Faik Konica - I madh, por shumë i shtrenjtë

Ministri i Shqipërisë në SHBA ishte reklama më e bukur e Shqipërisë në Washington. Për 13 vjet e ngriti emrin e vendit tonë si kurrë më parë. Megjithatë, kjo madhështi kishte një kosto. Faik Bej Konica i ka kushtuar shumë financave të shtetit shqiptar. Qiraja në hotelin e luksit “Mayflower”, të punësuarit deri shërbëtorë për të hapur derën, pritjet, drekat dhe darkat. Dhe kulmi i tyre, porositë me arka me verë dhe wiski që i vinin nga Kanadaja, Anglia dhe Gjermania. Një bilanc i dokumentuar i “harxheve” të diplomatit më të mirë të të gjitha kohrave që ka patur Shqipëria, por edhe më të shtrenjtit që i kushtonte 15 për qind buxhetit të ministrisë së Jashtme Pas ndalimit për 45 vjet gjatë regjimit komunist, tashmë figura e Faik Konicës pothuajse ka dalë në dritë plotësisht. Janë disa libra, studime, monografi, si dhe e gjithë krijimtaria e tij publicistike që përbëjnë korpusin e veprave që ai krijoi gjatë jetës së vet dhe që për fat i kemi në dorë në këto 33 vjet. Pak, ose aspak, mund të kenë mbetur pa u botuar nga ato që ai krijoi dhe lëvroi si një figurë shumë dimensionale dhe poliedrite. Por, jeta e tij private, mënyra dhe stili i jetesës, sjelljet e tij, e folura, takimet, bisedat, miqësitë dhe lidhjet dashurore, besohet të jenë një temë e përhershme e çdo brezi. Ka për të ndodhur kështu, sepse kështu i bënte Faik Konica gjërat të ndodhnin për veten e vet. Njëra anë e të cilës ishte konsumimi i parave që ai bënte në jetë, ose siç i quante vetë “harxhet”. Një aristokrat i nivelit të lartë, një njeri po i sërës së lartë me titullin bej, një figurë që frekuentonte vetëm sërën e lartë, e gjitha kjo kishte një kosto. Të lartë madje. Gjatë kohës që drejtonte Federatën Panshqiptare “Vatra” në Boston, Faik Konica kishte një burim të çmuar financiar. Quhej Antony Athanas dhe falë suksesit me biznesin e tij kishte mundësi të financonte jo vetëm gazeta, libra dhe aktivitete në dobi të çështjes shqiptare, por edhe personazhe “high profile” si Faik beu. Në një bisedë në vitin 2001, në atë kohë rreth të 90-tave, Athanas ma tregoi me krenari këtë fakt, duke shtuar edhe historira që Faiku shqetësohej kur miku i tij i kamur bënte investime të reja. Më tregoi Antony Athanas: “Po ndërtoja një lokal në pjesën perëndimore të qytetit, ne breg të oqeanit. Ishte një tokë djerrë, pas asnjë ndërtim dhe një cep i humbur i Bostonit. Doja ta ktheja në qendër të re. Një ditëzaj më vjen Faik beu dhe më thotë se kjo ishte çmenduri dhe se kurrë nuk duhet ta bëja. ‘Do na lësh pa bukë’, më përsëriti disa herë i bindur se do dështoja dhe do humbja paratë. ‘Edhe imzot Noli më tha që ta thosha për ta ndalur këtë investim’. Përgjigja ime ishte: Ti Faik beu dhe Imzot Noli merrni vesh nga politika dhe gazeta. Nga punët e biznesit nuk merrni vesh. Bëjini mirë punët tuaj, sepse unë do t'ju mbështes me dollarë. Këto gjërat e mia mi lini mua. Vetëm pak kohë më vonë ky restorant me emrin ‘Pier 4’ u bë më i madhi, më i njohuri dhe më i suksesshmi në Boston dhe një nga më të njohurit në SHBA. Jo vetëm personalitete të larta të politikës dhe artit, por të gjithë presidentët e SHBA që nga Franklin Roosevelt ishin bujtës aty. Por, një klient kishte një status të veçantë: Kishte në xhep kartën falas dhe quhej Faik bej Konica”. Dhe fraza “do na lësh pa bukë”, bëhej fjalë për të konsumuar tre vaktet në një prej restoranteve më të mirë të SHBA. NJË MINISTËR ME “HARXHE” Por Bostoni ishte Boston dhe boss-i Athanas ishte Athanas. Se sa konsumonte vërtetë Faik Konica, kjo u