Ai është nga ata futbollistë që kanë nick-name “legjendë e gjallë”. Indrit Fortuzi, prej 8 vitesh vetëm ka heshtur. Ambientet sportive të Tiranës së zhurmshme dhe jo vetëm ato, largimin e tij nga Shqipëria e atashojnë me probleme borxhesh të pakthyera. Vetë Fortuzi që donte të largohej lavdishëm pranon gabimet e bëra në të shkuarën. Si rrallëkush më parë bën edhe meaculpa: U jap të drejtë atyre që flasin keq për mua. Janë borxhe të frikshme, por po i rikuperoj dalëngadalë…Në një rrëfim ndryshe të djalit tironas do të flasim vetëm për futbollin dhe nostalgjinë që ka për tapetin e blertë ku kaloi kohën e tij të artë dhe të shkëlqyeshme…
“Danoço, nuk jap intervista unë“. Indrit Fortuzi dukej i prerë. Prej 8 vitesh i larguar nga Shqipëria, nuk kishte folur kurrë. Kontaktet i ruante vetëm me miqtë e ngushtë. Unë nuk e diskutoja se do të arrija ta bindja. M’u duk sikur ishim përballë në fushë dhe studionim të dy lojën e njëri-tjetrit. “Ku e ke marrë numrin e telefonit?”, ishte pyetja e radhës. Vura buzën në gaz dhe me stilin e kundërsulmit ia ktheva: “Aty në shkallët e stadiumit që të ndiqja në vitet 2000 teksa “fluturoje” nga një portë në tjetrën”. Akujt u shkrinë. Arrita t’ia fitoja “kalanë nga brenda”. Indriti e kuptoi se isha një nga “ata”. Një pasionant i hershëm stadiumi dhe për herë të parë pas kaq shumë vitesh pranoi të fliste.
Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje
Këto artikuj janë premium. Zhbllokoji për të lexuar të gjithë artikullin.