të madhe në aksionet e mbanin të rinjtë e qyteteve e fshatrave të Shqipërisë. “Klerikët, me përjashtim të atyre katolikë, aktualisht janë injorantë dhe fenë që predikojnë e mbështesin më shumë në ruajtjen e disiplinave fetare, me anën e një liturgjie arkaike ose lutje të mësuar përmëndësh në rastin e hoxhallarëve, pa u kuptuar as brendinë, pa lëre pastaj interpretimin e tyre filozofik. Ne nuk u kemi lënë asnjë shkollë, qoftë edhe të ulët, për të nxjerrë klerikë të rinj dhe për t’u dhënë këtyre një edukatë të rregullt dhe të interpretuar të doktrinës së tyre fetare. Kështu që klerikët e çdo besimi kanë shteruar dhe do të shterojnë edhe ca më shumë si kuadro. Kurse për sa i përket shtypit të librave, të dogmave të tyre, kjo ka vdekur me kohë për ta”. Kështu shkruante ndër të tjera në një prej fjalimeve të tij propagandistike të udhëheqësit komunist Enver Hoxha, duke zhvlerësuar publikisht të gjithë klerikët e hoxhallarët në vend, por siç kuptohet aty, duke “mënjanuar” nga injoranca klerikët katolikë që siç duket, i mendonte të ditur. Dhe pikërisht pas këtij zhvlerësimi e injorimi publik, udhëheqësi komunist ka qenë i qartë kur është deklaruar prerë se: “Tash është çështja t’u prishen kishat dhe xhamitë, të vetmet mjete kryesore ku klerikët grumbullojnë besimtarët për të mbajtur gjallë besimin, qoftë edhe në forma dekadente. Prishja e kishave, xhamive, teqeve e manastireve, natyrisht, paraqitet më e vështirë, për arsye se nuk duhet shkuar në kundërshtim të drejtpërdrejtë me atë pjesë të popullit që beson. Por mjaft prej tyre janë prishur, pa ngjallur asnjë reaksion, disa të tjerë janë prishur se kanë rënë, ka nga ato që janë kthyer në depo ose kanë mbetur pa hoxhë, apo pa prift dhe praktikisht nuk funksionojnë. Në këto forma duhet të vazhdojmë ne përderisa nuk funksionojnë. Në këto forma duhet të vazhdojmë ne përderisa ti rrafshojmë nga faqja e dheut tonë”. Pas kësaj gjithçka filloi me disa kisha e xhami të mëdha e me reputacion, për të vijuar me shkatërrimin e të gjitha kulteve fetare. Masat e njerëzve nuk ndaleshin para asgjëje. As nga lotët e prindërve besimtarë në shtëpitë e tyre, as nga lutjet e besimtarëve e nga nga mallkimet nëpër dhëmbë apo me zë të lartë kundrejt tyre. Kudo nëpër Shqipëri, në qytet e në fshat, shiheshin grupe të rinjsh të cilët rrethonin institucionet fetare, të pajisur me vare e kazma, që godisnin mbi to ku të mundnin, hipnin mbi mure e mbi çati, të shoqëruar nga thirrjet entuziaste pas çdo muri të rrëzuar, porta të shkulura vendit apo çati të hedhur përtokë. Në shumë raste, kur ishte e pamundur shkatërrimi me kaza e vare, përdoreshin makina të rënda, fadroma e deri makina-vinç, për të shkulur minaretë apo nxjerrë jashtë kishës kambanat e mëdha. Si pasojë e histerisë kolektive që përfshiu masën e gjerë të popullit dhe kryesisht rininë brenda një kohe të shkurtër u arrit të mbylleshin e të prisheshin gjithsej 2169 institucione fetare, nga të cilat 608 kisha ortodokse e manastire, 157 kisha katolike, 640 xhami, 530 teqe, tyrbe e mekame. Institucioneve fetare iu sekuestrua e gjithë prona, ndërkohë që disa prej tyre kaluan në varësinë e institutin e ruajtjes së monumenteve të kulturës që ishte në varësinë e Ministrisë së kulturës e arsimit për të klasifikuar rëndësinë e tyre historike e arkitektonike, me qëllim ruajtjen e tyre, e që i shpëtuan shkatërrimit duke mbërritur deri në ditët e sotme. Në të gjithë Shqipërinë numëroheshin rreth 900 klerikë, (rreth 200 u burgosën) nga të cilët shumica e tyre, rreth 550 ishin hoxhallarë e të tjerët priftërinjë e të tjerë. Me mbylljen apo shkatërrimin e vendeve të kultit, shumica