TIRANA, shumë zhurmë për lekët e vjedhura të arkës bardheblu

Ishte i bindur se do ta zgjidhte. E konsideronte të familjes, në fakt i tillë ishte. Kishte kontribuar për klubin më të titulluar në Shqipëri. I hershëm pjesë e bardhebluve në nivele drejtuese. Kishte zgjedhur që "çapën" e vet ta ndante me oksigjenin e kryeqytetit, skuadrën e Tiranës. "Çështjen "Seferi" do ta zgjidh për 5 minuta, mos më pyesni më për këtë gjë", optimizmi i presidentit Refik Halili dukshëm zbehte pyetjet e gazetarëve që kërkonin gjithmonë të zhbirilonin se si qëndronte e vërteta për borxhin e pretenduar nga ish-kreu i klubit, Metush Seferi. Të vërtetë ndryshe nuk kishte nga ajo që ishte folur e përfolur për vite me radhë. Jeta kishte marrë drejtime të kundërta, por dashuria për fanelën bardheblu i bashkonte të dy. Përpos të gjithave, suksesi i skuadrës së Tiranës i bënte të ishin në të njëjtën linjë. Së paku, investimi i tyre nuk kishte shkuar dëm. "Metushi ka dhënë shumë për ekipin", shprehej presidenti Refik Halili, që në asnjë moment nuk ia hodhi poshtë kontributin. Ai nuk ishte mësuar t'i shihte ndryshe njerëzit e familjes. I çmonte gjithmonë si të tillë. E në këto kushte, nuk e pa si detyrim ekonomik ndaj tij, por "burrnore" moralisht i detyrohej ish-presidentit Metush Seferi. Kauza e tyre kishte qenë dhe vijon të qëndrojë e gjallë edhe sot: "Investim pa kushte për të parë Tironën e modhe", siç thonin në gjuhën e tyre. Nëse të gjithë ata që kishin disa qindarka më vete i çonin te fëmijët e tyre, si Metushi ashtu edhe Refiku i ndanin me ekipin më të titulluar në Shqipëri. Mund të kishin bluar në mendje shumë gjëra, por asnjëherë s'e kishin parashikuar që një ditë kjo çështje do të bëhej shkak që klubit të Tiranës t'i shkaktoheshin probleme të mëdha. Si organi më i lartë, dashur pa dashur në lojë u fut edhe Federata Shqiptare e Futbollit. U shndërrua në një lojë shahu ku secili tentonte të bënte lëvizjen e fundit për të bërë "shah-mat". E FSHF-ja vëzhgonte si gjyqtar nga lart pa matur kohën e dy "lojtarëve". Kanë kaluar afro 30 vite dhe ende kjo çështje vijon të jetë "gjallë", duke bërë zhurmë me të njëjtin intensitet si në fillimet e saj. Presidenti Halili u mundua të tregohej një kavalier i vërtetë. Siç është në jetën e përditshme, në simbiozë vetëm me mirësinë, edhe për këtë çështje doza të tilla ofroi të jepte. Por, hasi në një kundërshtim të pakuptimtë. Një shprehje e "Da Vinçit" thotë: "Kush ka kohë dhe rri e pret, para nuk fiton e miqtë i humbet". Në fakt kështu ndodhi dhe mes Metushit e presidentit Halili, që edhe sot e kësaj dite vijon ta çmojë veprën e nisur pikërisht nga i ndjeri që nuk jeton më. U duk si një mosmarrëveshje e thjeshtë, por u shndërrua në një luftë ligjore pa fund. Betejat kanë qenë të shumta, gjë në dritë s'ka dalë. Zhurma e fundit ishte para dy javësh nga mediet duke e risjellë në kujtesë edhe një herë këtë çështje, duke përfshirë në të edhe Federatën Shqiptare të Futbollit. Ishte identike një stuhi medietike për të trazuar ambientin bardheblu në këtë periudhë të mrekullueshme të kampionatit futbollistik. Ndërsa në FSHF ishin të përgatitur. Periudhë