O Berat çe pate fat

Kur thua Berati mendon trashëgimninë, UNESCO, qytetin e një mbi një dritareve. Pastaj të shkon mendja te gurët e Osumit, lagjet “Kala”, “Mangalem”, “Osum”… e mandej: nuk e kishte kot Enveri që në vitin 1961 e shpalli qytet Muze! E ndryshe nga Berati që kemi njohur dje, sot, ka jetë, vibron, nga njerëzit, dritat, aktivitetet. Kryetari i Bashkisë, Ervin Demo, një djalë i ri që përfundoi studimet në Perëndim, la auditorin si Pedagog për të menaxhuar qytetin e tij të lindjes. Sot po ta shohësh Beratin është një kantier investimesh. Ka pritur me mijëra turistë. Ndër më të fundit, ai që zgjodhi për të kaluar një ditë të tërë në qytet, ishte vetë Presidenti Gjerman. Ç’të ketë të rrallë ky qytet që na e do gjithë bota? Epo, shumë shpejt do ta duan dhe shqiptarët më shumë… le të hedhim një vështrim se ç’po ndodh në qytetin që është vendosur nën ombrellën e UNESCO-s Kushdo mendon: Si ka mundësi që në vizitën e parë pas më shumë se 32 vitesh, një president gjerman e bën pikërisht në qytetin e Beratit? Janë të shumta fotot e bukura e plot entuziazëm të presidentit gjerman Steinmaier, që në krye të delegacionit prej 70 vetësh që e shoqëronin, mes të cilëve biznesmenë e gazetarë, pasi mbaroi takimet zyrtare në Tiranë e një prezantim edhe në Kuvendin e Shqipërisë, një ditë të tërë e shkon duke soditur qytetin e një mbi një dritareve, duke pirë raki me vendasit atje, duke shijuar ushqimet tradicionale, e duke ecur kalldrëmeve të qytetit të gurtë. Gjithçka ndodhi në dhjetorin e vitit 2022. Që nga ardhja e Franc Josef Shtraus në Shqipëri në vizitën e tij të tretë në 1987, kur shkoi edhe në qytetin e gurtë të Beratit, asnjë personalitet gjerman i atyre përmasave, nuk kishte mbërritur ndonjëherë në këtë qytet. Epo ja, presidenti Gjerman Steinmaier kërkoi të shpenzonte një ditë të tërë në këtë qytet. Madje, i kujtuan edhe detajet nga vizita e Shtraus në Berat. Siç ishte historia e mishit të qingjit. Kur në 1987, Shtrausin e ulën për të ngrënë drekë në tavolinë, shoqëruar nga zyrtarë të kohës dhe dhjetëra agjentë të sigurimit të shtetit që e shoqëronin në këtë vizitë pa qenë publik, politikanit të lartë gjerman, i shtruan drekën. Dhe për të kënaqur mikun gjerman, i vunë përpara sallatërat e zonës, djathrat e zonës, pijet e zonës… Duke ngrënë jeshillëqe, Shtraus shikonte me kërshëri nga dy qingja që piqeshin në hell, e në gjatësinë e valës së syve të vet ishin aq pranë. Dhe pyet me kortezi nëse ata qingja ishin porositur për atë drekë, e përgjigja padyshim ishte pozitive. “Epo ata qingjat, kanë ngrënë gjithë këto jeshilliqe e sallatëra që po më jepni. Pse nuk më sillni qingjin këtu, dhe të mos humbim kohë me këto që më keni shtruar, se po të ha qingjin, i kemi ngrënë dhe këto”. Kjo kërkesë e Shtrausit në atë kohë, fiks në vitin 1987, ka qenë “epike” me plot kuptimin e fjalës. Ndaj dhe sot, gjithsekush nuk e tregon më si batutë, por nëpër bare e restorante të thonë se duhet të shkohet direkt te mishi, pa u hallakatur në jeshilliqe që janë plotësuese të pjatës kryesore të tavolinave. Beratasit këtë fakt ta tregojnë sot e kësaj dite si kuriozitet në tavolinë këtë. Kushdo kur e dëgjon qesh, e mandej, përballë një gotë rakije përpara, të gjithë bien dakord se ai ka pasur shumë të drejtë. Beratit duhet t’i shkosh drejt e në thelë… Një kërkesë e “pamundësuar” Puna më ka krijuar mundësi të njihem dhe me skutat më të errëta të Shqipërisë e jo më me qytete që tashmë kanë një peshë të madhe ndërkombëtarisht si vlerë e UNESCO-s. Ndaj në këtë udhëtim dua