Vlora e 2016 në syrin e gazetarit zviceran: Shqiptarët, të varfër e të padiur

Gazetari zviceran Robert Vaucher erdhi si korrespondent lufte i revistës “L’Illustration” në Shqipëri në periudhën dhjetor 1916 - shkurt 1917, dhe raportoi nga Vlora, Tepelena, Gjirokastra, Leskoviku e Korça. U ndal gjatë në atë që bënë italianët më së shumti në Vlorë, sidomos për punimet civile, në rrugët që u shtruan me kalldrëme kur dukeshin si “përrenj balte” që shkonte deri mbi gju. Cila ishte situata që gjetën italianët kur zbarkuan në Shqipëri atëkohë... Lufta e Parë Botërore e vuri Shqipërinë për herë të parë nën vëzhgimin dhe interesin e drejtpërdrejtë të Fuqive të Mëdha. Territoret shqiptare kishin qenë edhe më parë nën optikën gjeostrategjike të Fuqive të Mëdha, të paktën nga Lidhja e Prizrenit (1878-1881), por kësaj radhe ushtritë dhe shërbimet e tyre mbështetëse ishin të pranishme në territorin e Shqipërisë të krijuar prej tyre më 29 korrik 1913. Për këtë arsye, dëshmitë arkivore të kësaj kohe marrin një rëndësi të veçantë pasi paraqesin ngjarjet e balancën e forcave si dhe japin informacion të drejtpërdrejtë për popullsinë dhe jetën sociale. Përpos këtyre dokumenteve arkivore ka edhe dëshmi të tjera të rëndësishme si reportazhe gazetash, letrat e ushtarëve të dërguara nga fronti apo libra udhëtimesh, përshtypjesh dhe mbresash. Një informacion shumë i rëndësishëm për LIB në zonën e pushtimit italian dhe francez në Shqipëri janë reportazhet e gazetarit të famshëm zvicerian, korrespondentit të gazetës franceze “L’Illustration”, Robert Vaucher (1890-1977). Ai lindi më 17 shkurt 1890 në La Brévine, pjesë e kantonit frankofon të Zvicrës, dhe studioi në Neuchâtel, ku veshi beretën jeshile karakteristike për Fakultetin e Arteve të Bukura. Kur Robert Vaucher erdhi si korrespondent lufte i revistës “L’Illustration” në Shqipëri në periudhën dhjetor 1916 - shkurt 1917, raportoi nga Vlora, Tepelena, Gjirokastra, Leskoviku e Korça. Përveç Korçës, këto qytete ishin në zonën e pushtimit italian pas braktisjes së Aleancës Trepalëshe nga Italia dhe aderimit të saj në Antantë. Në shtypin dhe opinionin publik mungonin informacionet kur gazetari Robert Vaucher shkelte i pari si korrespondent lufte në këto territore. Në reportazhet e Robert Vaucher nga Vlora gjejmë informacion të pasur për historinë sociale të ndryshimeve që sollën ballafaqimin e botës së vjetër otomane, reflektuar gjerësisht në shoqërinë shqiptare të kohës, me shoqërinë moderne italiane. Të dhënat dokumentare të kohës rreth zhvillimeve urbane e qytetëruese të administratës italiane e përforcojnë informacionin e dhënë nga gazetari Vaucher. Autoritetet italiane i kushtuan shumë rëndësi edhe sistemit urbanistik të qyteteve të tjera në Shqipërinë e Jugut. Në qytetin e Gjirokastrës u restaurua godina e prefekturës. Restaurime u bënë edhe në ndërtesat ku u vendosën ambulanca, jetimorja, bashkia dhe policia e qytetit. U ndërtua një shesh i madh në qëndër të qytetit, u ndërtuan banesa për strehimin e oficerëve italianë, si edhe magazina për sistemimin e mallrave të ndryshme. Ata kryen edhe një sërë punimesh për të ndërtuar ujësjellësin e Sopotit*, i