Ishte viti 1977 kur zbulohet se studentët e Arteve kanë incizuar këngët e festivalit Europian; pedagogët Margarita Kristidhi (Milkani), Albert Paparisto dhe Ibrahim Madhi manifestojnë shije muzikore që influencohen nga perëndimi.
Sanremo ka pak që e shpalli fituesin e vet, por çdo natë e agravoi, e ngacmoi apo e kënaqi publikun shqiptar, që ende është besnik i një festivali që dikur ishte sa i ndaluar, po aq sa edhe magji televizive. Edhe EuroSong Contest i kësaj pranvere, më gricën të imagjinoj cili do të ishte reagimi i Partisë së Punës dhe njerëzve që i shërbenin realizimit socialist, për këto që po ndodhin sot në skenat ndërkombëtare. Por, për ta bërë këtë përgjigje të imagjinatës të besueshme, duhet të rikthehesha në ndonjë nga ngjarjet e ndaluara të asaj kohe dhe të lexoja interpretimin e instancave shtetërore në lidhje me “lathitjet” kulturore, siç i quajnte dikur Partia e Punës. Dhe sigurisht, mendimi i parë ishte të kërkoja nëpër dosjet e viteve ’70, kur edhe indoktrimi, akuzat, filtri dhe frika ishte më i pushtetshëm se në çdo peritudhë tjetër të diktaturës së gjatë nëpër të cilën jetuan shqiptarët. Dhe zbuloj se: Ishte viti 1977 kur instancat shtetërore njoftohen se studentët e Institutit të Lartë të Arteve të Bukura kanë incizuar këngët e festivalit Europian, të gjitha të papërshtatshme për shoqërinë dhe Njeriun e Ri, krijuar nga Partia e Punës.
Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje
Këto artikuj janë premium. Zhbllokoji për të lexuar të gjithë artikullin.