të ndalem në Berat, qytetin e një mijë e një dritareve. Një qytet fantastik, me shumë potencial zhvillimi, por në udhëtimin tim tre vite më parë në verë të 2020, më krijoi një gjendje shfokusimi. Po e them këtë pasi një nga lagjet, përveç të famshmes Mangalem, më goditi lagjia “Goricë”, një zonë unike përtej urës së ndërtuar në kohën e austro-hungarezëve. Por nëse themi ka ditë edhe natë, kështu ishte diferenca mes dy lagjeve, ndaj kërkova në një takim kryetarin e Bashkisë, Ervin Demo që kishte thuajse një vit në këtë detyrë. I lindur në këtë qytet edhe pse me shkollim jashtë shtetit, madje dhe me titull profesor i asociuar duket se kishim të njëjtën brengë, “Goricën” e shtëpive të gurta po aq të bukura sa përballë në “Mangalem”, Goricën e Kishës së jashtëzakonshme të Shën Spiridhonit dhe “Goricën” ku ecja në shtegun e shënjuar të Ngop. Profesori fliste shumë, se e priste një mal me punë përpara, më tregonte për ujin e pijshëm që mungonte, tymin që atë kohë e mbyste qytetin, kanalizime, borxhe të bartura, rrugë rurale ku edhe gomari ruhej mos rrëzohej… por unë u fiksova te lagjia “Goricë”, aty dhe ku fjeta shumë lirë, hëngra shumë lirë, vetëm sepse ishte një lagje e lënë pas dore ndaj i thashë sikur të isha beracake: “do ndërhysh apo jo këtë lagje se halle ka plot Berati e kosto plot” dhe ai me etikën e një pedagogu m’u drejtua; Përfitimi i banorëve dhe i qytetit nga rivitalizimi s’ka kosto. Kjo ishte përgjigje me takt pa thënë po ose jo, përgjigje përcjellëse! RIKTHIMI Beratin e kam bërë “copë” sepse kushdo që vjen nga jashtë, të huajt sidomos, duan ta shohin. Por Goricën e shihja nga larg, nuk guxoja t’i prishja shijen vizitorëve. Pak para vitit të ri, isha e ftuar bashkë me disa miq te Alma e Zamo Spathara, “dirigjentët” e Rafting në Shqipëri e Castle Park, që ata kanë ndërtuar, një hotel me kuzhinë tradicionale, është në anën e Goricës pak më tutje. Punëtorë plot dhe mjetet që sheshonin çakullin, dukeshin si milingona që ndërtonin në kolonë Goricën. Kisha e Shën Spiridhonit një nga më të veçantat në vend, duke madhështore. Banesat përgjatë rrugës kryesore kishin marrë jetë. Njerëz kudo, madje një burrë m’u duk fytyrë e parë e kisha fiksuar teksa jepte mësim historie në RTSH Shkollë. Dy vjet më parë kjo zonë dukej shkretëtirë, ose simbol i rrëmujës së tregut e transportit ndërqytetas. “Gorica” më ktheu në të bukurinë e Beratit, në histori e vende pafund për t’i vizituar, më riktheu nocionin e një qyteti jo të dy lagjeve që ishin të vetmet etalon, qytetin e rinisë, sepse takova shumë prej tyre shpresëmbarsur për të punuar e jetuar aty. E pas kësaj situate ndjesish rradhën e kishte sërish profesori, Ervini që kishte lënë auditorët për qytetin e lindjes. Nuk m’u përgjigj në telefon e mesazhet nuk i shihte. Mendova se kishte hatërmbetje për mënyrën e komunikimit 3 vite më parë. Në mbrëmje vonë tha se më priste në zyrë të nesërmen. Mëngjesi beratas Është shumë bukur të gdhish në “Castle Park” apo dhe shumë bujtina në qendër, por e veçova nga aroma e pyllit erëmirë që na rrethonte. Duhej të rimerrja dozat e pasurive të këtij qyteti ndaj çdo vizitori po i bëj një tur virtual. Osumi është udhërrëfyesi i këtij qyteti, ndaj ndalesa e parë duhet bërë aty, në urën e bukur që lidh Mangalemin me Goricën. Lagjja “Kala” është fantastike. Aty jetojnë rreth 60 familje autoktone, e ka rreth 10 shtëpi që ofrojnë hoteleri. Kishat në kala janë një tjetër pasuri por veçojmë kishën e Shën Maria Vllaherna, që ka muralet më të ruajtura ndër 7 kishat e tjera. Ajo