e klerikëve u punësuan nëpër ndërmarrje e kooperativa bujqësore, duke kryer punë të rëndomta e të përbuzur nga masa e gjerë e popullatës, duke qenë të përjashtuar nga jeta sociale e kulturore që zhvillohej. Kishte edhe klerikë të veçantë që vazhdonin t’i kryenin ceremonitë fetare në fshehtësi, duke e paguar me jetë e tyre pas zbulimit të këtij aktiviteti. Në një dokument që i është dërguar Komitetit Qëndror të PPSH, në fundin e muajit gusht të vitit 1967, flitej për reagimet e njerëzve të fesë ndaj prishjes së kishave e xhamive: “Përveç parullave elementi dhe kleri reaksionar kanë bërë presione direkt mbi njerëzit e Partisë. Në Vokopolë të Beratit para se të merrej kisha u vendos një fletërrufe anonime ku shkruhej: “Prishja e kishës në Vokopolë ka tronditur gjithë fshatin, të mëdhenj e të vegjël. Ai që gris këtë fletërrufe do të përgjigjet” . Në Jergucat të Gjirokastrës sekretarit të organizatës bazë i vunë natën te dera e shtëpisë një letër në të cilën e mallkonin dhe e kërcënonin për prishjen e kishës. Në Shënavlash të Durrësit disa elementë vagabondë dhe me përbërje të keqe politike qëllojnë me gur të rinjtë e të rejat e shkollës “Naim Frashëri” që kishin shkuar për të përkrahur kërkesën e rinisë së fshatit për të marrë kishën etj”. Rinia nis lëvizjen “Të marshojmë për t’u kalitur” Ajo që po ndodhte në 1967, ishte një lëvizje e madhe e rinisë e indoktrinuar nëpërmjet komunizmit. Nuk bëhej fjalë vetëm me shpalljen e vendit si ateist, por rinia, përgatitej të gjente të tjera forma “argëtimi” larguar nga feja. Shtypi i kohës raporton tematika të ndryshme. Organizata e rinisë në Cërrik, zhvilloi mbledhjen me tematikë: “Të përgatitemi ideologjikisht, ushtarakisht dhe fizikisht’. Një i ri, punonjës në ofiçinën e riparimeve, propozoi që të bënin marshimin nga Cërriku në digën “Adem Reka” në Durrës. Grupi arriti në Durrës, në digën ku u vra Adem Reka dhe pas takimit me shokët e tij, ndoqi një shfaqje nga punonjësit e portit kushtuar heroit. Nga të gjithë anëtarët e organizatës së rinisë së Postës në Fier , u vendos që marshimi për kalitjen fizike të bëhej me itinerar Fier – Pojan. Megjithë rrugën e keqe e të ftohtin e janarit, të rinjtë e të rejat arritën në Pojan duke kaluar përmes kodrave. Shpërthejnë inisiativat në mbarë vendin “Do të skalitim betimin e zjarrtë të pionierit” “Do të grumbullojmë 20 kv glasë” Në të gjithë vendin, mbi 130 mijë të rinj e të reja, në mënyrë të rrufeshme, u rregjistruan për në hekurudhë e aksione të tjera, ku më datën 1 shkurt 1967 turni i parë i vullnetarëve filloi punën për ndërtimin e hekurudhës Rrogozhinë – Fier. Po në këtë kohë shpërtheu iniciativa e Lapardhasë, për t’iu qepur kodrave e maleve, e cila u kthye shumë shpejt në një lëvizje masive të rinisë për të punuar nga një muaj vullnetarisht në kooperativat malore. Në rininë e Elbasanit e Shkodrës, shpërtheu inisiativa për të shkuar 1 – 3 vjet në kooperativat e reja malore, për të punuar e jetuar bashkë me fshatarët e zonave të thella. Në një letër drejtuar udhëheqësit komunist Enver Hoxha, pionierët e shkollës “Thimi Tani” në Berat, shpallnin lëvizjen “Të rregullojmë vetë kalldrëmet e qytetit”. Ata premtonin se do të vazhdonin të ecnin në traditën e gurëgdhëndësve të vjetër. Nën shembullin e pionerëve të shkollës së Beratit, pionerët e shkollës 8 vjeçare Perondi, u angazhuan se do të plehronin me pleh të lagët fekale 20 ha grurë, do të prashisnin 5 ha grurë, do të grumbullonin 50 kv hi, do të grumbullonin 20 kv glasë dhe do të pastronin, mirëmbanin e ndërtonin 3 km rrugë. Në vazhdën e lëvizjeve e zotimeve të shkurtit e nën shembullin e fëmijëve të