Futboll, Teatër dhe Luftë gjermano-shqiptare

Shqiptarët dhe gjermanët jo vetëm kanë luftuar me njëri tjetrin, por kanë luajtur edhe futboll, tenis e ndeshje boksi! Kur guerilasit shpërndanin trakte në 1944, gazeta gjermane “Die Lage” i kushtonte një artikull të rëndësishëm ndeshjes mes skuadrës së Tiranës dhe përfaqësueses së trupave gjermane në Shqipëri. Ndërkohë gazetat pasqyrojnë aq bukur situatën kaotike të spektatorëve nëpër shfaqjet teatrale. Bashkëjetesa shqiptaro-gjermane në sport e teatro përfundoi pas atentatit të 23 tetorit 1944… Kur në majat e maleve me dëborë kriste dyfeku e ndonjë top tek - tuk, në qytetet e mëdha të vendit jeta vazhdonte thuajse normalisht. Ishtin vitet 1943 -1944 dhe krahas luftimeve në periferi, në disa qytete në vend, u organizuan edhe disa ndeshje futbolli, gara atletike e tenisi, midis rinisë së qyteteve dhe ushtarëve gjermanë, të cilët kishin krijuar dhe skuadra të rregullta futbolli. Kronikat nga shtypi i kohës raportojnë se njerëzit nëpër qytete mblidheshin në një numër të madh për t’i ndjekur ndeshjet. Mbështetja për djemtë ishte e madhe dhe fitorja kërkohej me çdo kusht aq sa shpesh shkaktonte nervozizëm e mund të rrezikonte shumë. Ndërsa në male e zona të thella luftohej, më 3 shkurt 1944 një ekip i Tiranës zhvilloi një ndeshje miqësore futbolli me skuadrën ushtarake gjermane. Në fushën “Shallvare” në kryeqytet, megjithë kohën e keqe me erë e shi, u mblodhën një numër i madh qytetarësh tiaranas dhe ushtarësh gjermanë për të parë ndeshjen që filloi në ora 15.00, siç raportohet në median e kohës. Terreni ishte thuajse i papërshtatshëm për shkak të shiut të dendur që ra në drekë dhe gjatë zhvillimit të ndeshjes. Por, lojtarët futbollistë nuk e ndërprenë lojën. Pjesa e parë, përfundoi 2 me 0 për ekipin e Tiranës. Golat u shënuan që në minutat e para të lojës. Në pjesën e dytë u shënuan edhe dy gola, fillimisht gjermanët e në fund lojtarët e Tiranës e tundën për të tretën herë rrjetën gjermane. Golat e skuadrës së Tiranës u shoqëruan me brohoritje të shumta, e të gjata, aq sa buçima vinte thuajse në gjithë qytetin e të të krijohej ideja se ndeshja po luhej në një stadium gjigand. Gazeta gjermane ‘Die Lage” Ekipi i Tiranës ia mori dorën. Dukej i konsoliduar me djemtë e rinj që kishin aq dëshirë të mundnin gjermanët në fushën e lojës. Për shumë nga qytetarët aty, sidomos ata që mbështesnin hapur partizanët, kjo ishte një tjetër luftë, ndryshe nga ato me pushkë e mitraloza nëpër male. Ndeshjet e futbollit dhe djemtë shqiptarë tërhoqën vëmendjen edhe të gazetarëve gjermanë, që në fakt, raportonin për luftën, por edhe për aktivitetet që zhvillonin forcat gjermane. Gazeta gjermane ‘Die Lage” shkruante kështu për ndeshjen e datës 2 prill 1944 zhvilluar në fushën e Shallvares midis “Sport Klub Tiranës” dhe skuadrës përfaqësuese të trupave gjermane në Tiranë: “Përfundimi i barabartë 1:1 pasqyron me ma të plotën drejtësi lojën e zhvillueme prej të dyja skuadravet. Shqiptarët paraqitnë në fushë një skuadër që dijti t’u përgjigjet ma s’mirit shpresave të nguluna në’të me anën e nji loje kolektive të shpejtë dhe të shkathët. Veçanërisht e fortë u tregue mprojtja e tyne. Vlen të përmendet sidomos portjeri Stolz, që bani disa pritje të guximshme, të cilat i mbajtnë pa frymë jo vetëm shikuesit por edhe sulmuesit shqiptar...”