është pikturuar nga djali i Onufrit. E nëse do shkoni në Berat nuk duhet të lini pa parë Muzeun “Onufri”, që ndodhet brenda kishës ‘Fjetja e Marisë’, aty ku janë ruajtur kodikët e vjetër të Beratit. Por, Berati ka dhe një rrugicë puthjesh, ka “Xhaminë e Beqarëve”, “Sarajet e Pashait” e shumë pika turistike nga të cilat nuk shkëputesh lehtë. Jemi në kohë për të takuar Ervin Demon, kryetarin e Bashkisë së Beratit sipas orarit të përcaktuar. Nuk është në zyrë e një punonjëse na thotë ta presim se është duke parë në terren vijushmërinë e punimeve në “Goricë” ndërsa na ofron kafe. 5 minuta në këmbë aq jemi larg, shkojmë ta gjejmë aty. Sa na sheh, kërkon ndjesë duke u justifikuar se nuk e ndjeu orën gjithësesi pyetja e parë që më vjen ndër mend është se çfarë lidhje ka një pedagog me kanalizimet. “Unë e kam bindje që detyra e kryetarit të bashkisë është një ndër punët më të bukura që një njeri mund të bëj, sepse i ka të shkrira të gjitha në një funksion, qytetin e qytetarët. Padyshim ishte shok përballja apo kalimi nga pedagogjia në krye të bashkisë, por sfidat e mëdha që më prisnin nuk më dhanë kohë për ta ndjerë shumë në atë periudhë. Kisha çështje emergjente që prisnin një zgjidhje, shumë punë e përkushtim saqë e kisha të vështirë të kuptoja tranzicionin që isha duke kaluar, pasi gjithë vëmendja e energjitë ishin për të përballuar ato situata dhe mbi të gjitha për të filluar implementimin e planeve të qytetit që tashmë ne i prekim gjerësisht në qytetin e Beratit”, - thotë kryetari ndërsa na tregon sinqerisht që shtëpia e tij e parë është universiteti i Tiranës ku filloi punë menjëherë pas studimeve në Britaninë e Madhe, e që ka qenë një shkollë jo vetëm në drejtimin profesional por edhe atë njerëzor. Pasi ambienti ku u formua ishte një shtrat i shëndetshëm në çdo profesion sepse ajo që mori nga pedagogjia ishte e domosdoshme për të përballuar sfidat si kryetar bashkie. Gjithësesi, duke qenë i profilizuar në ekonomi e ka ndihmuar të marrë në dorë drejtimin e Bashkisë Berat, ku në vitin 2019 borxhi ka qenë thuajse 20 për qind dhe profili akademik e orientoi si duhet në revolucionin financiar të kësaj bashkie, duke krijuar një shëndet financiar të qëndrueshëm të kësaj bashkie. Investimet “Pothuajse në çdo tregues kemi ndryshim rrënjësor, nga konsolidimi financiar, te borxhi që është shumë herë më i ulët se në 2019, mbështetja e sektorëve parësor është rritur ndjeshëm, e po ju jap disa shembuj si buxheti i arsimit që është dyfishuar, buxheti për agjensinë e shërbimeve publike është dyfishuar, po kështu shërbimi social, qendra rinore, po ashtu. Kam patur kënaqësinë të ngremë një Qendër Rinore e cila me arkitekturën e saj të veçantë ofron një mjedis atraktiv për aktivitetet e të rinjve. Janë rreth 3500 të rinj të cilët kanë frekuentuar rreth 250 aktivitete në qendër, në vetëm 9 muaj të krijimit të saj. Sot buxheti është 50 për qind më i madh se në 2019 e po kështu dyfishim turistësh pasi qyteti po zhvillohet me hapa të shpejtë”, - tregon kryetari Ervin Demo. Kuptohet që një qytet, aq më tepër një qytet muzeal dhe turistik, nuk mundet kurrsesi që të tentojë të zhvillojë një sektor të qëndrueshëm të turizmit, pa patur gjithë infrastrukturën bazike në qytet. Sot nëse jeni vizitorë në Berat keni furnizim me 24 orë ujë në gjithë qytetin dhe tre rajonet, mbetjet urbane tashmë depozitohen jo në brigjet e Osumit po në një vend të çertifikuar deri në ndërtimin e landfillit rajonal. Infrastruktura urbane, e cila ka ndikim direkt në imazhin e qytetit si Site turistik