Teatri Kombëtar i Operas dhe Baletit ishte hapur. Shfaqja e parë ishte një super produksion, më shumë se gjysmën të cilit e kishim shijuar njëherë. Ishte një koreografi e Preljocaj, një nga ato shfaqje që mund ta rishikosh e bashkangjitur me krijimin e ri disa minutësh ishte si një nga ato rikthimet në vende magjike. E kisha ndjekur Preljocaj jo vetëm në Tiranë, por njëherë edhe në Lugano të Zvicrës ku qëlloi të isha e të takoja edhe dy shqiptarët që kërcenin në atë teatër. E ndiqja Preljocaj-n siç ndjekim edhe Dua Lipën dhe sukseset e saj të reja, në You Tube, në rrjetet sociale, në medien e huaj.
Premiera tjetër quhej ‘‘Humus’’, një shfaqje baleti nga Julind Dervishi. Si gazetare e kulturës prej disa vitesh u nisa me kënaqësi të njihem me një shfaqje të re në Teatrin e Operas dhe Baletit. Në konferencë për t’u prezantuar me këtë shfaqje nuk mora as libretin\sinopsin dhe as e pashë dot provën. Në fakt, prita dhe ftesën siç ndodh shpesh kur nuk na tregojnë dot provën. Por, as ajo nuk erdhi. Megjithatë, mendova, praninë e kameras nuk mund ta refuzonin. Dërgova kameran dhe mendova se do ta shoh shfaqjen të regjistruar ashtu siç kishim bërë gjatë gjithë kohës së pandemisë.
Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje
Këto artikuj janë premium. Zhbllokoji për të lexuar të gjithë artikullin.