duk realisht kur ai u emërua ministër i Shqipërisë në Washington në vitin 1926. Një detyrë që e mbajti deri në vitin 1939 kur Italia pushtoi Shqipërinë dhe Legata shqiptare atje pushoi së funksionuari. Këto 13 vjet në fakt kanë qenë një epokë e artë e diplomacisë shqiptare që falë zotësisë së Faik Konicës bëri që emri i Shqipërisë në sytë e SHBA të ngrihej shumë. Jo vetëm nënshkrimi i shumë marrëveshjeve, jo vetëm raporti me median ku reklamohej aq mirë vendi ynë, jo vetëm prezenca e tij e ngrinte lart emrin e Shqipërisë, por fakti që ai arriti të jetë deri dekan i trupit diplomatik në Washington, tregon shumë. Ato ishin reklama më e madhe, më e bukur dhe më me vlerë që i bëhej vendit të vogël ballkanik në sytë e SHBA, por edhe gjithë botës. Por sa i kushtonte shtetit shqiptar diplomati Faik Konica? Përgjigja e kësaj pyetje mund të përmblidhet me këto fjalë: Faik Konica vërtetë ishte shumë i madh, por ishte shumë i shtrenjtë gjithashtu. Mjafton të themi se të qenit i Faik Konicës ministër në SHBA i kushtonte 15 përqind të të gjithë buxhetit të Ministrisë së Jashtme. Në Arkivin e Shtetit, në Arkivin e Ministrisë së Jashtme, në arkivin e Departamentit të Shtetit dhe Librarinë e Kongresit ndodhen pa fund shkresa, dokumente dhe telegrame që kanë një refren të përbashkët: “Më dërgoni para! Jeta në Washington është e shtrenjtë. Harxhet këtu janë të mëdha”. (AMPJ, Aktiviteti diplomatik dhe marrëdhëniet e Shqipërisë me SHBA, Dosje të ndryshme, Viti 1926-1939) Në pamje të parë kjo duket një gjë normale. Për më tepër që bëhet fjalë për një diplomat të një niveli jo të zakonshëm që e ngriti emrin e Shqipërisë shumë lart. Por duhet shtuar se asnjë diplomat tjetër, asnjë ministër dhe asnjë ambassador, as më parë, e as pas emërimit të tij, nuk ka dërguar dhe kërkuar aq shumë, aq shpesh dhe me aq ngulm para. Madje, në disa raste edhe me kërcënimin se nëse kjo nuk do ndodhte “do jepte dorëheqjen nga detyra”. Sapo mbërriti në Washington telegramet për të informuar për punën, por sidomos për të kërkuar para nisën me breshëri. Më 19 korrik 1926, Faik Konica njoftonte Ministrinë e Jashtme se kishte takuar Sekretarin e Shtetit Frank Kellogg duke përdorur fjalën u poqa (takova) për letrat kredenciale, por që për fat të keq jo presidentin Calvin Coolidge, i cili ishte me pushime jashtë Washingtonit. Dhe menjëherë pas këtij njoftimi, dërgoi telegramin e dytë po atë ditë, në të cilën kërkon para. Telegrafi i Faik Konicës më 19 korrik 1926 është si një alarm i kuq: “Kredencialet i mora dhe kryesisht hyj në detyrë. Fatkeqësisht nuk di ku do gjenden harxhet. Konsulatës nuk i dhatë urdhër të më japë fonde. E pastaj, të jepni urdhër duhet të shkojnë disa muaj gjersa të ketë konsullata mjaft, se predecentorët (paraardhësit) e konsullatës e kanë zbrazur arkën pa mëshirë sikur ish malli tyre. Këtu në pranoftë guverna plain proonenual nga konsulli, harxhet dalin plotësisht për të pritmen. Problemi është i rëndë. Dhe do tju kablloj përfundimin. Faik Konica.” (AMPJ, Dosja Ekonomi Financë, Viti 1926-1927, fleta 1-114) (Shënim 1 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset, faqoset, Telegrami 1 që është telegrami orgjinal) Dicitura; Telegram i Faik Konicws pwr ministrinw e Jashtme i datws 19 korrik 1926. Vargjet e telegrameve vijojnë pa fund. Dhe kërkesa nis konkretisht në një formë tjetër. Shkruan Konica më tej: “Konsullatës tonë i kanë hyrë ca para në arkë. Në qoftëse vononi dërgimin që keni lajmëruar ju lutem urdhëroni konsullatën të më japë një mijë dollarë dhe të tjerat mi dërgoni