. Pjesa e parë e ndeshjes përfundoi në barazim 0:0 megjithë rastet e pastra për shënim që u krijuan. Në pjesën e dytë, të parët shënuan shqiptarët dhe pak më vonë barazuan gjermanët, thuhet në artikullin e medias gjermane. “Sport Klub Tirana” në korrik 1944 Fusha sportive e “Shallvareve” gumëzhinte përditë gjatë vitit 1944. Të rinjtë mblidheshin aty dhe praktikoheshin në disa sporte, kryesisht futboll, që ishte edhe sporti më i preferuar. Ky sport, nuk luhej vetëm aty. Kjo, siç shkruajnë kronikat e kohës, ishte fusha më e mirë, por në gjithë Tiranën, grumbuj fëmijësh e të rinjsh ishin pamja më e zakontë e ditëve të nxehta të korrikut 1944. Ja si e raportojnë gazetat dëshirën për futboll: “Ku ka një shesh, shpejt kthehet në një fushë skërmbylle për të vegjlit. Topi i tyre përbëhet prej leckash të ngjeshura në një si qese të rrumbullaktë e të qepur mirë. Portat e lojës janë shënuar me xhaketat. Distanca disa metrash. Lozin përgjithërisht këmbë zbathur, sepse mjer ata kur të kthehen në shtëpi. Këpucët kushtojnë aqë shtrenjtë, sot. Dhe kur u mungon sheshi, i shihni të lozin edhe anës rrugës…”. “Sport klub Tirana” luante një rol të rëndësishëm në gjallërimin e jetës sportive të kryeqytetit. Selia e përkohshme e këtij klubi, ishte vendosur në shtëpinë foshnjore që njihej me emrin ‘Hysen Nikolica”. Ishte një seli e bukur për kohën, me mobilje të reja, kontribut i tregtarëve të Tiranës. Selia kishte dhe një bufe të pasur në asortimente, me çmime modeste për sportistët që frekuentonin Qendrën e tyre. Kryetar i “Sport klub Tirana” ishte A. Shundi, një sportist i vjetër i Tiranës. Deri në korrik të vitit 1944, klubi numëronte 710 anëtarë të rregullt, nga të cilët 150 janë dashamirës, kurse të tjerët ishin anëtarë efektivë. Sportet më të frekuentura nga rinia ishin futbolli, atletika dhe boksi. Futboll dhe jashtë Tiranës Të dielën e datës 2 korrik 1944 në Elbasan u luajt një ndeshje miqësore futbolli midis shoqërisë “Bashkimi Elbasanas” dhe ekipit të Vermach-it, që përfundoi me fitoren e ekipit vendas. Ndeshja filloi në orën 18.30 dhe u ndoq nga një numër i madh njerëzish që rrethonin fushën e futbollit. Gjermanët shënuan të parët në minutën e 10-të, ndërkohë që elbasanasit barazuan në minutën e 38-të. Në pjesën e dytë, lojtarët gjermanë e rrezikuan disa herë portën, por mbrojësi Gjeloshi ishte më i miri në fushë dhe largoi disa herë topin nga zona. “Bashkimi Elbasanas” shënoi dhe dy herë të tjera me N. Palin dhe Muzhaqin, dhe fitoi gjithë takimin me rezultatin 3:1. Por pas suksesit të të rinjve elbasanas, një tjetër ndeshje u luajt në Vlorë në 20 korrik 1944. “Fonteria Gjermane” përballë “Grupit sportiv vlonjat”, një takim shumë i luftuar nga të dy palët, por që përfundoi me rezultatin 3 me 2 për vlonjatët. Qindra banorë bregdetas rrethuan fushën ku po zhvillohej ndeshja pasditen e 20 korrikut në orën 18:15. Në media jepet edhe formacioni i dy ekipeve. “Grupi sportive Vlonjat” aktivizoi lojtarët: P. Vangjeli, L. Papasaia, C. Sharra, P. Xhelali, H. Arapi, L. Palla, M. Mina, Z. Muçaj, N. Dumani (kapiten), L. Ismaili dhe Papalilo. “Fonteria gjermane” hodhi në fushë lojtarët: Kettner, Lindner, Schmid, Bruns, Maszar, Unrich, Ruzicha, Gerger, Kahtenbruner, Kettner (kapiten). Ndeshja u arbitrua nga lojtari veteran i skuadrës vlonjate “Ismail