ndërkombëtar, është prioritet i Bashkisë duke rritur aksesin në zemrën e qytetit, Qendrën Historike, dhe nga ana tjetër në përmirësimin e mobilimit urban në lagjet e qytetit. Kështu nëpërmjet programit të Qeverisë Shqiptare dhe Bankës Botërore për zhvillimin e integruar urban dhe turistik, janë kryer transformime mbresëlënëse në qëndrën historike dhe qendrën e qytetit. TURIZMI Berati është kthyer në një potencial të rëndësishëm turistik, duke patur një numër prej rreth 400 mijë turistë në vitin 2022, me një rritje prej 120% krahasuar me 2019 i cili ishte një vit i sukseshëm turistik. Rrjedhimisht ka dalë nga letargjia edhe sektori i biznesit turistik ndërsa i ka dhënë ndihmë të madhe ekonomisë lokale. Por nëse shkoni në Berat ju mund të zgjidhni tipe të ndryshme turizmi, mes të cilave është edhe krijimi i 100 kilometrave shtigje biçikletash malore përmes të cilit eksplorohen edhe fshatrat Velabisht, Gjeroven, Bilcë, Drobonik, dhe Malinat. Kështu krahas siteve të UNESCO-s Kala, Goricë, Mangalem, dy muzeumeve Onufri dhe Etnografik, Berati po diversifikon paketën turistike me fshatrat turistike Roshnik, Sinjë, Drobonik, Mbreshtan, si edhe me atraksionet natyrore përreth tij, Parkun e Tomorrit, rafting në Lumin Osum, dhe eksplorimi i kodrave përreth Malit të Shpiragut. Kantinat e verës, pikat e agro-turizmit, hiking, kanoa, rafting, ofrojnë eksperienca të veçanta për të apasoinuarit pas natyrës. Ndërkaq kalendari i eventeve është pasuruar, duke organizuar evente për të rinjtë, fëmijët dhe aktivitete si stacione vjetore të cilat pasurojnë eksperiencën e turistëve por edhe pasurojnë jetën e qytetit, e mes tyre dy eventet më të mëdha: Festivali i Verës ku ishin prezentë 10,000 vizitorë dhe Magalem Shades, spektakët i paparë dritash. Sigurisht që për mua, si vizitore e herëpasherëshme në Berat, ndryshimet janë dukshme, kudo punohet dhe jeta gëlon, ndërsa me këto ritme, 2023 padiskutim do e gjej Beratin një qytet me më shumë turistë, më shumë shërbime, më shumë të ardhura që do vijojnë ti përmirësojnë makiazhin qytetit të 1 mijë e 1 dritareve. Dhe unë do të kthehem sërish… Lagja “Kala”, vendi që mbledh të madh e të vogël Eshtë e çuditshme sesi janë dy grupe vizitorësh që evidentohen për të shkuar drejt lagjes “Kala” në qytetin e Beratit. Të parët janë të huajt, aq të apasionuar pas ecjes, që ecin minuta të tëra për të ngjitur kalldrëmet drejt hyrjes së kalasë. Me shkopinj në duar, shpeshherë duhet të hapin rrugën, sepse janë vizitorët shqiptarë që marrin makinat për të shkuar drejt asaj zone të mbrojtur. Kryetari i bashkisë Ervin Demo na thotë se shumë shpejt do të vendoset në Këshillin Bashkiak që brenda kalasë të mos ketë qarkullim makinash, edhe pse, ajo është një zonë e banuar. Në fakt ka sens. Nuk mundet në atë lagje mbushur me turistë kuriozë nga e gjithë bota të ketë lëvizje makinash që i sposojnë të gjithë sa në njërën anë, në anën tjetër të rrugës me kalldrëm për t’i hapur rrugën makinave. Në fund të fundit, si në kohët e hershme, të hysh në kala, duhet pak mundim apo jo. E kur hyn brenda lagjes “Kala” të Beratit, je i pamënd për shkak të madhështisë që të shfaqet përpara. E vendosur në pikën më të lartë të qendrës historike është ndër të paktat monumente të periudhës mesjetare në Shqipëri që vazhdon të ketë jetë edhe sot e kësaj dite. Ka banesa karakteristike që zënë një sipërfaqe të konsiderueshme në anën lindore, veriore dhe perëndimore të kodës. Kalaja është ndërtuar mbi kodrën shkëmbore në formë trekëndëshi, me perimetër të mureve 