parazgjedhore, gjithëkush mundohet të hedhë ndonjë shashkë për të ndezur zhurmën. Shpesh edhe ndonjë tymuese për të zbehur sa më shumë kundërshtarët e vënë përballë njëri-tjetrit. E si gjithmonë, Tirana e pëson. Të jesh në krye, të jesh markë e rëndë e futbollit shqiptar ka padyshim kostot e veta. Metush Seferi, si u bë pjesë e klubit të Tiranës ish-presidenti Trofetë ishin në ADN-në e klubit të Tiranës. Por, për t'i shtuar ato duhej edhe një suport i fortë financiar. Ekipi bardheblu, asokohe ‘17 Nëntori’, ishte tërësisht në pronësi të bashkisë. Aksionet ishin 100 përqind nën administrimin e tyre dhe Asambleja ishte ajo që zgjidhte apo shkarkonte drejtuesit. Në vitin 1993, Metush Seferi ofrohet të kontribuojë në klubin e Tiranës. Nuk do të hidhte para "cash" siç funksiononte asokohe, por përmes kompanisë "International Trade" që ishte në krye të saj si bashkë-aksionerë me disa italianë. Ai lidh një marrëveshje me Bashkinë e Tiranës duke garantuar gjitha shpenzimet për klubin e Tiranës si president. Po ashtu premton se skuadra do të ishte e suksesshme dhe kampione. Në këtë marrëveshje, pjesë e rëndësishme ishin dhe fitimet që do të "korreshin" nga sukseset e ekipit. Ato do të ndaheshin gjysmë për gjysmë mes klubit të Tiranës dhe Metush Seferit. Deri këtu gjithçka dukej se do të shkonte "vaj". Bashkia si aksionere me të drejta të plota do të merrte 50 përqind të fitimeve sikurse edhe Seferi. Njohës i mirë në fushën e biznesit e kishte parashikuar saktë se me bardheblutë do të dilte i fituar. Rrogat e lojtarëve asokohe kanë qenë të ulëta relativisht me ditët e sotme. Nëse një futbollist cilësor paguhej afro 50 mijë lekë të reja, fitimi ishte shumë i madh nga stadiumet ku një biletë kushtonte 200 lekë. Tifozët i mbushnin plot e përplot e në këtë mënyrë dhe të ardhurat në arkën e klubit bardheblu rriteshin. Veç kësaj, pjesëmarrja në Europë ishte një bonus i madh për secilën skuadër shqiptare. Tirana në ato vite lulëzoi duke u shpallur çdo vit kampione e Shqipërisë. Pjesëmarrja në Kupat e Europës përkthehej ndryshe me 80 mijë deri në 100 mijë franga çdo vit. Luks i madh për ekipet shqiptare duke qenë në një periudhë të vështirë tranzicioni. Nga sezonet 1994-2000, Tirana doli çdo vit kampione e Shqipërisë. Bashkia - Seferi, fundi i bashkëpunimit Tirana kishte shkëlqyer përgjatë viteve kur në krye të klubit u zgjodh Metush Seferi. Megjithatë përplasjet mes tij dhe Bashkisë së Tiranës kishin nisur prej kohësh. Klubi trajtohej si ndërrmarrje e bashkisë e shpesh nuk përfillej presidenti. Në një Asamble të Zakonshme të mbajtur në vitin 1998 vendoset që Metush Seferi mos të ishte më në krye të klubit të Tiranës. Në atë periudhë në arkat e klubit ishin grumbulluar një sasi e konsiderueshme parash. Sipas paktit të arritur në vitin 1993, të gjitha fitimet do të ndaheshin përgjysmë. 