cili do t’i siguronte Gjirokastrës ujë të pijshëm. Në Sarandë u ndërtua një magazinë ushqimore, e cila lidhej me portin me anë e një dekovili, që shpejtonte ngarkim-shkarkimin në të. Gjithashtu u ndërtuan edhe godinat e nënprefekturës dhe bashkisë së qytetit të Leskovikut, si dhe u sistemuan një sërë rrugësh në qytetin e Delvinës dhe Tepelenës. Pjesa më e madhe e këtyre ndërtimeve u bë duke shfrytëzuar fondet e prefekturave dhe të bashkive. Të udhëhequr nga interesat e veta ushtarake, politike dhe ekonomike, italianët u kushtuan rëndësi të madhe qytetit të Vlorës dhe zonës përreth tij. Në këtë qytet ata ndërtuan çdo gjë që u duhej nevojave të frontit. Në radhë të parë ata bënë një sërë punimesh drenazhimi në periferi të qytetit dhe ngritën institucionin italian të post-telegrafës. Gjithashtu, me shpenzimet e prefekturës së Vlorës ngritën spitalin civil të qytetit me kapacitet 50-60 shtretër. Komanda, për nevojat e ushtrisë, bllokoi gjithë lokalet me pronësi shtetërore. Italia ndërtoi edhe disa pallate e barka për të sistemuar ushtarët. Në të njëjtën kohë italianët montuan edhe një central elektrik për ndriçimin e limanit dhe të rrugëve kryesore të qytetit. U montuan tubacione të ujit të pijshëm, si dhe ujrave të zeza. Mullinjtë e blojës me motor edhe presat hidraulike të vajit, të vetmet njësi industriale të trashëguara nga vitet e mëparshme, u vunë në shërbim të luftës. Në shpinë të godinës së bashkisë u ndërtuan edhe një sërë magazinash dhe furrash. Për qëllimet e saj komanda italiane ndërtoi edhe një ofiçinë mekanike. Ata ndërtuan edhe një fabrike tullash dhe një punishte lëkurësh. Shoqëria italiane “SIMSA”, me qendër në Romë, bleu minierën e bitumit të Selenicës së Vlorës me çmimin e 1.7 milionë liretave. Gjithashtu u ndërtua edhe një fermë bujqësore. Reportazhet e Robert Vaucher botuar në “I’lllustration” hedhin dritë mbi një periudhë historike shumë të rëndësishme të Shqipërisë. Dokumentacioni i pasur historik për këtë periudhë ka zbardhur hap pas hapi dinamikën e ngjarjeve, por jo imazhin dhe mesazhet që i janë përcjellë nga terreni në mesin e Luftës së Parë Botërore opinionit publik evropian. Ky dokumentacion ka shërbyer për të analizuar post-factum rrjedhën historike të ngjarjeve kurse botimi dhe publikimi i këtyre reportazheve të Robert Vaucher zbulojnë përpjekjet, ballafaqimet, por edhe dilemat e popullsisë shqiptare dhe elitës politike të saj, dhe të Fuqive të Mëdha mbi egzistencën e stabilitetit politik dhe ekonomik të shtetit më të ri të Evropës. Si të tilla ato janë një dëshmi e paçmueshme e asaj se çfarë shikohej në terren dhe në realitet dhe sesi evoloi qëndrimi politik i Francës dhe Italisë në restaurimin e pavarësisë shqiptare, anëtarësimin e saj në Lidhjen e Kombeve në 1921 dhe pranimin në gjirin e Evropës së pas Luftës së Parë Botërore. ME ITALIANËT NË SHQIPËRI Në bordin e ... në Adriatikun e Poshtëm 5 dhjetor, 1916 Në mesnatë, anija jonë doli ngadalë nga porti, paraprirë nga anije silur që godiste mjeshtërisht mes formave të errëta të anijeve luftarake në spirancë dhe njollave të ndriçuara të kundër-silureve aleate. Ajo kalon mes dritave të kuqe dhe të