Meti, Mania, Agroni dhe Afrimi, parodistët që na frymëzuan

Libri më i ri i gazetarit hulumtues Ergys Alushi “Parodistët e Vlorës”. promovuar në qytetin bregdetar të Vlorës në javën e dytë të shkurtit, skalit me dashuri portretin e jetën e 4 parodistëve të Vlorës. 50 vite në skenë para publikut që i adhuroi atëherë dhe vazhdon ti adhurojë edhe sot. Edhe pse Meti nuk jeton më dhe Manes për shkak të një operacioni i ka ikur zëri, Afrimi dhe Agroni përpiqen të mbajnë frymën e grupit. E vërteta është se me borderotë e “estradës” kanë mbaruar punë. Por nuk kanë mbaruar punë me publikun që vazhdon ti adhurojë edhe në kohën e humorit pa sens. Në një libër që mbetet i hapur sipas autorit për të gjithë ata që do të duan të plotësojnë me kujtime e përjetime, shpaloset jeta e katër parodistëve, që kur erdhën nga trupat amatore të fabrikave e uzinave ku punonin, e deri kur i lanë njerëzit ethshëm në skena apo përpara ekraneve për ti pritur plot duartrokitje… edhe nga shtëpitë.

Gjatë viteve të përgatitjes së librit, kërkova gjatë, pyeta shumë, por nuk e gjeta dot se ku, kur dhe kush i thirri për herë të parë me emrin “Parodistët e Vlorës”. Ka shumë mundësi që me këtë emër të përbashkët t’i kenë thërritur kur kanë qenë me shfaqje jashtë Vlorës, për t’i dalluar nga të tjerët. Ndoshta në shtatorin e vitit 1986, kur shkuan për turne në Tiranë, apo dhe në tetorin e po atij viti, në skenën e Shkodrës, kur fituan edhe çmimin e parë të tyre në nivel kombëtar.

Ndoshta edhe në studiot e televizionit shqiptar, kur xhironin materialet e tyre, si pjesë e programit të humorit për natën e ndërrimit të viteve. Ndoshta me emrin e përbashkët, për herë të parë mund të jenë evidentuar edhe në ndonjë artikull të gazetave të kohës, kur për sukseset e tyre filloi të shkruhej gjithnjë e më shumë. Mund t’i kenë thërritur edhe në Festivalin e Këngës në RTSH, kur thyhen një tabu me pjesëmarrjen e tyre. Ishte një “ndoshta” që më mundonte gjatë gjithë kohës së grumbullimit të materialeve dhe përgatitjes së librit, por që nuk i dhashë dot një zgjidhje të saktë. Një datë, një vit, një shfaqje, një vend apo emër, që i thirri për herë të parë me emrin e përbashkët. Edhe ata të katërt nuk ishin në gjendje për një përgjigje të tillë. Hamendësimet i kishin të shumta. Kur mbylla librin kuptova se pak rëndësi kishte se ku, kur dhe kush i thirri për herë të parë me emrin “Parodistët e Vlorës”. E rëndësishme ishte historia e jetës së tyre, arti që ata prodhuan, kënaqësia që u dhuruan shqiptarëve në vitet e vështira të një sistemi që i kishte lodhur dhe tharë fizikisht e shpirtërisht.