Për zhgënjimin nga politika dhe dhembjen e pamatë të një babai pa të birin, Visar Zhiti

Në verë të vitit 2019 takova për herë të fundit Visar Zhitin. Në Tiranë, ku jetoj e punoj, e ku nuk më shqitet nga mendja përgjigja që i dha pyetjes klishe që shoqëron thuajse çdo fillim bisede: “Jam si një i vdekur që jeton jetën pas vdekjes”. Visari po jetonte një tjetër ferr në këtë jetë tokësorësh. Në prag Krishtlindjeje, në vitin 2014, njeriu nën lëkurën e shkrimtarit, u zvogëlua e u bë një grusht. Ndarja nga jeta e birit të vetëm, në moshë fare të re, do t’i përmbyste konceptin për jetën e realitetin, si dhe do t’i jepte dhembjes përmasa të reja, të pafundme. Visari, rinia e së cilit u nëpërkëmb në galeri minierash e u shkelmua në terrorin e diktaturës komuniste, mban mbi shpinë më të rëndin kryq mundimesh.

“Nata është atdheu im: Po ku është pëllumbi yt, Bir, pëllumbi i bardhë i fëminisë tënde? E nuk doje të rriteshe/ se ashtu as pëllumbat/ nuk trembeshin prej teje…”- pyet njeriu në lëkurën e shkrimtarit, babai, miku i Atjonit. Më 30 gusht, Atjoni do të mbushte plot 26 vjeç. Por, përtej dyerve të jetës, bisedave e mbamendjeve, i biri dhe shoku i shtrenjtë i Visarit, mbeti përjetësisht 19. Me një buzëqeshje gurgulluese, i vogli, i bukuri i Visarit, u rrit për të mos e njohur kurrë plakjen. Enden udhëve të dhembjes, Visari dhe Eda. Prej 2 vitesh, ata jetojnë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ku dhembja iu flet jo njerëzve, por pemëve, liqeneve. Dhe së shkuarës, që fare mirë mund të ishte një e ardhme, gjurmëshumë, skicash e ëndrrash. Të pahapura dhe të mbushura plot mbeten valixhet. Ndërsa realitetin vijon ta lidhë me përditshmërinë, Visari e sheh jetën si një dimension tjetër, me sytë kah qiellit, ku pëllumbi i tij i bardhë rrahu krahët për të fundit herë. “Jemi shpirtra mes shpirtrash”- një tjetër përgjigje imune ndaj harresës, me jep sot në një bisedë virtuale për revistën “Newsbomb”. Prej politikës, ku ishte angazhuar deri në detyrën e ministrit të Kulturës dhe së fundmi si diplomat në Vatikan, ka mbetur një tis i vrazhgë zhgënjimi për të cilin flet shkurt, si të donte ta kishte hedhur në oqean. Sa i takon shkrimtarit, Visari e di se të shkruarit është mundësia për të ndërtuar një jetë paralele, një realitet brenda shumë të tillave, ku personazhet diç janë miq e armiq.