gjelbërta, që ndizen e fiken në mënyrë të alternuar duke treguar fushat e minuara. Në kuvertë, ushtarët që flinin të mbështjellë në mbulesën e tyre, me këpucë të zgjidhura, me rripin e shpëtimit në krahë u zgjuan dhe shikonin me interes spektaklin e madh që tregon ky port i madh lufte ndriçuar nga hëna. Toka zhduket gradualisht. Kjo është pafundësia e detit, me minat e saj lundruese, nëndetëset e saj, dhe, atje, Shqipëria e panjohur ku ushtarët që luftuan aq trimërisht në Trentino apo në Isonzo do të shkojnë përgjatë Rrugës së vjetër Egnatia (Via Egnatia) për të ripërtërirë heroizmat e legjioneve të Jul Cesarit. Deti është i qetë dhe së shpejti, në bord, të gjithë njerëzit do flejnë paqësisht, përveçse në pjesën e përparme dhe të pasme, një grup i vogël marinarësh që janë pranë armëve të tyre, duke shikuar valët, janë të gatshëm për të xhiruar çdo periskop armik. Në agim ne jemi përballë ishullit të Sazanit dhe së shpejti do të hyjmë në Gjirin e Vlorës. Ka dy vjet, që në 24 tetor 1914, kur italianët zbarkuan në Sazan dhe hynë në zotërim të këtij ishulli të shkretë duke mbyllur gjirin. Italia ishte ende neutrale në atë kohë dhe kjo ndoshta nuk u prit mjaft mirë në Francë, rëndësia e këtij hapi të parë. Kur Sazani u pushtua, një mision mjekësor italian u transferua në Vlorë për të shëruar popullsinë e privuar nga çdo ndihmë mjekësore. Ndikimi italian u rrit në Shqipërinë jugore në kurriz të intrigave austriake. Të gjitha këto fakte dëshmojnë se politika e Këshillit orientohej gjithnjë e më shumë drejt Antantës dhe që sistemi i koncesioneve reciproke Austro-italiane në Shqipëri do të merrte një kthesë të rëndësishme për Aleancën Tripalëshe. Më 24 dhjetor, në fakt, një revoltë shqiptare, e drejtuar kundër zyrtarëve të qeverisë së Esat Pashës, plasi në Vlorë dhe në ditën e Krishtlindjeve detarët italianë, të përforcuar ndërkohë nga një regjiment i Bersalierëve, rivendosën rendin dhe zunë disa pika strategjike rreth qytetit. [1] Italia në Vlorë, kjo do të thoshte SBRS për aleatët, siguria e një ndërhyrjeje italiane në brigjet e tyre, sepse asnjëherë Austria fituese nuk do t’i pëlqente për të lënë në duart e rivalit të saj një port me rëndësi të lartë për kontrollin e Adriatikut.... Përveç rëndësisë së saj detare, Vlora u bë pika e fillimit të pushtimit të Shqipërisë jugore, pushtim që u shtri deri në Sarandë, më pas u rrit në veri deri në Korçë, ku kalorësia franceze u ndesh me patrulla italiane. Deri në këtë ditë, gjithçka që kishte të bënte me pushtimin italian në Shqipëri ishte i rrethuar nga misteri. Asnjë gazetar i huaj nuk u lejua të ulej në Vlorë. Kështu që unë i jam shumë mirënjohës për këtë Komandës së Lartë italiane dhe zyrës së shtypit të Ministrisë Detare të Romës duke më autorizuar korrespondent lufte të “Illustration” për të marrë pjesë në një mision dokumentimi të përbërë nga dy oficerë, njëri i ushtrisë, dhe tjetri i marinës. Ne do të përshkonim së bashku Shqipërinë e pushtuar, do të studionim rrugët që do të lidhin më vonë Vlorën me Manastirin, duke parë mundësinë për të furnizuar këtë të fundit (Manastir) nga Korça dhe Saranda. Porti i ri i luftës italiane në Adriatik