Beratit, u deklaruan edhe fëmijët e Korçës të cilët u angazhuan për ndërtimin e dy parqeve për fëmijë, njëri 4 hektar dhe tjetri 2 hektarë. Fëmijët e Gjirokastrës filluan të ndërtojnë radhët e para të kalldrëmeve në thellësi të lagjes Manalat. Fletë – rrufe për drejtorin e gjimnazit “Partizani” Më 9 shkurt 1967, në mbështetje të iniciativës që kishin përfshirë të gjitha shkollat e vendit e qendrat e punës, nxënësit e shkollës 11 vjeçare “Partizani” në Tiranë, ngjitën në derën e drejtorit të shkollës, M.V. fletë rrufenë në të cilën e kritikonin atë si burokrat, mëndjemadh, arrogant me nxënësit, mësuesit e pastrueset, si njeri që ishte shkëputur nga masa. Ngjarja pati jehonë të madhe për kohën dhe u përhap me shpejtësi në të gjithë kryeqytetin, për guximin e rinisë së shkollës. Në mbledhjen e zgjeruar të shkollës me nxënës e mësues, drejtori i hodhi poshtë tërthorazi ato që shkruheshin për të në fletërrufe, duke mos pranuar epitetin “xhandar” apo të mohonte se kishte përdorur fjalën “maskara”. Debatet midis nxënësve dhe drejtorit ishin të forta dhe secila palë qëndronte në pozitat e veta. Ndërkohë që në takim foli vetëm një mësues e të tjerët heshtën. Të nesërmen e mbledhjes, u varën në mur dy fletërrufe të reja. Në njërën prej tyre shkruhej: “Shokë e shoqe pedagogë! Në mbledhje pse nuk diskutuat, por qëndruat indiferentë? Ç’mendim keni për të gjitha këto?” Kurse në tjetrën: “Shoku drejtor! Në mbledhje ju nuk bëtë autokritikë të plotë dhe atë që bëtë, e bëtë me justifikime. Ne u themi prapë se ju jeni burokrat. Ç’mendim keni ju?” Pas orës së gjashtë të ditës tjetër nxënësit, pedagogët dhe drejtori u mblodhën përsëri. Diskutimet filluan pasi hapi mbledhjen sekretari i rinisë, Tritan Shehu. E para diskutoi mësuesja e kimisë: “Drejtori është ashtu siç thoni ju. Ne kemi patur frikë t’ia themi në fytyrë dhe prandaj vetëm kemi përshpëritur”. Mësuesi i frëngjishtes u shpreh ndër të tjera se: “Përse po rrëzohej drejtori? A ka qenë xhandar? Po. A ka qenë burokrat? Po. A ka bërtitur, sharë, imponuar mendimin, urdhëruar, a ju ka injoruar juve dhe ne? Po. Atëhere? Ne kemi mbi vete kaq mbeturina”. Folën edhe mësues të tjerë, me të njëjtën frymë e mendim për drejtorin e shkollës. Ata po thyenin normat e format e ngushta pedagogjike, sipas të cilave jo gjithçka thuhet para nxënësve, se autoriteti i drejtorit, është i padiskutueshëm, se jo çdo lloj autokritike mund të bëhet në sy të nxënësve etj. Duke marrë fjalën në fund të mbledhjes drejtoi i pranoi të gjitha vërejtjet, përgjigje e cila nuk i kënaqi përsëri nxënësit. Në sallë qarkulloi një letër që u vendos mbi tavolinën e presidiumit. Në të ndër të tjera shkruhej: “Pse akoma devijoni dhe s’vbëni autokritikë?”

“Revolucionarët” e ’67-ës

Nga Ergys Alushi

Artikuj të ngjashëm Artikuj

EKSKLUZIVE/ Spiunët e televizionit

Këpucët e bardha të dasmës dhe letra dashurie

“Gutenbergu i shqipes”

Kur të prish punë Ismail Qemali

Nga greqishtja dhe latinishtja po, por jo turqizma

Gazetat shqiptare, mes mbijetesës e shqiptarizmës

Artikujt më të lexuar

Zonjat pas Liderit/ Linda dhe Liria: Eleganca e një pushteti të pazëshëm

“Zoja e randë” azil, jeta e re e “yllit” që nuk është vetëm i Shkodrës

Todi e Fatos LUBONJA,13 vitet e burgut pa asnjë takim

Si e (vetë) vranë Vladimir Shehun, ku është letra e fundit???

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

Basti i Ramës me brezin e ri

Neritan Liçaj, artisti që refuzon të jetë një qytetar që hesht!

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

“Revolucionarët” e ’67-ës

Nga Ergys Alushi

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?