ÇËSHTJA ÇAME? IA KANË GJETUR ILAÇIN… HARRESËN

Të shkruash dhe rishkruash për Çështjen Çame ka gjasë të biesh në përsëritje, por mbi të gjitha në vesh të shurdhër. Shqiptarët kanë një sëmundje kombëtare serioze, e cila është kujtesa e shkurtër. Harresa ka shënuar hapat e breshkës që ka bërë ky popull pellazgjik në udhën e tij të përparimit. Duket se në AND-në tonë është i shkruar ky ves, falë të cilit shqiptaria është rrudhur në shekuj sikur me qenë Lëkura e Shagrinit. Të flasësh sot për Çështjen Çame duket sikur merr një shkëputje në kohë, e ngjashme me kërkimet arkeologjike. Në fakt, jemi duke përmendur genocidin e kryer ndaj shqiptarëve në zgrip të Luftës së Dytë Botërore. Në histori një periudhë e këtillë kohore konsiderohet një rrahje qepallash, por për ne duket sikur flitet për pre historinë. Deri më sot, Çështja Çame nga pushtetet është munduar të mbahet në harresë (si bënë komunistët e Enver Hoxhës) ose në folklorizëm qaraman si kanë bërë demokratët e socialistët.

Askush nuk e thotë që jemi duke folur për një krahinë, e cila është veç 5 për qind më e vogël se Kosova, pasuria ekonomike, gjeopolitike e saj është e pamatshme në vlerat tejet të mëdha. Gjithsesi, duke shmangur me ndërgjegje patetizmin nacionalist duhet rënë dakord që Çështja Çame duhet parë politikisht dhe vetëm politikisht. Qeveritë shqiptare deri më sot (dhe me gjasë dhe në të ardhmen) mundohen ta lënë mjananë atë, madje nganjëherë mos ta përmendin aspak, thua se është ende një thëngjill i ndezur që të djeg duart. Në Shqipëri konsiderohet ende fitore nëse ministri i jashtëm në ndonjë takim me homologun grek e përmend nënzë, pasi kryeministrat dhe Presidentët ulin sytë si virgjëresha. Kompleksi i inferioritetit që politika shqiptare majtas apo djathtas ka ndaj palës greke, ma merr mendja është fitorja më e shkëlqyer që kanë arritur fqinjët tanë ndaj pasuesëve të ilirëve.