Si e (vetë) vranë Vladimir Shehun, ku është letra e fundit???

Dëshiroj të tregoj historinë e hidhur të djalit më të mirë të Shehajve, Vladimirit. Ai u nda nga jeta më 18 maj 1982. Nuk iu gjend askush pranë. E varrosën punëtorët e Ndërmarrjes Komunale të Gramshit. Ladi u nda nga kjo botë pa i bërë kujt keq, por, ca të gjallë, me perversitetin e tyre, vazhduan ta përflasin dhe denigrojnë edhe pas ikjes së tij. Enver Hoxha ishte kryesori midis tyre. Pranë tij radhitej “shoqja e armëve”, Nexhmija dhe, natyrisht, Ramiz Alia. Ata që e njihnin Ladin, e respektonin. E dinin se Ladi adhuronte dy gjera: familjen dhe punën e tij. Pasi mbaroi Universitetin, ai punoi në Durrës. Aty qëndroi gati 11 vjet. Mblodhi rreth vetes Inxhinierë, nga më të talentuarit e vendit, dhe ngriti linjën e prodhimit të marrësve televizivë të markës shqiptare. Gjatë kësj kohe krijoi edhe familjen e tij. U martua me një inxhiniere, elektronike dhe ajo. Në vitin 1974 u lindi vajza e parë. E quajtën Edlira. Eshtë pak të thuash se ishin të lumtur. Gjërat ndryshuan me goditjen e të atit, sidomos, pas vetëvrasjes së tij. Syri, i “ciklopit”, u drejtua edhe te Ladi dhe e bëri personazh të “Tablosë Sinoptike”. Enveri shkruante se Vladimir Shehu ishte personi që instaloi radiotransmetuesen e “poliagjentit” Mehmet Shehu dhe, më vonë, ishte po ai që e shkatëroi dhe zhduku pjesët e saj. Mjaftonte kaq, që të kuptohej, se çfarë fati e priste Ladin. Për herë të fundit e kam takuar Ladin një mbrëmje nëntori, ndërsa po kthehesha nga “Pallati i Kulturës” ku zhvillonte punimet Kongresi i VIII-të i PPSH-së, (viti 1981). Dukej shumë i mërzitur. E përqafova dhe i thashë: “Rapi” (kështu e thërrisnim midis shokësh), mos u mërzit, kaq ishte, kaloi. Familja jote është me emër të madh dhe ka shumë merita”! Ai buzëqeshi hidhur, pastaj më shtrëngoi dorën dhe u ndamë. U ndamë për të mos u parë më kurrë. Letra e parë e Vladimir Shehut Një ditë pas vetëvrasjes se Mehmetit, familja e Ladit u shtua me një vajzë tjetër, të cilës i vunë emrin Blerta. Bardha, - bashkëshortja e Ladit, - pasi doli nga materniteti, nuk u kthye në shtëpinë e Shehajve. Ajo shkoi te i ati, një ish-gjeneral në pension. Ndërhyri Enver Hoxha. Ai i kërkoi Tanush Shytit që Bardha të kthehej te Ladi. Partia kishte vendosur ta trajtonte ndryshe atë. Do ta diferenconte nga pjesa tjetër e familjes. Ladi u la në Tiranë, iu dha një apartament, një dhomë e kuzhinë, shenjë kjo e trajtimit “të diferencuar”. E ëma dhe vëllezërit u internuan në Belsh të Elbasanit. Edhe ata (4 të rritur dhe dy fëmijë të vegjël fare) u vendosën në një apartament një dhomë e kuzhinë. Ladi e njihte Enver Hoxhën, e dinte se çfarë u punonte ai familjeve të ish-byroistëve, që shpalleshin armiq, dhe ishte në ankth. Parandjenjat nuk e gënjyen. Nuk vonoi shumë dhe e përjashtuan nga partia. Pikërisht atëherë, bashkë me Bardhën, i shkruan një letër Enver Hoxhës. U përpoqën ta bindnin se “nuk kishin qënë pjesë e veprimtarisë “armiqësore” të Mehmet Shehut. Pranonin se Partia “kishte patur të drejtë për masat e marra pas vetëvrasjes së tij”. Premtonin se do ishin besnikë të partisë dhe të Enver Hoxhës. Kjo është letra që botoi gazeta “Panorama”, më 9 mars 2015. Ajo bëri “bujë” dhe dhjetra e dhjetra komente, njerëzish me pseudonime, u derdhën në faqen e saj në internet. Pothuaj të gjithë komentet ishin me sharje dhe denigrime. Botimi i letrës nuk më habiti: shtypi shqiptar, me kanibalizmin e tij karakteristik, nuk mund të linte t'i shpëtonte një rast i tillë. Shitja e ca gazetave më shumë dhe klikimet