Dikush duhet të mbajë përgjegjësi!

Më dridhet zemra tek mendoj sekondat e fundit në det të Jonadës 7 vjeçare. Më ngrijnë gishtat të shkruaj ndërsa kujtoj imazhin e një babai ulur në gurët e ftohtë të bregut të Potamit, me dy duart që pushtojnë kokën që i buçet nga dhimbja e humbja e toruas, e lotët që rrëshkasin pambarimisht duke ia marrë burrërinë prej tropojani me sekonda; më vjen të ulëras teksa kujtoj njerëzit që nxjerrin aparatët e telefonit dhe duan të kenë në celularët e tyre pamjet tragjike të fundit të jetës shpirtërore të një çifti të ri… Lotët nga sytë s’i ka hequr kush ka parë pamjet.

E mandej, më vjen një ngulçimë prej shpirtit, të bërtas e ulëras se në ç’dreq vendi jetojmë ku themi se kemi ligje, po ligje s’ka; ku themi se ka njerëzillëk, por të tillë s’gjen kund; ku themi se kemi rregulla, por i kemi bërë për t’i shkelur e ku duhet të themi me të madhe se NUK KEMI BËRË ASGJË!