65 milionë lekë ishin të ardhurat e grumbulluara në arkën e klubit bardheblu. Siç shkruhej në marrëveshje, Metush Seferi do të përfitonte 34 milionë lekë. "Martesa" mes palëve kishte përfunduar e pas divorcit duhet të ndahej pasuria. Bashkia mori pjesën e saj, ndërsa Seferi e kishte lënë ende në arkat e klubit. Viti 1998, grabitja e arkës së klubit Pasi Asambleja shkarkoi si president Metush Seferin, në krye të klubit vjen përkohësisht Lutfi Nuri. Ishin vite të vështira jo vetëm për futbollin, por për gjithë jetën shoqërore në vend. Trazirat kishin mbërthyer vendin e shpesh ndeshje sportive shtyheshin ose detyroheshin të luheshin në zhurmën e armëve. E papritura ndodhi në klubin e Tiranës. Seferi ende nuk kishte marrë 34 milionët lekët e fituara përgjatë viteve që ishte në krye. Një lajm "rrufe" raporton se ishte vjedhur arka e klubit bashkë me një piano që qëndronte si simbol i trashëgimisë kulturore. Praktikisht Metush Seferi kishte mbetur "trokë". Ishte në një udhëkryq ku nuk dinte të kërkonte drejtën e tij për shkak të kohës së vështirë që po kalonte i gjithë vendi. Grabitjet apo vrasjet në Shqipëri ishin një normalitet dëshpërues i kohës. Pikërisht këtu nis dhe kalvari i gjatë i gjyqeve mes familjes Seferi dhe klubit të Tiranës. Paratë e humbura dhe gjyqet e fituara Metush Seferi njihet me lajmin e grabitjes së arkës së klubit. Për kohën, 34 milionë lekë ishin relativisht shumë dhe kësisoj ish-presidenti detyrohet të kërkojë të drejtën e tij në gjyqe. Në shkallë të parë del i fituar, po ashtu edhe në Apel. Pas vendimit të formës së prerë, klubi i Tiranës detyrohet t'i paguajë shumën e pretenduar. Mirëpo problemi qëndronte se arka ishte bosh. Lutfi Nuri largohet dhe në vend të tij emërohet nga Asambleja e Bashkisë biznesmeni Metwally El Sayed. Ky i fundit detyrohej t'i paguante Seferit borxhin e kërkuar pasi kishte një vendim gjykate të formës së prerë. Në kushtet që ndodhej Shqipëria dhe klubi bardheblu, ishte objektivisht e pamundur. Metush Seferi arrin një marrëveshje xhentilmenësh me El Sayed për t'ia lënë 40 mijë euro e përfituara nga e drejta televizive në mënyrë që arka mos të ngelte bosh. Ndryshe rrezikohej pjesëmarrja në Europë. Dhe kështu ndodhi. Një vit më pas, presidenti El Sayed i paguan këtë shumë Metush Seferit, pasi ia njohu borxhin e pretenduar. Biznesmeni nga Egjipit arriti të modernizonte klubin e Tiranës duke arritur të fitonte plot tetë trofe për sezonet 1999-2004. Megjithatë detyrimet ndaj Metush Seferit edhe në këtë periudhë nuk u shlyen. Borxhi, kërkesat ndaj kryetarëve të bashkive Prej vitit 2002 e deri në vitin 2015-të, Metush Seferi negocion periudhe me kryetarët e bashkive të kohës. Fillimisht Edi Rama e më vonë Lulzim Basha, asnjëri s'e vuri "ujin në zjarr" për të shlyer borxhin që i detyroheshin ish-presidentit të futboll klub Tiranës. Seferi bëri një tjetër gjyq, në të cilin u vendos se asnjëri nga vendimet e mëparshme nuk mund të ankimohej apo bëhej rekurs në asnjë gjykatë të Europës. Praktikisht çështja ishte e mbyllur dhe borxhi ekzistonte e duhej shlyer. Veç 34 milionë lekëve, u shtohej edhe pjesa e kamat-vonesës. Tashmë shuma kishte arritur afro 54 milionë lekë. Bashkia zotëronte 100 përqind aksionet e Tiranës. Secili që vinte në krye si president, ishte thjesht sponsorizues e nuk fitonte asgjë nga sukseset e klubit bardheblu. Pra, atyre u njihej vetëm investimi e nuk mund të merrnin të ardhura nga biletat dhe pjesëmarrja