ishin pjesë e biznesit, përdhunimi i viktimës së pafajshme nuk kishte asnjë rëndësi. Në faqen e internetit shkruhej se komentet me sharje dhe ofendime nuk do botoheshin, por administratori i saj veproi ndryshe. Jo vetëm i botoi komentet me sharje, por nxorri vetëm ato. Padyshim, duhej të kishte patur edhe komente në favor të Ladit. Një të tillë e dërgova unë. Në atë koment, midis të tjerave, fola edhe për burimin nga mund të kishte dalë ajo letër. Sipas rregullave, letrat që i dërgoheshin Enver Hoxhës, duhet të ishin në fondin e tij në Arkivin Qendror të Shtetit. Në vitin 2015 ky fond vazhdonte të ishte i klasifikuar, prandaj, në komentin tim, shkruaja se letra vinte nga arkiva personale e Nexhmije Hoxhës. Vetëm ajo mund ta jepte atë për botim. Duket kisha goditur në shenjë: administratori i faqes nuk e shfaqi komentin tim. Kohë, më vonë, mësova nga një punonjës i vjetër i Arkivit Qendror të Shtetit, se, dikur, ajo letër kishte qenë në Arkivin e ish-K.Q. të PPSH-së, por dikush e kishte tërhequr që prej andej. Dihej se kush kishte fuqi të tilla! Gjatë gjithë jetës së tij të shkurtër Vladimir Shehu ka qënë vetvetja. Nxënës dhe student i shkëlqyer, inxhinier i zoti, korrekt me shokët e vartësit. Ai nuk kishte nevojë të fshihej pas emrit të Mehmet Shehut. Në një çast kreu një veprim të gabuar, shkruajti një letër, duke u përpjekur të shpëtonte familjen e tij. U besoi fjalëve të Enver Hoxhës, duke harruar pabesinë e tij karakteristike. Jam i bindur se Ladi u pendua për atë letër. Akti fatal i vetëvrasjes flet qartë për këtë. “Diferencimi” i Enver Hoxhës nuk do zgjaste shumë. Ai priste që Vladimir Shehu të “ndihmonte” Partinë, të furnizonte fakte për aktivitetin “armiqësor” të babait tradhtar. Kjo bie në sy nga shënimi që Enveri kishte vënë mbi letrën e Ladit dhe Bardhës: “Shoku Ramiz, të vazhdohet të bëhet diferencimi, në rast se nuk vërtetohet ndonjë veprimtari armiqësore speciale (!) për Vladimir Shehun” . Pra, Enver Hoxha nuk e përjashtonte “veprimtarinë armiqësore speciale” të Ladit dhe mbante “shpatën e Damokleut” mbi kokën e tij. Në këtë kohë ende nuk ishte folur fare për “radiotransmetuesen” e Mehmet Shehut, për të cilën Enveri do trillonte “veprimtarinë speciale armiqësore” të Vladimir Shehut “të diferencuar”. Siç rezulton, për herë të parë, për radiotransmetuesen është folur më 13 prill 1982. Biseda e zhvilluar midis Enver Hoxhës dhe Hekuran Isait u botua më 30 shtator të vitit 2019. Ministri Isai i raporton Enverit për “radion” e Mehmetit. Sipas tij ajo punonte në foni (!) dhe realizonte lidhje drejtpërdrejtë me Amerikën (!). Ja batutat midis tyre: Enver Hoxha : Çfarë radio ishte ajo që kishte Mehmeti? Hekuran Isai : Këtë radio Mehmeti e ka sjellë nga Franca në vitin 1972, kur ka qënë atje për operim. Personi, që i vajti në dhomë, iu paraqit si mjek, por në fakt ishte një agjent i agjenturës amerikane...Ai i dha Mehmetit “radion”. Ky ishte një aparat marrës-dhënës... (Fjalë për fjalë kjo bisedë gjendet në “Tablonë Sinoptike”, gjë që tregon se “Tabloja...”, në zanafillën e saj, ishte ndërtuar nga hetuesia e Sigurimit të Shtetit-shën. im). Enver Hoxha : E keni gjetur radion? Hekuran Isai : Jo, nuk e kemi gjetur. Enver Hoxha : Duhet gjetur ku është radioja, se ka shumë rëndësi. A kanë thënë gjë në hetuesi ata që kemi arrestuar? Hekuran Isai : Për radion nuk i kemi pyetur (!) Mendoni! I raportohet E.Hoxhës për transmetuesen që përdorte Mehmeti dhe, për katër muaj, pas vetëvrasjes së ish-kryeministrit “poliagjent”, pjesëtarët e grupit “komplotist” (e shoqja dhe