në Washington. Është mirë për guvernën të ndodhem sa më shpejt në Washington për arsye që do ti shënoj në raport. Faik Konica”. (Po aty) (Shënim 2 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset, faqoset, Telegrami 2) Në Tiranë nuk ishin mësuar me këtë stil pune. Nuk ishte parë e dëgjuar që një ministër të përmbytte ministrinë e Jashtme me kërkesa të tilla. Por, ndryshonte puna kur ai quhej Faik Konica për të cilin edhe vetë Ahmet Zogu kishte dhënë urdhër t’i plotësohej çdo kërkesë. Dhe Ministria e Jashtme urdhëroi pa një pa dy konsullatën në Boston të paguante me emergjencë Faik Konicën me 1 mijë dollarë që për atë kohë nuk ishte pak. (Shënim 3 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset, faqoset, Telegrami 3 që urdhërohet dhënia e 1 mijë dollarëve Konicës) Dicitura; Telgram i Ministrisw sw Jashtme pwr Konsullatwn Shqiptare nw Boston pwr tw paguar Faik Konciwn me 1 mijw dollarë. Për të kuptuar vlerën, sqarojmë se në atë kohë rroga e Konicës si ministër ishte diku 120 dollarë. (Ikonomi Ilir, Faik Konica, jeta në Washington, faqe 17). Ndërkohë që 1 dollarë këmbehej në atë kohë me 5 franga e 30 cent shqiptare. Këtu nuk përfshiheshin dietat, shpërblimet dhe kompensimet, pritjet dhe festat që ai organizonte. Në asnjë dokument rroga e tij nuk rezulton fikse. Por rroga ishte rrogë dhe dietat dhe shpërblimet gjatë punës ishin tjetër gjë. Por kur Konica takoi homologët e legatave të tjera mësoi se ishte rregull për ta që kur merrnin detyrën, shteti nga vinin duhet t’u jepte një shumë të konsiderueshme parash përpara se të nisnin punë. Dhe ministri shqiptar nuk mund ta humbiste këtë rast edhe pse kishte kaluar kohë nga marrja e detyrës. Këtë herë nuk u mjaftua me telegram, por me një letër të gjatë për ministrin e Jashtëm Hysen Vrioni. Shkroi Konica më 17 shtator 1926: “Zoti ministër! Në funt të këtij muaji mbushen tre muaj që kam hyrë zyrtarisht në punë; dhe më të mbaruar muaji ju kam dërguar hesapet e tre muajshme të legatës. Po kam nderin të ju shtroj zotërisë tuaj që sot disa shpjegime. Në projektbuxhetin për legatën e Washingtonit kisha shënuar 6000 franga si indemnite de premier etablissement (shpërblim, kompesim sapo merr detyrën) dhe 10.000 franga indemnite de frais d’istallation. Këto harxhe nuk i kisha shtruar pa pyetur dy a tre diplomatë të huaj që më siguruan se ato harxhe janë të duhura dhe është zakoni ti jepen çdo të dërguri e të emëruar në një vend që shkon për herë të parë se ndryshe i dërguari do bjerë në ngushtica dhe do pengohet në të mbajtur të shkallës së tij. Një nga ata diplomatë më porositi të këndoj librin me të mbartur me këto pika “Manuel diplomatique et consulaire” par R.Monet”. (AMPJ, Dosja Ekonomi Financë, Viti 1926, fleta 106-107) (Shënim 4 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset dokumenti 4, letra e Konicës) Dicitura; Letër e ministrit Faik Konica e datës 17 shtator 1926 për ministrin e Jashtëm Hysen Vrioni. Dhe kulmi i kërkesave është në fund të letrës: “Përveç këtyre harxheve kisha shtuar edhe një shumë për një shërbëtor të Legatës i cili të hapë dyert kur të vijë vizitori”. Epo Faik Konica ishte bej dhe sëra e tij ia lejonte edhe kërkesa të llojit “të paguhet një shërbëtor të hapte derën”. LEGATA NË HOTELIN MË LUKSOZ TË WASHINGTONIT Telegramet drejt ministrisë së Jashtme janë aq të shpeshta saqë sot nuk di këtë përzgjedhësh. Të gjitha me një temë: Faik Konica kërkonte sa më shumë dollarë. Dhe momenti më i rëndësishëm i kërkesave arriti jashtë parashikimeve me përzgjedhjen që ai i bëri selisë së