1440 metra, me 24 kulla e me dy porta. Me themelet e saj ilire, e rindërtuar disa herë në shekujt VI, XIII, XV dhe XIX ajo është sot jo vetëm një nga kështjellat më të mëdha të banuara, por edhe një arkiv i gurtë që ofron varietete stilesh dhe kontributesh të epokave të ndryshme: ilire, romako-bizantine, shqiptare e turke. Kështjella është pjesë e legjendës së vjetër e të bukur të Tomorit dhe Shpiragut. Ballkoni i ngritur në Kala është një tjetër atraksion turistik. Kushdo ndalon aty, për një foto, për një video, e prej andej, shquan aq bukur dy lagjet e mëposhtme që ndahen nga Osumi: Mangalemin dhe Goricën, vendosur përballë njëra tjetrës e që konkurojnë mes tyre përnga bukuria. Brenda mureve të kalasë së Beratit, ndodhet një kishë e jashtëzakonshme, Kisha e Trinisë së Shenjtë. Kjo kishë është një vizitë e domosdoshme nëse duhet parë një shembull i shkëlqyeshëm i ndikimit të madh të Perandorisë Bizantine. Kjo kishë bizantine mesjetare u ndërtua diku midis shekullit XIII dhe XIV. Brenda sipërfaqes prej 9.6 ha të kalasë përveç Trinitisë së Shenjtë, ndodhen disa kisha, një pjesë e të cilave rrënojë, sarajet turke, rrënojat e dy xhamive, sternat e ujit të quajtura saranxha, sheshi i Sallabandës, sheshi i quajtur fusha e madhe etj. Ndërkohë që pjesën më të madhe të këtij oborrit të brendshëm e zënë një sërë rrugicash, kopshtesh, baçesh dhe shtëpi banimi të cilat përbëjnë lagjen e quajtur Kala. Tabosh, ëmbëlsira që ju lë pa mend Mund të jesh personi që urren ëmbëlsirat. Por nëse shkon në Berat, një ëmbëlsirë si ajo që të ofron Berati, e që në emër i thonë Tabosh, do ta provosh patjetër. Ndjehesh i mikluar që në fillim kur të prezantohet torta si në kohët e hershme, mbuluar me arra, bajame e krem, e freskët e sapobëre, që ofrohet në pasticeri “Tomorri”. Ka shumë restorante në Tiranë që e duan tortën e Beratit t’a ofrojnë si ëmbëlsirën e tyre. Pak arrijnë ta sigurojnë. Sepse Tabosh, hahet dhe shijohet vetëm në Berat. Nëse i duhet të udhëtojë disa kilometra, mund të derdhet, dhe e humb komplet atë qasje vizuale që të jep kur e shijon në vend. Mon Blan i Turizmit gjithashtu ka qenë një ëmbëlsirë e veçantë. Emigrantët kujtohen më shumë për të shijuar ëmbëlsirat e tyre të fëmijërisë. Usta Komit në Turizëm nuk i afrohej kush për bërjen e Taboshit. Mjeshtri brilant, i nderuari, duararti dhe mendjearti i Monblanës dhe Taboshit super të veçantë në Turizmin e Beratit, mjeshtri që e servirte me finesë e delikatesë sa nuk e gjeje kund në Shqipëri, ishte pra Kozma Picinani. Një zotëri fisnik beratas që kushdo në këtë qytet, e kujton me mall. Nuk është një fjalë beratase Tabosh, është fjalë tironse, do të thotë: ta bosh… Por ja që Berati e përvetësoi dhe e ktheu në një ëmbëlsirë që rrallëkush në Shqipëri e provon. Në vazhdën e gjithë ndryshimeve dhe mallrave që hyjnë sot në treg, ka pasticierë që përdorin Pana për ta bërë ëmbëlsirën. Në kohën e usta Komit, dhe sot në disa vende përdoret veza dhe gjalpi i freskët. Në kohën e komunizmit, te Turizmi 10 copë i jepnin me 30 lekë. Dhe Beratasit, sa herë përmendet Taboshi i tyre, kujtojnë Usta Komin. Berati, ka pasur shumë ustallarë ëmbëlsirash. Pasi ke parë lagjen “Kala”, “Mangalem”, “Goricë”, Muzeun “Onufri”, kishat e xhamitë, pasi ke provuar guralecët e Osumit, pa Tabosh e Mon Blan, nuk mund të ikësh nga Berati. Janë karakteristike të zonës, si vetë gurët e Osumit. Investimet e huaja Bashkia Berat është me fat që të ketë ndërtuar bashkëpunimet me gjithë rrjetin e donatorëve në vend. Sot në vlerë absolute, ata janë