djemtë) nuk ishin pyetur për të! Ndërkohë “diferencimi” i Ladit kishte përfunduar. Më 1 prill 1982 ai ishte internuar në qytetin e Gramshit. Pas urdhërit të Enverit, “që të gjendet se ku është “radioja”, fillon operacioni për gjetjen e saj. Enveri i shkruan një letër Hekuranit. Në letër shkruan edhe për Vladimir Shehun. Urdhëron që kjo pjesë e letrës t’i lexohet atij. Në të thuhej se: “Internimi i tij ishte bërë për interesa madhore të Partisë...Ai ishte i përkohshëm...Më vonë, çdo gjë do rregullohej dhe atij do i jepej mundësia për t’u kthyer në Tiranë. Por Vladimiri nuk duhej ta humbiste besimin te Partia, të tregohej i denjë për të dhe...ta ndihmonte Partinë”. Ladi thirret në Degën e Punëve të Brendshme të Gramshit dhe i lexohet pjesa që fliste për të. Nuk do shumë mend që të kuptohet se çfarë “ndihme” priste partia prej tij. Që Ladi ta kuptonte më mirë “pritshmërinë” e partisë, ai pyetet, si nga larg, për radiot që përdorte Mehmet Shehu. Më 19 prill Vladimiri shkruan një letër për hetuesinë. Letra e dytë e Vladimir Shehut Më kujtohet mirë që, aty nga mesi i dhjetëditëshit të tretë të muajit prill 1982, më njoftuan se më kërkonte ministri Isai. Nuk u shqetësova. Me të kisha marrëdhënie tepër miqësore. U paraqita në zyrën e tij pak para orës së caktuar. Gjatë pritjes, në paradhomën e zyrës, takova Pirro Dautajn, që sapo ishte emëruar drejtor i Hetuesisë në M.B. Njihesha mirë me të. Në bisedë e sipër më foli për radiotransmetuesen e Mehmetit, të cilën “nuk po e gjenin” dot. Prej tij dëgjova për herë të parë për këtë radiotransmetuese. “Ndoshta nuk ka patur një të tillë”, i thashë. “Ohuuu, dhe ti! E kërkon i madhi, duhet gjetur medoemos”, m'u përgjigj Pirrua. Pastaj shtoi: “Edhe ty për këtë gjë të kanë thirrur”. Bëra mimikën e një njeriu të habitur, por nuk munda të flas, sepse, pranë nesh, u afrua Pëllumb Kapo, i cili, pas disa muajsh, do emërohej Drejtor i Sigurimit të Shtetit. Ai i tha Pirros se Vladimir Shehu kërkonte ta takonte. “Mbase do na flasë për radiotransmetuesen”, tha Pëllumbi. Pas pak u gjenda përballë “lalë Hekrit” (kështu e thërrisnim Hekuranin midis nesh): “Të kam thirrur të na ndihmosh për një çështje me shumë rëndësi”, e filloi bisedën ai. “Eshtë një çështje shumë sekrete dhe duhet të mbetet e tillë. Bëhet fjalë për radion e armikut Mehmet Shehu. Duam ta identifikosh”, dhe më vështroi drejt në sy. Pas kësaj hapi sirtarin e tavolinës dhe nxorri një tufë fotografish me ngjyra, të cilat m'i vuri përpara. “Këto janë pjesë të radios. Siç e sheh, e kanë dëmtuar, por ti je në gjendje ta identifikosh, sepse je specialist i njohur”. Ngula sytë mbi fotografitë dhe më përfshiu një ndjenjë e trazuar. I kisha parë ato fotografi para gjashtë muajsh. Ishin pjesë e diplomës së Ladit për mbrojtjen e gradës shkencore “Kandidat i Shkencave Teknike”. Bile, në atë kohë, pati inxhinierë dhe pedagogë të Universitetit, të cilët, të “entusiazmuar” nga punimi i tij, propozuan që Ladit t'i jepej direkt grada “Doktor i Shkencave Teknike”. Disa prej tyre, më vonë, do thonin se ishin nxituar. “Shoku Hekuran”, iu drejtova ministrit, “mos ua tregoni të tjerëve këto fotografi. Ato nuk tregojnë radiotransmetuese, ato janë pjesë e diplomës së Vladimir Shehut. Unë i njoh mirë, sepse kam qënë i pranishëm gjatë mbrojtjes së saj. Bile i kam dhënë atij edhe disa nga elementët për ndërtimin e maketit, që shoqëronte punimin. Këto fotografi i kanë parë të gjithë pjesëmarrësit në mbrojtjen e diplomës së Vladimir Shehut”. Hekurani heshti, me vështroi përsëri në sy, dhe shtoi: “Kemi edhe gjëra