Kastro, një rrëfim dhjetori, mes pengjeve, kujtimeve dhe realitetit

Është gjithmonë dashuria. Ndoshta fillimi dhe fundi i gjithçkaje. Asaj që është krejt e padukshme, e largët dhe asaj që njohim, prej fryme, mishi a gjaku. Dashuria për ta parë të birin e çliruar, dashuria në sytë e të atit që lutet në heshtje, dashuria e fëmijëve kur shohin babain e tyre të qeshur, dashuria e partneres, dashuria e familjes. Ndonjëherë harrojmë të kujdesemi për zanafillën e kësaj force, për të kuptuar më vonë se është pikërisht ajo që mundet të na ringrejë në këmbë, edhe nga humnerat më të thella e rrëzimet më të vështira. Të duash apo riduash veten nuk është aq e lehtë sa duket. Nuk është kaq e thjeshtë sa një fjalë që rrëshket krejt pa asnjë pengesë nga qënia jote, si për t’i konfirmuar botës se po thua të vërtetën pa ngurim. Është një akt që kërkon guxim, kërkon të ecësh në një rrugë me sfida, me dhimbje dhe të mos i dorëzohesh më tundimit. Në fund çdo betejë e fituar është një akt dashurie  ndaj vetvetes, ndaj qënies tënde. Kastro Zizo vjen në një rrëfim të veçantë për luftën e tij me veset dhe alkoolin. Si një akt dashurie për qënien e tij, për të mos u dhënë siç thotë ai të tjerëve kënaqësinë  që “donin të shihnin dikë që rrënohej në dekadencë për të justifikuar patetizmin e tyre”, “sepse rënia e tjetrit, u kujton që ata vetë nuk kanë për t’u ngritur kurrë”.

Kastro Zizo nuk ka frikë të tregojë gjëra që shumë njerëz përpiqen t’i fshehin, sidomos publikut. Në këtë rrëfim për Newsbomb, ai na merrr me vete në një udhëtim shumë më ndryshe, si ato rrëfenjat e netëve të gjata të dhjetorit, ku ka fund, por ka mbi të gjitha ringritje dhe të ardhme. Një të ardhme, e cila për të është intriguese, sidomos në epokën e inteligjencës artificiale që po jetojmë, një mister që sjell shpresën dhe frikën.