bashkia që ka marrë më shume financime me kontrata direkte nga organizata të huaja dhe donatorë në qytet me vlerë financimi rreth 4.8 milionë euro. Shërbimet parësore Në fushën e shërbimeve parësore janë përmirësuar ndjeshëm shërbimet në sistemin parauniversitar, shkolla, kopshte dhe cerdhe. Tashmë ka filluar projekti ambicioz i gjimnazit ‘’Babë Dudë Karbunara’’, e cila nga një shkollë me ambiente të degraduara, do transformohet në një shkollë model në rang kombëtar, me shërbime të shtuara, si salla, auditorë, bibliotekë, laboratorë, palestër dhe hapësira për aktivitete. Zhvillimi rural, shtohen Sipërfaqet e ujitura të tokës Rrugë rurale të shtruara me asfalt janë në 21 km në zonat Kemi rehabilituar 21 km kanale kulluese në zonat rurale ose 180% më shumë së 2019. Kemi rehabilituar 28.5 km kanale kulluese në zonat rurale ose 61% më shumë së 2019. Sipërfaqe e ujitur në toka është 220 ha ose 528% më shumë se 2019. Fokusi i buxhetit për vitin 2023 Reduktimin e borxhit deri ne 2.6% Mobilimin urban ne lagjet e qytetit Mbeshtetjen për shërbimet publike me nje buxchet me të madhin në këto katër vjet, duke siguruar mirëmbajtje të rrjetit rrugor, ndricim publik, shtrim rrugësh dhe shtim të sipërfaqeve të gjelbërta. Sektori i arsimit do ketë rritje 50% më shumë financime. Ndërtimi i këndeve sportive, dhe dy fusha futbolli për të rinjtë Ndërhyrje në fasadat e pallateve me sistemin e termo-izolimit Rehabilitim të rrugëve rurale Rritje të furnizimit më ujë 24 orë edhe për njësitë administrative Rritje të shërbimeve sociale, mbështetje për qëndrat sociale Menaxhim i integruar turistik në bashkëpunim me sektorin e biznesit. Krijimi i stacioneve të eventeve përgjatë gjithë vitit “Qytet Muze” Në vitin 1961 Berati u shpall zyrtarisht qytet muze. Ai është qytet muze me pasuri të konsiderueshme monumentesh dhe me vlera të larmishme për nga gjinitë, të cilat përbëjnë një dëshmi të trashëgimisë kulturore, historike e artistike, të jetës e të punës, të realizuara mjeshtërisht brez pas brezi nga banorët e tij. Nga zonifikimi dhe nga përcaktimi i kategorisë së monumenteve qyteti ndahet në tri zona : zona muze, zona e mbrojtur dhe zona e lirë. Sot Berati trashëgon 210 objekte muzeale, nga të cilat 150 janë objekte në këmbë. Prej tyre 60 janë monumente të kategorisë së parë dhe të tjerat të kategorisë së dytë. Muzeu Ikonave Onufri Ndodhet në lagjen Kala dhe përmban disa nga shembujt më të bukur të artit fetar në Shqipëri. Muzeu u hap në vitin 1986, emrin e ka marrë prej piktorit të madh të shek. XVI te shkollës shqiptare Onufrit. Ka gjithsej tre salla në të cilat janë vendosur ikona të shumta të shenjtorëve, si dhe tekstile e sende të vogla prej metali, objekte të punuara për përdorim gjatë liturgjisë, kapake të biblës të bërë në Berat nga mjeshtri Agathangjel Mbrica etj.

Nga Rezarta Delisula

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Dëshmorët nën dhe bërtasin: NDAL, TOKË E LYER ME GJAK

Nikla, fshati nën thundrën e terrorit

Divjakë-Karavasta, parku pa zot e me një drejtor “heroik”

KOLONJA/ Dje, vendi ku lindën kokat e Rilindjes Sot, vendi i mikëpritjes, turizmit e kulinarisë

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

“Krenaria e Kuçovës”, uzina e “shqiponjave” në qiell

Mario Ashiku, një dashuri, shanse të dyta dhe një jetë e jetuar bukur (si vetë ai)

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

Aldor Nini, grabitqari i artit shqiptar dhe fjalës së lirë

Nano, beteja e një jete

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?