të tjera, që do t'i shohësh, ndërkaq lexo këtë”. Hapi përsëri sirtarin e tavolinës dhe nxorri një fletë dyshe me katrorë. Pjesa e shkruar zinte tërë faqen e parë dhe më pak se çerekun e faqes së prapme të saj. Sapo i hodha sytë, njoha shkrimin e Ladit. Një shkrim i rregullt, me shkronja të imta. Ladi arrinte të shkruante një leksion të tërë në një faqe të tillë! Nga letra mësova që Ladin, me gjithë familje, i kishin larguar nga Tirana. E kishin internuar në Gramsh. Në letër ai tregonte për vështirësitë e para të jetës dhe punës atje. Shkruante se punonte në një laborator për riparimin e radiove dhe televizorëve. Nga fundi i faqes së parë Ladi përmendte se i ati, “kur shkonte në malin e Dajtit, përdorte një radio me përmasa të vogla, me ngjyrë të zezë”. Padyshim bëhej fjalë për një radiomarrëse të zakonshme me tranzistorë, që Mehmeti e përdorte për të dëgjuar lajmet. Me tregimin për radion mbaronte letra. Asnjë fjalë për ndonjë radiotransmetuese. Në fund ishte shënuar data: 19 prill 1982. Binte në sy që letra ishte shkruar sipas rregullave të hetuesisë. Në të majtë të saj ishte lënë një hapësirë bosh, sa dy-tre gishta. Kjo hapësirë mundësonte lidhjen e letrës në dosjen hetimore. Fjalitë, që mbaronin para fundit të rreshtit, pasoheshin nga një vijë e valëzuar që nuk lejonte të shtohej gjë tjetër, përveç asaj që kishte shkruajtur Ladi. Kuptohej, letra ishte shkruajtur në praninë e hetuesve. Radio, për të cilën shkruante Ladi, edhe po të ishte radiotransmetuese, që “punonte në foni” (kështu thuhet edhe në proceset hetimore dhe gjyqësore të Fiqret Shehut-shën. im), nuk mundej të mbulonte distanca të largëta. Këtë ia vura në dukje Hekuran Isait, ndërkohë isha i bindur se ministri nuk mund të kishte gjë tjetër, përveç atyre që më tregoi. Në të njëjtën kohë ndieja dëshirën që të dilja nga ajo situatë, që po më fuste në ankth. “Sidoqoftë”, vazhdova, “unë nuk jam specialist për pajisje të tilla”. Pas një çasti, shtova: “Po të dëshironi, ju gjej një specialist të mirë, i cili sapo ka mbaruar specializimin nëntë-mujor në Francë në fushën e transmetimit. Ai punon në laboratorin e Ministrisë së Mbrojtjes”. “Ç’thua, Agron, të thashë që kjo është një çështje sekrete dhe ty të kemi thirrur si njeri të besuar”, ma ktheu ai. “Sa për i besuar, ai është po aq sa unë”, iu përgjigja duke buzëqeshur. “Kush është ky”? “Besniku, djali i shokut Hysni”. Hekurani dërgoi makinën dhe, pas një gjysmë ore, Besnik Kapo u ul përballë tij. Ministri i paraqiti të njejtat fotografi, por i vuri para edhe një grusht me qarqe të integruar dhe elementë elektronikë. Letrën e Ladit nuk ia tregoi. Besniku vështroi nga ana ime, sikur donte të kuptonte se çfarë kisha thënë unë. Unë vetëm i buzëqesha. Pas kësaj, ai iu drejtua Hekuranit: “Nuk e di çfarë ka thënë Agroni, por kjo nuk është pajisje transmetuese. Edhe qarqet e integruar, që më treguat, nuk janë nga ato që përdoren në pajisje të tilla”. Pas vetëvrasjes së ish-kryeministrit, Enver Hoxha do deklaronte se “Mehmet Shehu, me anën e radiotransmetueses, që i “ishte dhënë në Francë”, lidhej me padronët e tij “përtej detit”. Pas takimit me mua dhe Besnikun (kjo mund të ngjajë ironike), në variantin përfundimtar të “Tablosë Sinoptike” nuk thuhej më që Mehmeti “lidhej me padronët e tij përtej detit”, por se ai “lidhej me një ambasadë të huaj në Tiranë”. Duket që Enveri kishte vendosur të fuste në skenar edhe gruan e Bashkimit. Marjeta kishte rënë në sy për takimet e saj me një diplomat francez. Të nesërmen mësova së në vilën e Mehmet Shehut kishin vajtur