ambasadës. E ka bërë fakt të kryer dhe të gjitha bisedimet i kishte kryer vetë, pa pyetur kënd. Përsëri ministrit Hysen Vrioni i dërgoi telegramin e ri: “Zura një vend të mirë dhe të ndershëm për Legatë me qira 250 dollarë në muaj (në vend të 200 që ishte parashikuar. Shënimi im: Duhet të jetë 300. Daktilografisti e ka shënuar gabim), nga shkaku se këtu kam edhe “service”-in brenda. Domethënë kur të keme vizitorë, ka shërbëtorë që ti kllazin. Ky vend i quajtur “Mayflower” është një soj hoteli me apartamente fare të ndara ku rrinë disa dipllomatë dhe senatorë. Kam pllakën në derë dhe vend për flamurin”. (Shënim 5 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset dokumenti 5, letra e Konicës) Dicitura; Letër e ministrit Faik Konica e datës 17 shtator 1926 për ministrin e Jashtëm Hysen Vrioni në të cilën tregon për gjetjen e hotelit për legatë. Jemi 97 vjet më parë dhe sot nëse një ambasador do zgjidhte një hotel të këtij niveli do cilësohej si luks i shfrenuar. Në kohën që Faiku e përzgjodhi “Mayflower” si legatë kishte vetëm 1 vit e 5 muaj që ky hotel ishte inaguruar. Ai ishte hoteli më i madh luksi në Districtin e Kolumbias dhe adresa e dytë më e rëndësishme pas Shtëpisë së Bardhë dhe Deparatamentit të Shtetit në Washington që ishin shumë afër. Inagurimi i tij ishte një ngjarje në historinë e hotelerisë dhe shërbimeve në SHBA dhe shumë shpejt u shndërrua në një vend të dytë pune për presidentë, senatorë, kongresmenë por edhe personalitete të artit, kulturës dhe biznesit. I pari hotel në SHBA që kishte ajër të kondicionuar ai ndodhej fiks në downtown-in e kryeqytetit. Doemos që Faik beun e kishte impresionuar pamja madhështore dhe shërbimi. Sipërfaqja e përgjithshme ishte 6100 m2, kishte 11 kate dhe mbi 500 dhoma. Prej tyre, 69 ishin suita, mes të cilave 2 ishin suita presidenciale. Kishte tre restorante, një pishinë dhe një shatërvan. “Mayflower” ishte edhe i pari hotel në SHBA brenda të cilit kishte një spital të vogël me mjek në të. Hoteli përfshinte shërbimin e përditshëm por edhe një lavanteri, një sallon bukurie, berberanë, një central telefonik dhe një garazh për makinat. Këtë të fundit Faik beut më mirë mos tia zije në gojë. Një nga ankesat e shumta që ai i bënte Tiranës kishte të bënte me faktin se ai “ishte i vetmi ministër në Washington pa automobil”. (Ikonomi Ilir, Faik Konica jeta në Washington, faqe 137). Megjithatë, derisa legata ishte vetëm pak minuta larg nga godinat qeveritare, e kompesonte këtë mungesë. Një apartament rezidencial në katin e dytë të hotelit që u bë legatë shqiptare dhe rezidencë, kishte një kuzhinë, dhomë ngrënie, dhomë pritje me oxhak dhe disa dhoma gjumi. Hoteli kishte një sallë të madhe “Grand Balroom”, që shërbente si sallë vallëzimi për ceremoni dhe festa. Kishte gjithashtu edhe disa salla të vogla private për evente më intime. Të gjitha këto ia plotëosnin më së miri shijen që kishte zgjedhur Faik beu dhe sigurisht që ai nuk la rast pa i frekuentuar të gjitha. AUDITI PËR HARXHET E KONICËS Telegramet shkonin dhe vinin dhe shumcia e tyre kishin një emërues: Paratë. Në çdo prej tyre ministri Konica nuk harronte të shënonte se frangat të kalonin nëpërmjet bankës “Banca Comerciale Italiana” në New York. Por kjo ishte pjesa e lumtur. Shteti i presidentit dhe më pas mbretit, Ahmet Zogu kishte rregulla dhe pavarësisht se ministri quhej Faik Konica financat duhet të auditoheshin. Në vitin 1926, Faik Konica duhet të kishte bërë bilancin e parë tre mujor. Sipas tabelave të dërguara në Ministrinë e Jashtme rezulton se legata kishte