Qemali”, portieri i mirënjohur Llazar Vavypi. Golin e parë e shënuan gjermanët me anë të Gregorit. Pas pësimit të golit vlonjatët shfaqën nervozizëm, ndërsa publiku kërkonte barazimin. Në një prej sulmeve të vlonjatëve, Papalilo pengohet brenda zonës dhe arbitri vendos për 11 metërsh, të cilin Mina e ktheu në gol. Pjesa e parë mbyllet në barazim 1:1. Në pjesën e dytë, gjermanët shënuan sërish të parët, por vlonjatët barazojnë sapo nisën topin nga mesi i fushës. Goli i fitores erdhi vetëm disa minuta më vonë duke u mbyllur takimi 3:2 për vlonjatët. Për të përgatitur ndeshjen me gjermanët, vlonjatët zhvilluan një ndeshje përgatitore me “Apoloninë” e Fierit. Rreth 2000 spektatorë ndoqën ndeshjen që u zhvillua në fushën përgjatë rrugës Vlorë-Skelë. Arbitri i ndeshjes, ishte portieri i ekipit të ushtarëve gjermanë. Ndeshja përfundoi 4 me 0 për ekipin e Vlorës. Ndërsa përgatitej ndeshja kundër gjermanëve, çunat e Vlorës nuk mund të prezantoheshin pa uniforma. Për këtë u kujdesën tregtarët e Vlorës, Levi Jakoel, Qazim Sorra e vëllezërit e tij si dhe vëllezërit Bekosta, të cilët, me ndërmjetësimin e Eqerem Sorrës dhuruan vullnetarisht uniformat për ekipin. Sporti i tenisit dhe fusha e “Tenis Nallbani” Drejtuesit e “Tenis Nallbani” me dëshirën e vetë lojtarëve, organizuan disa ndeshje tenisi, nën kujdesin e Komitetit Krahinor të Tiranës dhe Shoqatës Mirëbërëse të Beratit. Të hollat nga shitja e biletave shkuan për të mjeruarit e luftës të rretheve të Tiranës e Beratit. Në ndeshjet individuale u përballën Jusuf Vrioni kundër Sali Nallbanit dhe Hasan Meniku kundër Felatun Vila, sipas asaj që shkruhet në gazetat e korrikut 1944. Fusha e “Tenis Nallbani” ndodhej në qendër të kryeqytetit, vetëm disa metra larg fushës sportive të “Shallvares”. Një nga kampionët e kohës në tenis, ishte Salih Nallbani. “Fusha është e rrethuar me rjeta të larta teli dhe i ndan në mez një kopësht i gjerë plot pemë që bëjnë hije të këndëshme për këtë kohë vape….gjer tani dy janë fusha efektive të tenisit, tri tavolina ping-pongu, një shenjë qitjeje dhe një vokator për të shkrirë mushkujt në mëngjez. Mbi këto duhet të shtojmë dy dhoma çveshjeje, njëra për seksin e vrazhdet dhe tjetra për atë të ëmblin. Janë dy dhoma moderne me dushet aq të nevojshëm brenda…Janë nja pesëdhjetë meshkujt e nja tridhjetë femrat, amatore. Në garat e fundit që janë çfilluar ca kohë më parë u dalluan: Niko Bonati dhe Andrea Aroni, të cilët janë klasifikuar në kategorinë e parë. Nga vajzat më të mirat kanë dalë zonjushat Hando Hoxha dhe Viollca Grëblleshi”…(korrik 1944) Kush ishte Salih Nallbani? Që në moshën 15 vjeçare, shtypi i kohës e përmend Salih Nallbanin si fenomen në sportin e tenisit. Kur ishte në gjimnaz, stërvitej me të tjerë pasionantë tenisi, nga nga profesori Marchand. Pas dy muajsh stërvitje, u organizua ndeshja e parë me Tenis Mbretnor, skuadra e II. Në këtë ndeshje, ekipi ku përfshihej edhe Nallbani humbi 5:1, ndërsa të vetmen ndeshje e fitoi, ai. Tre muaj më vonë, ndeshja u luajt sërish dhe skuadra e Nallbanit fitoi 5:1. Pas këtij suksesi, Nallbani u thirr nga “Tenis Mbretnor” që frekuentohej në ato vite nga elita e Tiranës dhe diplomatët e huaj. Lojtari më i mirë i Tenisit Mbretnor ishte gjermani Stahl, për 7 vite me rradhë kampion ndër shqiptarët e të huaj. Gjashtë muaj pasi kishte