specialistë të shumtë, midis të cilëve edhe kryeinxhinieri i Radio Tiranës, z. Xhemil Dautaj, edhe shefi i laboratorit të Ministrisë së Brendshme, z. Qazim Jaçellari, edhe inxhinieri i TVSH-së, Agim Abazi (dhe disa të tjerë). Ata ishin ngarkuar që të “kontrollonin dhe të gjenin” ndonjë gjurmë të radiotransmetueses së Mehmet Shehut. Nuk kishin gjetur asnjë gjurmë të saj dhe ishin lodhur, duke u sqaruar hetuesve, se për çfarë shërbente një kabëll, i cili zbriste nga çatia dhe përfundonte në ambientet e brendshme të vilës, pra edhe në dhomën ku flinte Mehmeti. Vila e Shehajve, pas rindërtimit, ishte kthyer në një ambient plotësisht të skermuar për shkak të hekurit, që ishte përdorur me shumicë. Kablli luante rolin e antenës për radiot brenda vilës. Xhemil Dautaj më tregoi se kishin gjetur edhe disa qarqe të stampuar, që, siç duket, i përkisnin Ladit. Ai mendonte se ato qarqe kishin të bënin me ndonjë punim të Ladit në atë kohë. Dhe ashtu ishte vërtetë! Letra e tretë e Vladimir Shehut-një manipulim flagrant Në pretencën e Prokurorit të Përgjithshëm, Rrapi Mino, dhe në ndërhyrjet e Kryetarit të Gjykatës së Lartë, Aranit Çela, gjatë gjykimit të grupit “të civilëve komplotistë”, përmendet një letër e shkruar prej Vladimir Shehut. Çuditërisht, edhe kjo letër mbante, gjithashtu, datën 19 prill 1982. Ajo nuk kishte asgjë të përbashkët me letrën që lexova unë në zyrën e Hekuran Isait. Prokurori Mino deklaronte: “ Eshtë një e dhënë nga Vladimir Shehu, bashkëpuntori i Mehmet Shehut, për t'u lidhur me agjenturën e huaj , i cili instaloi dhe përdori transmetuesen (mbajini mend fjalët e Minos se “ishte Ladi që përdorte transmetuesen”-shën. im). Ai e ka zbërthyer dhe asgjësuar atë dhe, disa pjesë të saj, i ka fshehur te kunati i tij, Fatos Shyti. Radiotransmetuesen ia dha Fiqret Shehu për ta shkatërruar dhe për të zhdukur pjesët e saj” . Në pretencën e kryeprokurorit jepet edhe një dëshmi e Bardha Shehut. Ajo ishte bërë më 22 prill 1982. Edhe Bardha fliste për radiotransmetuesen, të cilën Fiqret Shehu ia kishte dhënë Ladit për ta shkatërruar. Por, Bardha nuk shkruan asnjë fjalë për fshehjen e pjesëve të mbetura, pas shkatërrimit të pajisjes, te i vëllai, Fatos Shyti, i cili jetonte në të njëjtin apartament me Tanush Shytin dhe me Bardhën. Jam i bindur se, letër dëshminë e Bardhës, e kishin shkruar po ato duar që shkruanin deponimet e Shehajve të burgosur. Me siguri, ajo as e dinte se si po përdorej emri i saj. Le ta analizojmë letrën e pretenduar nga Rrapo Mino. Unë nuk besoj që Ladi të ketë bërë dy dëshmi në të njëjtën ditë dhe jam i bindur se dëshmia e paraqitur në gjyqin e Fiqret Shehut është një falsifikim, i bërë kur Ladi nuk jetonte më. Nëse kjo dëshmi do kishte qenë e vërtetë, Fatos Shyti, Bardha e Shytët e tjerë, nuk do shpëtonin pa u dënuar: “Kishin fshehur radiotransmetuesen që po e kërkonte një shtet i tërë”! Siç tregova më lart, takimi im me Hekuran Isain është bërë pas datës 19 prill 1982. Letra që më tregoi ai nuk fliste për ndonjë radiotransmetuese, aq më tepër për dëmtimin dhe fshehjen e pjesëve të saj . Pra, deri atëherë (19 prill 1982), Ladi nuk kishte dhënë asnjë dëshmi për ekzistencën e “transmetueses” së babait të tij! Nëse Ladi kishte dëshmuar (më 19 prill???) për asgjësimin e radiotransmetueses, atëherë çfarë kuptimi kishte thirrja ime dhe e Besnik Kapos nga ministri i Brendshëm? Nëse Hekurani donte që ne ta identifikonim atë, atëherë pse nuk më dha të lexoja letrën, që citojnë Rrapi Mino dhe Aranit Çela? Letra e shkruar më 19 prill, që paraqitej si e vërtetë nga