borxhe dhe difiçit të madh. Kjo pasqyrohet në tabelat përkatëse: (Shënim 6 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset dokumenti 6, bilanci) Dicitura; Bilanci financiar i Legatës Shqiptare në Washington deri në gusht 1926. Vetëm dy vjet më pas, situata financiare në legatë kishe marrë tatëpjetën. Më 20 janar 1928 Faiku i dërgoi një letër të gjatë ministrit të Jashtëm në të cilën ndihet qartë irritimi teksa e quan të panevojshëm që për çdo tre muaj të dërgonte bilancin kur kjo mund të bëhej ndryshe. Shkruante Konica: “Me gjithë skuptoj se çfitim ka shteti nga muamelera (trajtime) të kota, u mundova të bindem që rregulla që nuk kuptoj. Një vend, pas mendjes time, përparon me patriotizmë e me karakter dhe jo me muamele”. Megjithatë situata financiare sipas Konicës nuk ishte fare e mirë dhe borxhet po rriteshin gjithnjë e më shumë. Shkruante Konica: “Hesapet e gjashtë muajshme të motit të dytë të Legatës nuk mund dhe tua dërgoj me që shumat e pagesave nuk janë bërë dhe Legata është përmi 5000 dollarë borxh. Mu dërguan kompetencat deri më 30 shtator. Kam shpresë se do të kini mirësinë të më dërgoni kompetencat për tetorin, nëntorin, dhjetorin 1927 dhe janarin, shkurtin, marsin 1928”. Puna është shtuar dhe ministri njofton se ka punësuar edhe dy punonjës të tjerë në ambasadë dhe sigurisht që këto janë dollarë më shumë në shpenzimet e ambasadës: “Daktilografist, një shqiptar që nuk bën tjetër punë. Stenografja që e kisha më parë, është amerikane dhe e mbajta vetëm disa orë”. NJË LEGATË NË BORXHE DHE NJË KONICË QË KËRKON DOLLARË Telegramet e Faik Konicës për para sa vinin dhe shtoheshin. Në një prej tyre ai shpjegon se stafi i ambasadës dhe konsulatës nuk nxirrnin dollarë dhe se numri i pasaportave dhe vizave që jepnin për në Shqipëri ishte shumë i vogël dhe me to nuk nxirrej ndonjë shumë e madhe. Më 2 korrik 1928 ai dërgoi sërish një shkresë të gjatë për ministrinë e Jashtme në të cilën theksonte se legata ishte 3 mijë dollarë borxh dhe se situata po shkonte drejt turpit. Kështu ai ndërroi taktikë. Nisi të kërkojë paradhënie në vend që të kërkonte pagesat e prapambetura. Dhe habitshëm, kjo funksionoi. Sigurisht që këtu duhet të ketë dorë edhe presidenti Ahmet Zogu. Ishte momenti që ai po bëhej gati të shpallte monarkinë dhe veten mbret dhe një Konicë i kënaqur ishte më mirë se sa e kundërta. Nëpërmjet një shkrese të dërguar nga Kolë Thaçi si kryetar i Këshillit Kontrollues urdhëronte ministrin e Financave Milto Tutulani ti jepte rrogë paradhënie për tre muaj rrogat stafit të lagatës. Kjo nuk ishte parë e dëgjuar por vijoi të funksiononte edhe për shumë kohë. “….. Lejohet pagesa paradhënie prej 39.912 franga ari për rroga dhe shpenzime zyre për Legatën në Washington”. (AMPJ, Ekonomi-Financë, Dosja 57, Viti 1928, Fleta 40) (Shënim 7 për faqosësin: Këtu duhet të vendoset dokumenti 7, urdhri i Kolë Thaçit) Dicitura: Shkresë e dërguar nga Kolë Thaçi, kryetar i Këshillit Kontrollues, që urdhëronte ministrin e Financave Milto Tutulani ti jepte rrogë paradhënie për tre muaj rrogat stafit të Legatës shqiptare në Washington. Ndërkohë studiuesi Agron Alibali shkon edhe më tej për luksin Faik Konica teksa ka zbuluar një dokument sipas të cilit vetëm përgjatë vitit 1936 Ministri i Shqipërisë në Washington Faik Konica furnizohej me me arka të tëra me pije nga jashtë SHBA dhe i kërkonte sekretarit të Shtetit që të mos paguante taksa në dogaë. “Iventari” i kësaj dërgese është vërtetë të vësh duart në kokë: 6 arka me shishe Shampanjë që do vinin nga Kanadaja me tren. 8 arka me shishe me verë Rihne që do vinin nga Gjermania me anije. 