kapur për herë të parë raketën e tenisit me dorë, Nallbani i mundi me radhë njëri pas tjetrit të gjithë lojtarët më të mirë të Tenisit Mbretnor, përfshi këtu edhe profesorin e tij Machardin, e më në fund, në vitin 1932, mundi edhe vetë Stahl-in, të cilin nuk e kishte mundur kush deri në atë kohë. Tenisti shqiptar Salih Nallbani zhvilloi dhe takime ndërkombëtare: në Stokholm, Kopenhagen, Berlin, Romë etj., dhe fitoi disa ndeshje me tenistë të njohur në Evropë. Ndeshje boksi nga kampioni Rafail Dishnica Në sallën e kinema “Donika”, në ora 18.30 të datës 9 gusht 1944, në prani të një publiku shumë të madh dhe entuziast u zhvillua një ndeshje boksi midis boksierëve gjermanë dhe shqiptarë. Gjermanët ishin më me përvojë në boksim, pasi kishte zhvilluar mbi 20 ndeshje (apo dhe më shumë), ndërsa boksierët shqiptarët hipnin për herë të parë mbi dërrasat e ringut. Për habi të gjermanëve, boksierët shqiptarë i fituan të gjitha ndeshjet, duke pasur me vete dhe mbështetjen e zjarrtë të publikut. Ra në sy menjëherë suksesi i kampionit profesionist të boksit shqiptar, Rafail Dishnica. Myftar Marko fitoi në raundin e tretë ndaj gjermanit Rossner. Shqiptari Mehmet Kryeziu fitoi me pikë ndaj gjermanit Eulberg. Me pikë fitoi dhe Ali Kastrati ndaj gjermanit Jahn. Ndeshja më e bukur që arriti dhe kulmin e entuziazmit ishte ajo e zhvilluar midis Rafail Dishnicës dhe gjermanit Hofmeister. Boksieri profesionist shqiptar tregoi nje nivel të lartë boksimi sikurse shkruhet në median e kohës. Edhe boksieri gjerman ishte i një niveli të lartë, por në fund, fitorja i buzëqeshi shqiptarit Dishnica. Në Tiranë luhej teatër! Në Tiranë, kryeqytetin e Shqipërisë, jeta dukej sikur zhvillohej normalisht, megjithë lajmet e gazetave që flisnin gjithandej për luftime dhe “fitore të ushtrisë gjermane”. Kishte fusha tenisi, ring boksi e luhej teatër. Të shtunën e datës 1 korrik 1944, grupi filo-dramatik i mikrofonit të Radio Tiranës dha një shfaqje teatrale për publikun e kryeqytetit duke interpretuar dramën “Stradivari” (me një akt) dhe komeditë, po nga një akt, “Peshku në det, tigani në zjarr” dhe “Osman, opingaxhiu”. Shfaqjet u dhanë në teatrin “Kosova” dhe u ndoqën nga spektatorë të shumtë në numër. Sikurse shkruhet në shtypin e atyre viteve, Kostaq Nase u dallua në interpretimin e rolit të Zhanit, në dramën “Stradivari” dhe në rolin që kishte te “Osman, opingaxhiu”. E.Zoraqi spikati me lojën e saj në të trija pjesët edhe pse ishte një aktore e re, që dilte për herë të skenë para spektatorëve. U dalluan dhe aktorët e tjerë si Meri Harito, Mihal Stefa, Vanthia Zoraqi, Bardhyle Nase, Thomaidha Rako, Hasan Reç dhe regjisor Mihal Ciko. Shfaqjet patën sukses, me përjashtim të problemeve të zërit të aktorëve që nuk dëgjohej, ndaj shpeshherë, ata detyroheshin t’a ngrinin, ndonjëherë edhe me të çirrura gjatë interpretimit. Kjo sepse Teatri “Kosova” nuk kishte akustikë të mirë. Në shtypin e kohës, shfaqjet u cilësuan si një hap pozitiv drejt formimit të një Teatri Kombëtar. Por kritikohej sjellja e publikut gjatë shfaqjeve. Ja si raporton media e kohës: “E para, një mungesë e plotë disipline. Vonesa e të ardhunit në Teatër. Gjetkë, kur një njeri arrin pesë minuta vonë dhe pjesa është duke u lojtur, ay prêt në këmbë të mbarohet akti pastaj të shkojë e të ulet në vënd të tij. Në çfaqjet