kryeprokurori dhe kryegjykatësi (që i bie të jetë letra e tretë e Vladimir Shehut) bie ndesh me ato çka shkruan Enver Hoxha në “Tablonë Sinoptike”. Sipas Enverit, Vladimir Shehu “kishte fshehur pjesët e transmetueses së shkatërruar në shtëpinë e tij dhe, kur ia kërkuan t'i sillte ato, shkoi në shtëpi dhe vrau veten” . Konkluzioni logjik, që nxirret, kur lexon fjalët e Enverit, është që, deri më 18 maj (atë ditë Ladi kreu vetëvrasjen), Ladi nuk kishte dëshmuar për ekzistencën e transmetueses së Mehmetit. Po ta kishte pranuar më 19 prill (pra një muaj para aktit të tij fatal) ekzistencën e saj, çfarë e kishte penguar hetuesinë e Sigurimit për ta shtënë në dorë “radion” e kërkuar me aq ngulm? Nëse Ladi (më 18 maj) shkoi në “apartamentin e tij dhe u vetëvra , lind pyetja: për cilin apartament bëhet fjalë? Ai banonte në Gramsh, ndërsa pjesët e transmetueses së prishur, siç thuhet në, gjoja, letrën e shkruar më 19 prill, ndodheshin në shtëpinë e babait të Bardhës, Tanushit. Ka diçka që u shpëton manipulatorëve të hetuesisë, të Prokurorisë së Përgjithshme dhe të Gjykatës së Lartë. Njeriu mund ta vrasë veten nga frika, por, siç e shpjegojnë psikologët, njeriu ka frikë nga e panjohura dhe mund të vrasë edhe veten. Por, kur e panjohura bëhet e njohur, frika zhduket. Vladimir Shehu, po të kishte patur frikë se do zbulohej fshehja e transmetueses, pra prova e fajësisë së të atit, mund edhe të kishte frikë dhe të vriste veten, por, në momentin që ai pranon se e ka bërë një gjë të tillë dhe i dorëzon hetuesisë dhe Enver Hoxhës provën e fajësisë së të atit, ai nuk ka pse të ketë më frikë dhe nuk ka arsye të vrasë veten. Së fundmi, nëse Ladi do e kishte pranuar ekzistencën dhe shkatërrimin e transmetueses (që më 19 prill 1982), atëherë pse Enver Hoxha vazhdonte të merrej akoma me atë radiotransmetuese, duke i kërkuar Ladit ta dorëzonte atë?! Besoj se, mishmashi i krijuar nga hetuesia e Sigurimit, është prova e hekurt që Vladimir Shehu nuk ka shkruar asnjë letër-dëshmi për hetuesinë. Aq më tepër më 19 prill 1982. Letra e fundit e Vladimir Shehut Kadri Gojashi, ish-drejtor i Sigurimit të Shtetit, në kohën kur ministër i Brendshëm ishte Feçor Shehu, u de-gradua dhe u dërgua kryetar i Degës së Punëve të Brendshme të Gramshit. Nuk ka asnjë dyshim që Vladimir Shehu ishte “objekti” kryesor i punës së tij. Lexoni intervistën e z. Gojashi, e cila është marrë nga gazetari Rajmond Bello: “Kur Vladimiri u gjet i vetëvrarë, Hekuran Isai më mori vetë në telefon, rreth orës 2 të natës. Më pyeti nëse kishte lënë ai ndonjë letër për të. Kjo donte të thonte se ministri priste diçka prej djalit të Mehmet Shehut. Më pas, Hekurani shtoi: “Mos u mërzit! Fara t'u shuhet armiqve të popullit”! Nga dëshmia e z. Gojashi nw intervistw del qartë se Ladi Shehu nuk pranoi të bëhet pjesë e lojës së Enver Hoxhës dhe hetuesisë së Sigurimit. Po ashtu, letra, për të cilën flet Kadri Gojashi, provon se, deri ditën e vetëvrasjes, Vladimir Shehu nuk ka pranuar ekzistencën e “radiotransmetueses” që kishte shqetësuar një shtet të tërë. Dosja e Ladit, për të cilën flet Kadri Gojashi, deri në vitin 2023 nuk gjendej. Duket sikur një “dorë enigmatike” e ka zhdukur atë dosje. Qëllimi, besoj unë, ka qenë që të fshihet letra e falsifikuar që u përdor në gjyq si letër-dëshmi e Ladit, gjoja, e shkruar më 19 prill 1982. Jam i bindur se Ladi nuk kishte shkruar dy letra në të njejtën ditë. Letra, e lënë nga Ladi para vetëvrasjes, nuk është botuar kurrë. Gjahtarët e “scoop”-eve të tillë nuk do e linin pa e botuar po ta kishin