Vlorë, 6 dhjetor 1916 Një tis i vogël avulli ra në Anijen admiral, një anije lufte e bukur, e lagësht në këtë gji të mrekullueshëm të Vlorës. Nga kuverta, pamja është madhështore: Gjiri ngjyrë blu i errët hapet në një sfond të maleve, shumë të lartë dhe të zhveshur, pllaja që ulin një sërë kodrash të gjelbërta, të pasura me fushime. Në anën tjetër, janë dunat ranore dhe kënetore që shtrihen pothuajse deri në Vlorë. Porti, para zbarkimit italian ishte në një gjendje të keqe tek i cili nuk mund të ankoroheshin anijet me avull. Ai shërbente si një bankinë për eksportin e asfaltit që nxirrej në rrethinat e qytetit për llogari të një kompanie franceze. Sot çdo gjë ka ndryshuar. Pranë doganës së vjetër turko-shqiptare, u ngrit një fshat i tërë me shtëpiza shumë të pastra dhe të ndërtuara mjaft mirë. Pesë bankina të mëdha zbarkimi u ndërtuan dhe të lidhura me qytetin me një dekovil (tren i vogël, Decauville). Baza detare e 3-të qendra e një gjallërie të ethshme: rimorkiatorë dhe anijeza ankoroheshin pa pushim, duke sjellë material lufte apo ushqime të nevojshme për mijëra njerëz që ndodheshin në pjesën e Sipërme të Vjosës. Vendas, detarë shqiptarë ose vorioepirotë [2] - këta paguhen kryesisht nëpërmjet administrimit - konkurrojnë me zell për të shkarkuar transportet e shumta në spirancë në fund të gjirit. Silurat kalojnë, të shpejta, mes anijeve të mëdha të luftës, për shërbimin e patrullave në det të hapur përgjatë brigjeve të shkreta të Shqipërisë. Porti, dikur i braktisur i Vlorës është kthyer në një port detar me aktivitete te shumta. Admirali komandues, nderon detarët e tij të palodhur, gjithmonë të gatshëm për t'u përballur me rreziqe të reja në detin Adriatik me plot pengesa të të gjitha llojeve. Të njëjtin falënderim ka për trupat tokësore: "Ju do të shihni në brendësi, - më tha - rrugët e shkëlqyera të ndërtuara nga vendasit. Ata i kapërcyen të gjitha pengesat. Në vende të rrëpirta, ku dikur mezi ekzistonte një kalim, tani, kamionët automobile do furnizojnë garnizonet tona. Pas luftës, këtu do të ngrihet një monument përuljeje për italianët që kryen këto mrekulli." 10 dhjetor Shirat e rrëmbyer të këtyre ditëve të fundit, duke i kthyer rrugët në lumenj balte, nuk më lejuan të shkoja në frontin e Vjosës. Vlora me shi, nuk ka asgjë për të të tërhequr. Ajo është, si të gjitha qytetet që ishin turke, më të bukura atëhere se tani. S’ka asgjë origjinale, pazari i saj është i zakonshëm si dhe tezga të tregtarëve shqiptarë, të veshur me qeleshe të bardhë; ata janë të varfër dhe të paditur. Italianët kanë ndërtuar për fat të mirë përgjatë rrugës, trotuare me çimento për të evituar rrugën e baltosur, ku kamionët ushtarakë kalojë në mënyrë të zhurmshme. Nga dhjetori i 1914-ës deri në dhjetor të 1915-ës, në Shqipëri ka qenë vetëm regjimenti i 10-të i bersalierëve të komanduar nga kolonel Moska, i cili u kënaq nga pushtimi i qytetit dhe rrethinave të tij në menyrë të menjëhershme. Në dhjetor të 1915-ës, për shkak të tërheqjes së Serbisë, u desh transformimi i garnizonit të Vlorës në një trupë të vërtetë pushtimi përfshirë një divizion që ishte nën urdhërat e Gjeneral Bertotit. Në mars të 1916-ës fronti përgjatë Vjosës u zgjerua dhe u forcua tashmë me trupat e reja që arritën nga Italia nën kryekomandën e gjeneral-leitnant Piaçentinit. Kur ky i fundit u thirr në frontin austro-italian, ishte leitnant-gjeneral Bandini që e pasoi atë dhe që filloi menjëherë për të zgjeruar rezen e veprimit, duke pushtuar rradhazi, në gusht Himarën dhe Tepelenën dhe për t’u prerë rrugën kontrabandistëve grekë që furnizonin forcat austro-shqiptare. Nga ana e saj, skuadra e Harkut në Porto Palermo, një njësi, gjeti në kështjellën e vjetër të Ali Pashës dokumente të rëndësishme që kanë të bëjnë me furnizimin e nëndetëseve austro-gjermane që lëshoheshin aty. [3] Ka një tjetër zbarkim në shtator në Sarandë, ku trupat u ngjitën në luginat e Epirit dhe hynë në ditët e para të tetorit në Delvinë dhe Gjirokastër, të pritur me entuziazëm nga popullsia muslimane. Garnizonet greke deri në atë kohë nuk u kishin bërë asnjë rezistence paraprakisht italianëve, duke e ditur se ishin të paktë në numër, dhe të sigurtë që muslimanët, të nxitur nga mizoritë e të ashtuquajturave grupe të krishterësh, nuk do mungonin për t’i marrë ata, si pjesë e ushtarëve të Viktor Emanuelit të III-të. Por në atë moment, duke përfituar nga pozita të forta natyrore që shtrihen mes Muzinës dhe Episkopisë, oficerët grekë u grupuan në këto lartësi; 4.000 ushtarë dhe 16 topa. Rezistenca e tyre duhej të ndalonte aleatet tanë për të vazhduar marshimin e tyre drejt rajonit të Vjosës së Epërme. Italianët përforcuan pararojat e tyre dhe grekët u treguan të kujdesshëm për të mos hapur zjarr. Më 10 tetor, e gjithë Shqipëria e Jugut u pushtua dhe njësitë duke kaluar lumin, lanë Klissurën dhe u ngjitën deri në Përmet, duke lënë mënjanë grupet austro-shqiptare. Të dëbuar nga zonat bregdetare, komitat mbushnin rrethinat e Leskovikut. Në mesin e tetorit, ushtarët e Gjeneral Bandinit u vendosën përfundimisht në këtë fshat të fundit dhe shpejt pas kësaj, patrullat e kalorsisë franceze dhe italiane morën kontakt në Korçë. Kampi i fortifikuar i Vlorës