tona, zihen, sepse zotnia që ka paguar paret, do vëndin medoemos. Dhe kështu shkaktohet një zhurmë prej dreqi, njerëzisë i hipin nervat dhe humbet vijimin e pjesës. Përveç kësaj, këtu ndër ne, kur venë në “teatro’, shkojnë me kuç e me maç, sikur të vinin në ndonjë panair: marrin me vete edhe foshnjat e djepit të cilat bërtasin (të mjerat foshnja se ç’prindër kanë) – Uaaaa!...Uaaa!...pikërisht kur publiku i emocionuar nga një sqenë patetike i ka sytë me lot. Mos kujtojmë pastaj turmën e kalamaqëvet nga 5 gjeri në 10 vjeç! Një ndeshje ‘Top këmbë” me një çfaqje theatrore, janë dy ekstreme!...Edhe të tymosurit në sallë gjatë çfaqjeve është një tjatër ves i keq që s’u ndreq, shkoi e vate”…(1944) Larg futbollit, drejt luftës Kur situata e luftës sidomos në mal u rëndua, nuk mund të flitej më për sporte. Gjermania po pësonte humbje të konsiderueshme në të gjithë frontin e luftës, duke përfshirë dhe Shqipërinë. Forcat partizane të mbështetura nga aleatët dhe një pjesë e madhe e popullsisë, kishin fituar terren dhe ushtria gjermane u grumbullua në disa qytete. Ngjarjet rrodhën njëra pas tjetrës. Ato kulmuan me dy vrasje në shtator – tetor 1994, ç’ka i dha fund bashkëjetesës kulturore-sportive mes gjermanëve dhe shqiptarëve. Të mërkurën e datës 6 shtator, rreth orës 23.00, u vra me armë zjarri në banesën e tij, Lefter Kosova, i sapoemëruar Ministër i Punëve Botore në qeverinë e krijuar nga Ibrahim Biçakçi. Vrasja e ministrit Kosova bëri një bujë të madhe. Tirana, e mësuar me atentate të ndryshme, po përjetonte një atentat të një niveli të lartë. Sapo u mësua lajmi, qeveria mblodhi një Këshill të Posaçëm, ku bashkë me masat për kapjen e autorëve, u vendos dhe për ceremoninë e varrimit që do të kryhej ditën e enjte (7 shtator 1944) në orën 15.00. Aty morën pjesë autoritetet më të larta të shtetit (për kohën) që nga Anëtarët e Këshillit të Lartë, Lef Nosi e Ceno Beg Ulqini, kryeministri, kryetari i parlamentit Mihal Zallari me të gjithë deputetët, ministra, prefekti i Tiranës e shumë drejtues institucionesh. “Kemi të bëjmë me një vrasje politike dhe kam frikë se vrasësit mburren për veprën e tyre”, tha në ceremoni kryetari i Kuvendit Mihal Zallari. Natën, duke u gdhirë 21 tetori 1944, në rrugën e Dibrës, në mes të Tiranës, u krye atentati kundër një automjeti gjerman. Viktimat ishin oficerë madhorë gjermanë dhe ushtarë. Ngjarja zemëroi keqaz Komandën gjermane. Në komunikatën drejtuar qytetarëve të Tiranës shkruhet: Durimi i Fuqive t’armatosura gjermane mori fund. Banorët që janë përreth vendit të ngjarjes nuk janë kujdesur të largojnë, ose të pengojnë krimin e shëmtuar. Si masa ndëshkimi urdhërohet për sa vijon: Lagjja rreth e përqark vendit të ngjarjes në rrugën e Dibrës, do të shembet. 2. 100 të burgosur komunist nga Tirana, që i përkasin rangut intelektual dhe që ndodhen në fushën e përqëndrimit të Prishtinës, do të pushkatohen menjëherë për hakmarrje. 