gjetur. Në mbyllje Nuk e di se çfarë ka shkruar Vladimir Shehu në letrën e tij të fundit, pak para se të vriste veten. Jam i bindur që letra nuk i ka pëlqyer Enver Hoxhës. Nuk ishte ajo çka ai priste! Nëse kjo letër do përmbante një pohim, sado të vogël, të veprimtarisë armiqësore të Mehmet Shehut, a beson kush se Nexhmije Hoxha nuk do e kishte botuar atë? Ajo nuk ka lenë pa shkruar deri për programet e transmetuara nga televizionet private, duke i përdorur ato kundër Mehmetit! Enver Hoxha u tërbua kur mësoi vetëvrasjen e Ladit. Ai nuk kishte dashur që ai të ikte njëlloj si babai i tij. Vetëvrasja e Ladit i prishi planet që kishte menduar. Trajtimi çnjerëzor e kishte lodhur Ladin. Ishte vetëm kundër një lukunie njerëzish të etur për t'i bërë keq. Ditën, që u kthye nga Dega e Brendshme e Elbasanit, u fut në apartamentin e tij dhe nuk doli më. Ishte krejt vetëm. Vendosi të ikte. I dha fund jetës ashtu siç dinte një inxhinier elektrik. Mori jastëkun me korrent, me të cilin kishte ngrohur vajzën kërthi gjatë dimrit të hidhur të Gramshit, zhveshi dy fijet dhe i lidhi te pulset e duarve të tij. U shtri në krevat dhe...kyçi çelësin. Ndjeu sikur dhjetra tela të nxehtë iu ngulën në mish, në gjoks, iu mor fryma dhe, pas disa minutash, e zuri gjumi i pafund. Grupi i ekspertëve kriminalistë dhe mjekëve ligjorë e gjeti Ladin pa asnjë shenjë jete, të shtrirë në krevat. Mbante veshur pantallonat dhe një këmishë të bardhë. Konkluzioni i ekspertëve ishte: “Vetëvrasje me korrent elektrik sipas parimit të “karriges elektrike”. Pas rënies së komunizmit Vladimir Shehu u rivarros në Tiranë, në varrezat e Sharrës. Kam dëgjuar se, në ceremoninë e rivarrimit, ishin ftuar shokë e miq të tij. Unë nuk bëja pjesë midis tyre. Vrasësit e “ndoqën” pas edhe pas vdekjes: as dhjetë metra larg varrit të tij, shtrihen varret e Enverit dhe Nexhmijes. Në një program të transmetuar nga televizioni “AS” (“Albanian Screen”, dikur “Albanian Sattelite”), Nexhmije Hoxha, e intervistuar nga z. Janus Bugajski, u shpreh me cinizëm se “Nuk ishte penduar për asgjë” që kishte bërë gjatë jetës së saj politike. Eshtë në të drejtën e saj që të deklarojë çfarë të dojë, por të mos pendohesh kur ke marrë pjesë në dënimin e fëmijve të ish-shokëve dhe ish-shoqeve të tua, të cilëve, dikur, bashkë me të shoqin, u kishin vënë edhe emrin, është makabre. Në jetë, secili merr hakun që meriton. Nexhmija pati fatin e zi të shihte se si mbesat e Mehmet Shehut, vajzat e Ladit, pavarësisht nga vështirësitë që kaluan, mbaruan shkëlqyeshëm arsimin e lartë. Sot jetojnë me dinjitet dhe të respektuara. Ato as marrin, as prodhojnë e as shpërndajnë drogë. KARMA! Ajo nuk mungon kurrë! Dëshiroj t'i mbyll rreshtat për Vladimir Shehun me një falenderim për Këshillin Bashkiak të qytetit të Durrësit, që e ka shpallur atë “Qytetar Nderi”. Çuditërisht, qyteti i Ballshit, kryeqendra e Mallakastrës, të cilës Vladimir Shehu i përket nga origjina, nuk e ka quajtur të nevojshëm një nderim të tillë! Më është kthyer në një ritual që, sa herë shkoj te varret e prindërve të mi, të vendos një karafil të kuq te varri i Ladit. Me sa më kanë thënë shitëset e luleve, në hyrje të sektorit të parë të “Varrezave të Sharrës”, jam i vetmi që e vizitoj shpesh varrin e tij! Shënim : Në muajin dhjetor 2023, sapo mora vesh që ishin deklasifikuar dokumentet formulare në ngarkim të Mehmet Shehut dhe familjarëve të tij, iu drejtova AIDSSH-së me lutjen që të më mundësonin leximin e dosjes formulare të Vladimir Shehut. Ua shpjegova arsyen. U dhashë të lexonin shkrimin e mësipërm