12 arka me verë që do vinin nga Anglia me anije. 14 arka me pije alkolike që do vinin ga Anglia me anije. (Alibali Agron, Faik Konica, dritëhijet e një diplomati, LMG 2016) Këto përjashtime nga rregulli dhe kjo shtrenjtësi ekstreme vijoi për Faik Konicën deri në fund të qëndrimit në detyrë. Madje edhe pas saj. Më 7 prill 1939 Italia pushtoi Shqipërinë dhe Legata Shqiptare në Washington u suprimua. Por Faik Konica jo vetëm demaskoi dhe dënoi publikisht këtë pushtim, por nga ana tjetër kërkoi edhe pagesat nga shteti që pushtoi. Sipas studiuesit Fitim Caushi që e ka vizatuar për keq portretin e Konicës, ai i kërkoi zyrtarisht qeverisë italiane rrogën që nga prilli 1939. Shkruan Caushi: “Me rastin e pushtimit të Shqipërisë, më 7 prill 1939, Konica jep aprovimin e tij. Faiku nuk donte ta prishte me qeverinë e Duçes, të cilit më 28 dhjetor 1939, përmes ambasadës italiane në Romë “kërkonte dëshpërblim për pagat që duhej të kishte marrë nga qeveria shqiptare dhe 15.000 franga si pensione të papaguara”. Më 14 mars 1940 Faik Konica “patrioti i madh” i Shqipërisë, përmes ndërhyrjes së Ernest Koliqit, “merr nga ambasadori i Italisë në Uashington, 4000 dollarë dhe dy javë më vonë merr 3000 dollarë’”. (Caushi Fitim, Faik Konica i keq, Tirana Observer 2009) Megjithatë, e gjithë kjo lakmi për para, zhvlerësohet plotësisht për atë që ka dhënë Faik Konica për shtetin shqiptar. Ai mbetet jo vetëm monument i një shqiptari poliedrik, por me një kontribut të jashtëzakoshëm në letërsi, art, gjuhësi, media, veçanërisht në diplomaci duke bërë që Shqipëria të njihej nga SHBA dhe bota denjësisht. Fan Noli e përmblodhi në një fjali të vetme vlerësimin për mikun dhe armikun e tij: Faik Konica ishte reklama më e bukur për Shqipërinë kudo që ndodhej. Vetëm se e gjitha kjo madhështi kishte një kosto. Vërtetë Faik Konica ishte shumë i madh, por ishte shumë i shtrenjtë gjithashtu. FUND Diciturat e fotove; Ministri i Shqipërisë në Washington Faik Konica në rezidencën e tij në hotelin Mayflower në Washington. Foto 2 dhe 3: Hoteli Mayflower në Washington në vitin 1927, në katin e dytë të së cilit ndodhej legata shqiptare. Foto 4: Faik Konica në një drekë pune në restorantin e hotelit “Mayflower” me Gjeneral majorin Allen Gullion dhe shkrimtarin Frederick Wile,19 maj 1939. Foto 5. Doorman i hotelit “Mayflower” në vitin 1926. Doemos duhet ti ketë shërbyer Faik Konicës. Foto 6: Ministri Faik Konica në muzeun Brooklyn në New York i ftuar në ekspozitën me veshje shqiptare. 20 prill 1928. Foto 7: Pasaporta diplomatike e Faik Konicës. Faksimile të pasqyrave financiare të Legatës shqiptare në Washington të shkruara nga Faik Konica.

Faik Konica – I madh, por shumë i shtrenjtë

Nga ROLAND QAFOKU

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Mission Complete! Shqiponjat shtegtojnë në Gjermani

Ermal Dredha/ Vlora pret Kombëtaren t’i dorëzojë Flamurin

“Uno kryqzimo”, kush është lushnjari që bëri “Gol” me banderolën

VLORAJT në “luftën” për PUSHTET

Aurora Dibra nxjerr nga “Kutia e Errët” historinë tragjike të jetës së saj

Myfarete Laze, rrëfim për një kohë të ndaluar

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

“Krenaria e Kuçovës”, uzina e “shqiponjave” në qiell

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

Nano, beteja e një jete

Mario Ashiku, një dashuri, shanse të dyta dhe një jetë e jetuar bukur (si vetë ai)

Arben Dervishaj: Ju rrëfej ditët e mia pa liri!

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?