3 80 pjesëtarë të njohur të “Nacional-Çlirimtares” në Tiranë do të mbahen peng dhe në rast të përsëritjes të atentateve kundër pjesëtarëve të fuqive të armatosura gjermane do të varen publikisht…” Radio Tirana Ndërsa në Tiranë dhe në disa qytete të vendit zhvilloheshin ndeshje miqësore me ekipet e ushtarëve gjermanë, Radio Tirana argëtonte shqiptarët me programin e saj ditor. Të dielën e datës 23 korrik 1944 nga shtypi i kohës shkëputëm programin e Radios: Ora 07.00 – Lajme gjermanisht Ora 07.15 – Muzikë e ndryshme Ora 07.30 – Lajme shqip Ora 08.00 – Muzikë popullore Ora 08.25 – Ora e katundarit dhe biseda e mjekut H. Sulçebe Ora 19.00 – Ora gjermane Ora 20.00 – Lajme gjermanisht Ora 20.15 – Kuarteti shkodran Ora 20.45 – Lajme shqip Ora 21.05 – “Dy fjalë ndëgjuesit” Ora 21.15 – Grupi filodramatik i Radios Ora 22.00 – Lajme anglisht Ora 22.15 – Muzikë e ndryshme Ora 22.45 – Lajme shqip Ora 23.00 – Muzikë vallzimi Detaj “Stradivari” – dramë me një akt e shkruar prej Galenos dhe e shqipëruar nga Kostaq Nase. “Peshku në det, tigani në zjarr” – komedi me një akt, e shkruar nga Nikolla Laskari dhe e shqipëruar prej Kostaq Nase. “Osman, opingaxhiu” – komedi me një akt e shkruar prej Viktor Eftimiut, shqipëruar nga Gjergj Bubani e Th. Duro. Pak histori për kohën Në 8 shtator 1943 Italia fashiste kapitulloi dhe ushtria gjermane nuk e kishte të vështirë të hynte në Shqipëri e të vendoste kontrollin në pjesën më të madhe të territorit të vendit. Më shumë se 70 mijë ushtarë gjermanë mësynë në zonat kryesore në vend dhe u vendos gjendja e luftës. Historia tregon se një ndër masat e para të Komandës gjermane ishte çarmatosja e popullatës dhe kërcënimi se për çdo ushtar gjerman të vrarë, do të vriteshin 30 shqiptar dhe për çdo ushtar gjerman të plagosur do të vareshin në litar, 10 shqiptarë. Gjermanët u kujdesën dhe krijimin e organeve qeverisëse shqiptare që do të ishin në kontrollin e tyre. U thirr Asambleja Kombëtare; u krijua Këshilli i Lartë i Regjencës dhe më pas qeveria e Shqipërisë. Paralelisht me këto masa të gjermanëve për krijimin e organeve qeverisëse, erdhi dhe reagimi i parë kundër tyre, siç ndodhi më 18 tetor 1943 kur artileria partizane goditi me top, pallatin ku po zhvillonte pansambleja e thirrur nga gjermanët. Pushtuesit krijuan dhe ushtrinë e xhandarmërinë shqiptare për t’i patur në kontroll e për t’i përdorur kundër popullatës. Pas masave të marra, ushtria gjermane filloi atë, që në historinë shqiptare është njohur si Operacioni i Dimrit 1943-1944 duke ndërmarrë një ofensivë të gjerë kundër forcave partizane e pasuar kjo me djegie fshatrash e masakra në popullatë, për t’i trembur me qëllimin që të mos bashkëpunonin me forcat partizane.

Futboll, Teatër dhe Luftë gjermano-shqiptare

Nga Ergys Alushi, Vlorë

Artikuj të ngjashëm Artikuj

25 vjet nga Tragjedia Otranto, “Titaniku i të varfërve”

Shpellat e jugut, monumente të braktisura dhe të harruara nga shteti

PRINCI QË NGATËRROI BALLKANIN

Kontrabanda e AR-it, si dolën jashtë vendit napolonat e floririt

Shqiptarët kumarxhinj në varfëri

28 apo 29 Nëntor Dita e Çlirimit? Letra e partizanit “ANONIM” përballë buletineve zyrtare të kohës

Artikujt më të lexuar

POLICËT e lënë rrugëve: Pa bukë, të pasiguruar e pa shtesë page jashtë orarit

Zengjinet e qeverisë

Ori Nebiaj për politikën dhe filizat e reja të dashurisë

Grinta prej Grifshe e Gridës

VALENTINA DUKA: Gabimi më i madh në jetë kur i thashë “PO” Lulzim Bashës

Rinia e një diktatori që s’e donte artin

“Non grata”? Tronditja amerikane për Shqipërinë

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Futboll, Teatër dhe Luftë gjermano-shqiptare

Nga Ergys Alushi, Vlorë

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?