Zoti “Non grata” i mposhtur nga ikja e kohës

Departamenti Amerikan i Shtetit përmes vendimit publik të Sekretarit të Shtetit Antony Blinken, më 19 maj të vitit 2021, shpalli ish kryeministrin e Shqipërisë Sali Berisha dhe pjesëtarët e familjes së tij , “të padëshirueshëm për të hyrë” në SHBA. Ky urdhër tronditi opinionin publik dhe “ndali” frymëmarrjen në Partinë Demokratike të cilën e kishte drejtuar, kontrolluar dhe i kish gjetur pasardhës të vetvetes në krye të saj që nga viti 2013. Të gjithë kundërshtarët, kritikët, adhuruesit dhe qytetarët e shumtë të lodhur nga tranzicioni postkomunist i vendit në të cilin ai është kryeprotagonisti përcaktues, paskëtaj e ngrinë imazhin e të pamposhturit “Non grata”. Kur askush nuk e mendonte, pasardhësi i zotit “Non grata”, kryetari- bir i PD-së Lulëzim Basha, mes dilemës për të qenë me “atin politik” apo me aleatin e madh të kombit, pra SHBA, zgjodhi të dytin. Jashtë selisë së partisë, ish Shtëpi Qendrore e Ushtrisë u zgjua lëvdimi për shkak të befasisë dhe brenda selisë, nisi tërmeti apo tërbimi luanesk i “të pamposhturit” Berisha. I tërhequr lëvdueshëm , por disi mërguar tinëzisht, në shtëpinë dhe zyrën private, shumë pranë selisë së partisë , pas aktit at-mohues të zotit Basha, ish kryeplaku i PD-së, turfullueshëm braktisi tërheqjen pleqërore dhe shpalli rikthimin e domosdoshëm. Nevojën vetiake e formuloi si domosdoshmëri pluralizmi, si domosdoshmëri rithemelimi, si ringjallje dhe shpëtim opozitarizmi. Dhe në mënyrën e tij tradicionale braktisi sjelljen formale dhe tashmë po kryen një akt kokëfortë partimarrjeje, pamvarësisht se partia është shpërbërë. I pamposhturi nga kundërshtarët Berisha, nuk mund të heqë nga profili dhe shenja vetiake publike, urdhërin amerikan si Non grata. Në dhe me politikën e tij, përgjatë tridhjetë viteve, ia ka dalë të mposhtë të vërtetat me versionin e së vërtetës së tij, të imponojë kundërshtarët me radikalitetin dhe idhujt e vet dialektorë si dhe të rikthejë vetveten e të ringrihet politikisht si i pamposhtur për të cilin historia rezervon kapitull shtesë, pas cdo largimi apo dorëheqjeje. Të gjitha mposhtjet i stivosi me rikthim, falë meritës rebele të politikëbërjes, por më së shumti për meritë të nevojës së demokracisë për rotacion dhe pluralitet. E bëri këtë në një Shqipëri që zvarritet vetë e ndihmohet shumë nga aleatët, vecanërisht nga SHBA. Rikthimi i beftë, për arsye të fundit ekzistenciale i Sali Berishës në Partinë Demokratike është imitim minor i rikthimit të tij në ringritjen e pas vitit 1998. Tek e para, iu desh një vrasje tronditëse e me kosto të madhe si ajo e Azem Hajdarit, ndërsa tek e dyta, mësymja me imazh tribal mbi selinë e partisë, brenda së cilës gjendej me pak njerëz dhe me disa ushtarë, biri-plangprishës politik i tij Lulëzim Basha. Në këtë mënyrë shenjoi nisjen rikthyese, por me imazh të përdhosur të partisë dhe vetvetes, si dhe një vepër të padëshirueshme të përbashkët me ata që mblodhi jashtë dhe ata që u blinduan nga brenda. Zoti Non grata i pamposhtur në mjedisin provincial shqiptar, rihyri në seli, por tashmë i është shkërmoqur partia. Ringritja e tij është përballë mundësive të pamundshme që nisin nga koha e paktë për moshën e sidomos tek panegociueshmëria me SHBA. Kundërshtarët e zotit Non grata i kanë të shumta mundësitë penguese, sikundër kanë edhe aleanca që nuk i meritojnë përballë tij. Por Zoti Non grata vijon të këmbëngulë si eposiak, se pasi të rikonstituojë partinë e rithemeluar, me ortakëri të vjetër dhe shërbestari të re opozitare, do të dëbojë socialistët nga pushteti dhe do të “shpëtojë” demokracinë “ shqiptare nga soroizmi. Me patetizmin dhe energjinë evidente ditore ia del të tejkalojë moshën fizike. Mirëpo përreth tij, (matanë shtresës së pakësuar të fanatikëve apo idhujtarëve politikë të vetes), është masa e madhe e të heshturve të partisë dhe qytetarëve oponentë; janë aleatët e vegjël të cilët presin të mbyllet drama e partisë së madhe të opozitës dhe është fluksi në shtim i ikanakëve të atdheut nëpër botë ( kryesisht të rinjtë dhe forca active punëtore). Në sytë e 79 vjecarit Sali Berisha, trishtimi dhe lodhja, ankthi dhe dëshpërimi përditshmërisht po shtojnë rrathët e syve dhe evidentojnë pauzën e njerëzve të afërt që psikologjikisht i thërrasin “zoti Non grata” dhe vokalisht i drejtohen “Berisha i palodhur”. Sidoqoftë, ky kontrast mes Vetmevetes (Berisha) dhe të tjerëve përreth tij, nuk mjafton të ndryshojë fatin e pakthyeshëm të ikjes së afërt të tij. Kësaj here, si ikje e fundit nga politika, ka për të qenë pakthyeshmërisht më shumë se një ikje, jo prej mposhtjes, por prej ikjes së kohës.

Zoti “Non grata” i mposhtur nga ikja e kohës

Nga Aleksandër Çipa

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Zgjedhje të përçmuara me “mjeshtra” të vjetër

Ikja si bjerrje në tranzicion

PRITSHMËRITË E VITIT 2023

Në muajin, kur lumturia na duket gjëja më e thjeshtë në botë

110

Një fjalim jashtë që të kthen brenda

Artikujt më të lexuar

SONDAZHI/ Si ndahen votat për Tiranën e Shqipërinë

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

“Gardhet” politike të Artan Lames

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

TESS – Shkolla e bukurisë në një shkallë tjetër, profesori ndërkombëtar në auditorin shqiptar

David Kostelancik, ambasadori i ri amerikan që do “drejtojë” Shqipërinë

Pasuria e Ahmet Zogut

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Zoti “Non grata” i mposhtur nga ikja e kohës

Nga Aleksandër Çipa

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?