për Ladin. U thashë se kisha bashkëpunuar me z. Ferdinand Dervishi në dokumentarin e tij për Vladimir Shehun, që u transmetua nga Televizioni “ABC”. U sqarova se kisha vetëm një qëllim: Të mbroja figurën dhe qëndrimin e Vladimir Shehut para hetuesisë së Sigurimit e të demaskoja manipulimet e bëra në dokumentet që flasin për të. Deri ditën që mbylla tregimin për të (15 gusht 2024) nuk mora asnjë përgjigje. Në muajin dhjetor 2024, mora një letër nga zj. Sofije Noti, sekretare e përgjithshme e AIDSSH-së. U paraqita në zyrat e autoritetit dhe plotësova, edhe një herë, dokumentin përkatës për të marrë dosjen operative të Vladimir Shehut. Gatishmëria, e treguar nga punonjësit e AIDSSH-së, më mbushi me shpresë, por, kaluan muaj, dhe nuk pata asnjë përgjigje. Nga miq të mi mësova se kërkesa ime ishte hedhur poshtë. Për refuzimin e kërkesës nuk pata asnjë njoftim zyrtar. Box Kush është Agron Aranitasi? Historia e errët e diktaturës shqiptare ka ende shumë enigma dhe plagë të hapura. Disa kërkojnë të vërtetën prej dhimbjes së përjetuar, të tjerë nga frika se mos zbulohet ajo që duan të fshehin, ndërsa shumë të tjerë prej kuriozitetit, studimeve apo thjesht për të mos harruar. Por në këtë udhëtim drejt së vërtetës, dëshmitë e protagonistëve mbeten të pazëvendësueshme. Ata që jetuan kohën e terrorit, edhe pse me këndvështrimet e tyre, mbajnë brenda një pjesë të pamohueshme të realitetit: brutalitetin e regjimit. Një prej tyre është Agron Aranitasi. Ai kontaktoi redaksinë e Newsbomb.al pasi lexoi dosjen mbi “Spiunët e TVSH”, një artikull i bazuar në dokumentet e AIDSSH mbi rrjetin e survejimit në Radio-Televizionin Shqiptar. Si ish-teknik në TVSH, Aranitasi na tregoi se tre nga pseudonimet e përmendura në ato dosje kishin përgjuar edhe atë vetë. Por Agron Aranitasi nuk është një emër i panjohur. Ai ka qenë dhëndri i Kadri Hazbiut, ish-ministrit famëkeq të Brendshëm, pasi u martua me të bijën, Mimoza Hazbiun. Jeta e tij përfaqëson tre epoka të ndryshme të historisë shqiptare: periudhën kur pa nga afër mekanizmin e pamëshirshëm të diktaturës, vitet e internimit në Pukë e Fushë-Arrëz dhe, pas viteve ’90, kohën kur të persekutuar e persekutues u ulën bashkë për të shkruar—të vërtetat apo shpifjet e tyre. Në këtë shkrim për Newsbomb.al , Aranitasi sjell përjetimet e tij për një mik të ngushtë, një shok shkolle dhe më pas një shok jete për aq sa fati i lejuan: Vladimir Shehun , djalin e Mehmet Shehut. Tragjedia që ndoqi Ladin deri në vdekje dhe më pas, është një histori e mbushur me të vërteta të thëna përgjysmë, të pazbuluara dhe të mbuluara jo vetëm nga harresa, por edhe nga keqinterpretimet. Sot, Agron Aranitasi është gjallë. Ai është duke shkruar librin e tij, që pritet të publikohet së shpejti. Ka guximin dhe krenarinë të rrëfejë jo vetëm për kohën kur punonte në zyrat e diktaturës, duke u përpjekur të ndihmonte njerëzit në nevojë, por edhe për periudhën e internimit, kur sërish u mundua të ndihmonte ata që fati i solli përballë. Një dëshmi, një histori, një jetë e ndarë mes tri epokave të Shqipërisë.

Si e (vetë) vranë Vladimir Shehun, ku është letra e fundit???

Nga Agron Aranitasi

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Zonjat pas Liderit/ Linda dhe Liria: Eleganca e një pushteti të pazëshëm

Ekonomia që varet nga Importet

Todi e Fatos LUBONJA,13 vitet e burgut pa asnjë takim

Neritan Liçaj, artisti që refuzon të jetë një qytetar që hesht!

Basti i Ramës me brezin e ri

Muzeu i Luftës: Nga MIG-ët te NATO, si ka evoluar ushtria shqiptare!

Artikujt më të lexuar