në Kupat e Europës. Plot 13 vite me radhë sa në dyert e gjykatave, sa në dyert e Bashkisë, i ndjeri Seferi nuk nxorri gjë në dritë që juridikisht borxhi i njihej kompanisë "International Trade" nën pronësinë e tij. Viti 2015, KF Tirana kalon në SH.A Tirana Refik Halili ishte gjithmonë pranë klubit të Tiranës. Biznesmen i suksesshëm në fushën e ndërtimit, kishte kontribuar për sukseset e shumta të bardhebluve. E kishte provuar të ishte në krye në periudhën 2007-2011, por u largua duke i lënë vendin Bamir Topit. Në vitin 2015-të mendoi se kishte ardhur momenti që jo vetëm të sponsorizonte, por të blinte aksione duke u bërë në këtë mënyrë pronar me të drejta të plota. I lindte e drejta që nga të "korrat" edhe të vilte diçka. Asambleja e Bashkisë i shiti 66 përqind të aksioneve, ndërsa 34 përqind mbetën nën administrimin e saj. Kishte shumicën e aksioneve dhe kësisoj dhe të drejtën legjitime për çdo vendimmarrje në klub. Por, në këtë moment teorikisht ai "bleu" dhe 66 përqind të borxhit ndaj "International Trade". Në thelb, ky borxh s'i takonte Halilit të paguhej pasi ishte i mbartur prej vitit 1999 e kishin kaluar plot 16 vite. Halili - Seferi, negociatat mes presidentit dhe ish-presidentit Edhe pse borxhi ishte i mbartur prej 16 vitesh, presidenti Refik Halili vendos që të negociojë me Metush Seferin, pasi e shihte si detyrim moral e njerëzor t'i përgjigjej për kontributin e dhënë. E fton ish-kreun bardheblu për të biseduar. Ai zgjedh të mos shkojë vetë dhe në takim çon të birin Albanin. Presidenti Halili i propozon një pakt ku t'i paguajë 20 milionë lekë të reja. Por, palët nuk bien dakord. I biri i Metushit kërkon t'i paguhet i gjithë borxhi, por një gjë e tillë s'ishte e mundur. Me maturinë dhe qetësinë e tij presidenti Halili e sqaroi: "Këtë borxh s'ta kam unë, por unë ta njoh. Në fund të ditës Tirana është e imja. 66 përqindëshi im i borxhit shkon diku te 20 milionë lekë të reja, pa kamata. Unë të jap këto dhe jemi në rregull". Përgjigja ishte negative. Prej këtij momenti palët nuk komunikuan më duke zgjedhur rrugët ligjore. Juridikisht presidenti Halili si subjekt i detyrohej "International Trade". Refuzimi i negociatave, presidenti Halili bashkë-aksioner i "International Trade" Presidenti Refik Halili u mundua ta zgjidhte brenda familjes, por hasi në vështirësi në negociata me familjen Seferi. Kreu i klubit bardheblu bën një lëvizje tjetër në mungesë të mirëkuptimit nga pala kërkuese. Ai çon në Itali disa përfaqësuesë ligjorë të cilët gjejnë ortakun e Metush Seferit në kompaninë "International Trade". Italiani pranon t'ia shesë aksionet e tij që ishin në masën 50 përqind. Rrjedhimisht presidenti i Tiranës bëhet bashkë-aksioner me Metush Seferin në kompaninë në fjalë. Automatikisht borxhi i pretenduar tashmë përgjysmohet. Trekëndëshi "FSHF - Tirana - Seferi" Edhe pse u tentua shumë nga presidenti Halili të kishte një zgjidhje të paqtë, diçka e tillë nuk ndodhi. Familja Seferi kishte çuar çështjen në gjykatë, ku kjo e fundit ia kishte deleguar përmbarimit për ekzekutim, por që në kohën kur Tirana ishte në pronësi të plotë të bashkisë. Në të thuhej se