15 dhjetor Vlora po kalon vërtet kushte të jashtëzakonshme të motit. Majat e larta të zhveshura të Karaburunit duken sikur tërheqin rreth vetes që në ajër elektricitetin. Që prej ardhjes sime në Shqipëri, i kam parë gjithmonë të mbuluara nga re të errëta. Stuhitë vazhdojnë ditë e natë. Mistrali dhe shiroka alternojnë, me shpejtësi të habitshme, disa herë në ditë. Rrugët shqiptare, nëse mund t’i jepet ky emër shtigjeve të rrahur dhe të treguar në hartat e shtabit të ushtrisë austriake si rrugë të klasit të parë, formojnë lumenj balte, që u ngjiten njerëzve dhe kafshëve shpesh deri në gju. Sigurisht natyra nuk është aleat i italianëve. Në të gjithë frontin e Alpeve, austriakët kanë pozita të mrekullueshme natyrore, e pamundur, me sa duket, për t’u pushtuar dhe alpinët e Cadornes [4] ngjiten gjithsesi hap pas hapi. Në Shqipëri, komunikimet mungojnë plotësisht, malaria që shkatërron trupat, varfëria e një vendi pa asnjë burim, ku çdo gjë ka mbetur në një gjendje primitive. Duke vëzhguar përmbledhtas, fazat e dominimit italian, lashë pas dore pushtimin e përkohshëm të Durrësit i cili s’kishte qëllim tjetër përveçse të mbronte zbarkimin e ushtrisë serbe, paraprirë nga të burgosurit e saj austriakë, besnikë ndaj Esat Pashës dhe të kolonive të huaja. Me të mbaruar operacioni, Durrësi u evakuua; praparojat ishin të vetmit të ngarkuar për të mbajtur trupat e ushtrisë austriake që zbriste në Adriatik. Në betejën e pabarabartë që u bë atëherë, austriakët, deklaroi Z. Sonnino në Dhomën e Deputetëve, ishin vetëm 650 të burgosur. Përsa i përket minave dhe depove të municioneve të Esad Pashës, çdo gjë që ishte sjellë, u shkatërrua. Austriakët njoftuan kapjen e shumë anijeve: ata thjesht harruan të thoshnin që këto të fundit (anijet) ishin zhytur në port nga nëndetëset dhe që ishte e pamundur për t’i rivendosur në det. Në Durrësin e braktisur, armiku njoftoi me zë të lartë se Vlora do të pushtohej shumë shpejt. Po ai i kishte bërë llogaritë gabim. Ushtria e tij mbeti e zhytur në kënetat mes Vlorës dhe Durrësit. A duhej të tërhiqej ushtria para vështirësive të mëdha që paraqiste furnizimi i trupave që avanconin në anën tjetër të zinxhirit të Mallakastrës? Një gjë është e sigurt, se, aktualisht, kampi i fortifikuar i Vlorës është më i fortë se kurrë dhe se një sulm austriak nuk ka asnjë shans për sukses. - Ne nuk kemi asgjë për të fshehur - më tha shefi i Shtabit të ushtrisë së pushtimit - ju mund të shkoni kudo dhe ti e kupton se çfarë kanë bërë trupat tona në Shqipëri. Unë kam përshkruar tërë sektorin veri-lindje të zonës së pushtuar të grykës së Vjosës në Tepelenë dhe kam raportuar një përshtypje të shkëlqyer për këtë. Oficeri i xhenjos e përqëndroi veprimtarinë e tij në dy fusha veprimi shumë të ndryshme: të punimeve mbrojtëse të kampit të fortifikuar dhe punimeve civile të Vlorës. Në një vit durimi dhe pune të pandërprerë, ai transformoi fizionominë e qytetit dhe fitoi mbi shekujt e humbur nga plogështia osmane. Rrugët, ku shiu më i vogël shndërrohej në përrua, u shtruan me kalldrëme; kanalizime dhe kanale rrjedhëse uji