“Muzikë problematike” kur të ‘vlerësonte’ partia

Në Arkivat e shtetit ka dosje pafund për muzikantët më të mëdhenj shqiptarë. Si do t’ju dukej filmi “Tomka” pa muzikën e Aleksandër Lalos? Po “rrugicat që kërkonin diell” pa Kujtim Laron? “Njeriu me Top” e keni dijeninë si është kritikuar Limoz Dizdari? Atëkohë, Partia i kushtonte shumë rëndësi muzikës, (dhe mirë ka bërë): po a ka vlerë çdo film i asaj kohe me muzikë partizane siç kërkonte Partia?

Megjithëse në fund të viteve ’70 njerëzit e kulturës ishin njësuar me konceptet e PPSH-së për artin e realizmit socialist, përsëri partia dhe zyrtarët e saj përgjegjës për edukimin përmes kulturës ishin të pakënaqur me nivelin e propagandës brenda këtyre krijimeve skematike, siç i quajnë shpesh ata në raportet e hartuara nga Ministria e Brendshme. Kjo ministri madje shpesh merrte edhe rolin e kritikës artistike, ndonëse rastet e tilla ishin më së shumti kur puna kishte shkuar aty ku nuk mbante më apo kur një artist kishte filluar të dilte nga shinat e ndërtuara nga “fuqia punëtore” e Nënës Parti. Histori të tilla gjen plot në dokumentet sekrete të deklasifikuara këto kohë dhe këto janë disa nga ato rrëfime ku “kritika” komuniste tërhiqte vëmendje.