gjitha llogaritë zyrtare e KF Tiranës do të bllokoheshin dhe do të viheshin nën sekuestro të ardhurat në to. Megjithatë nga ana juridike një gjë e tillë s'mund të ndodhte. Çdo e ardhur nga jashtë nga Kupat e Europës, Federata Shqiptare e Futbollit duhet t'ia dërgojë klubit dhe asnjë organ ligjor në vend s'mund t'i vendosë në sekuestro apo t'i bllokojë. "Scoop"-et mediatike dhe klubi i Tiranës Kudo apo kurdo që përmendet emri i Tiranës, përbën lajm sepse është markë e rëndë e futbollit shqiptar. Veprimet e përmbarimit për rastin në fjalë janë nul sepse vendimi i gjykatës përkon me kohën kur Halili nuk ishte president "De Juro" i klubit bardheblu. Gjithashtu vendimi ekzekutohet vetëm me miratimin e administratorit të një subjekti juridik, por në "International Trade" nuk ka një të tillë pasi aksionet janë të ndara 50 përqind me 50 përqind. Pra, nuk ekziston një prokurë përfaqësimi për asnjë shkallë të gjyqësorit. I çuditshëm mbetet fakti se pse i ndjeri Metush Seferi nuk i mori fitimet e tij gjatë periudhës 93'-98', por i kërkoi pasi u shkarkua nga Asambleja e Bashkisë. Megjithatë fabula është e qartë: Të dy palët kanë të drejtë. Presidenti Halili moralisht ka shlyer gjithçka pasi ka vënë në dispozicion 20 milionë lekë. Trofetë dhe investimet e bëra në klub tregojnë se e vetmja "mangësi" e kreut aktual është se suksesi nuk e ka mësuar të përballet me dështimin. Ia ka dalë më së miri, gjithmonë mes stuhisë mediatike dhe jo vetëm. E mori klubin me plot 1,3 milionë euro borxh ndërsa sot e ka çuar në vetëm 400 mijë euro. Ka arritur të ndërtojë një skuadër kompetitive, ka krijuar një kompleks modern e tashmë me plane për një stadium madhështor siç 25-herë kampionët e vendit e meritojnë. Të gjithë e shohin nga jashtë dhe mund të jetë shumë e thjeshtë në dukje. Llogari të bllokuara apo dënime historike, janë thjesht sajesa prag-zgjedhore. I madhi Johan Cruijff ka thënë: "Futbolli është lojë e thjeshtë, por është e vështirë ta luash thjeshtë". Ndaj dhe Tirana është e bukur ta shohësh, por sa e vështirë ta shohësh të bukur...

TIRANA, shumë zhurmë për lekët e vjedhura të arkës bardheblu

Nga Retin Toka

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Skënderbeu i artë “rilind” në qytetin e serenatave

Një ‘guximtar’ në qeverinë evropiane të futbollit

EURO 2024, kuqezinjtë nën tingujt e sambës braziliane të Sylvinhos

Lara e “artë”, Italiania kuqezi sjell në Shqipëri një trofe dëbore

Qyteti Europian i Sportit, “pilula” dehëse e Tiranës elektorale

Misioni i (pa) mundur, rrëfehet Edi REJA: Ju tregoj Shqipërinë time

Artikujt më të lexuar

SONDAZHI/ Si ndahen votat për Tiranën e Shqipërinë

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

DITARI I NJË NËNE QË VUAN, 22 vjet në kërkim të së vërtetës

Shpellat e jugut, monumente të braktisura dhe të harruara nga shteti

Të pathënat e ekzekutimit të biznesmenit nga turisti-vrasës

Banka Botërore, “dhuratë” qeverisë para zgjedhjeve

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

TIRANA, shumë zhurmë për lekët e vjedhura të arkës bardheblu

Nga Retin Toka

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?