u ndërtuan sipas një plani rregullues. Një ujësjellës 7 kilometër sjell tani ujë të pijshëm në tetë burime të vendosura në lagje të ndryshme. Një depo ushqimesh, duke përfshirë një duzinë pavionesh, që do të jetë e pajisur në tërësi me komforte moderne, është në ndërtim e sipër. Një varrezë katolike, gjykata civile, zyre poste dhe telegrafi, shkolla italiane dhe shqiptare, dyqane depozita për dogana dhe materialet e zjarrit, prefektura, hoteli komunal, një treg i mbuluar, shumë vepra të nevojshme publike të studiuara nga aleatët tanë dhe zbatimi i të cilit do t’u mundësojë banorëve të Vlorës që të gëzojnë përfitimet e qytetërimit modern. Kam parë në zyrat e shërbimeve teknike planin e drenazhimit për çdo zonë malarike që shtrihet nga Vlora në Artë, kullimi që do lejojë të eliminojë pothuajse tërësisht, vdekjeprurësen malaria. Projektuar mbi bazën e një kanali kolektor nga porti i Vlorës në Arta, plani përfshin një seri veprash arti, kanale të shumtë, një digë të madhe për mbrojtjen e Artës, Venecias shqiptare dhe mbushjen e të gjitha fundosjeve të tokës që janë nën nivelin e detit. Kjo punë e rëndësishme parashikon zhvendosjen e tre milionë metra kub dhé. A nuk është shumë inkurajuese, në momentin kur tërbimi gjermanik mbjell kudo rrënoja, gjeniu latin përpiqet të rigjenerojë një vend që ka qenë gjithmonë i shtypur? Punimet mbrojtëse u kryen nga oficeri i xhenjos duke mos ndikuar në punimet e zakonshme. Kampi i fortifikuar i Vlorës është një njësi e përkryer homogjene, në sajë të rrjetit të rrugëve të ndërtuara nga deti deri në Vjosë. Në luginat ku rrugët ende nuk janë shkelur, një linjë hekurudhore e ngushtë, sistemi Dekovile shkon deri në stacionet e furnizimit me karburant, nga ku ose nëpërmjet linjave ajrore të vagonave ose me mushka trupat në llogore përgjatë lumit marrin ushqimet dhe municionet. U ndërtuan mbi 150 kilometra rrugë moto-çiklistike; 400 kilometra të linjave telefonike duke lidhur kështu postat më të largëta të Komandos së Vlorës. Atë që italianët bënë në Trentino, Kadore apo në Karnie me rrugët dhe veprat e artit, bënë dhe në Shqipëri me të njëjtin sukses.

Vlora e 2016 në syrin e gazetarit zviceran: Shqiptarët, të varfër e të padiur

Nga Dorian Koçi

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Letrat e diktatorit/ Nafta shqiptare, kur Enver Hoxha zbulonte “çerdhen e KGB-së”

Edmund Davies, historia e britanikut që u tradhëtua nga Enver Hoxha

“Unë jam xhelati i saj”, Ligjet që ndryshuan Shqipërinë

Misteri i varrit të Skënderbeut!

Faik Konica – I madh, por shumë i shtrenjtë

Sa kushton dasma e mbretëreshës Geraldinë

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

Tigri nxjerr dhëmbët, drejton gishtin drejt Veliajt

Gjiri i Kakomesë, “Bukuroshja” e braktisur bëhet gati për TURIZËM

MARK PALNIKAJ, INXHINIERI QË “ZHVARROS” ARKIVAT E VATIKANIT

Gratë që vunë përpara burrat

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Vlora e 2016 në syrin e gazetarit zviceran: Shqiptarët, të varfër e të padiur

Nga Dorian Koçi

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?