Saga e dhimbjes e familjes MULLETI

Fatbardha Mulleti Saraçi, mbesa e prefektit Qazim Mulleti sot është 84 vjeç. Tregon qytetari prej shkodraneje e zotnillik tironseje. Në një rrëfim të gjatë për revistën Newsbomb.al tregon historinë e dhimbshme të familjes dhe falenderon zotin që ishte gjallë teksa priti eshtrat e xhaxhait të saj plot pas 67 vjetësh. Rrëfimi të mbush në lot, dhe me të drejtë mendon se sa e rëndë ka qenë barra dhe fort e hidhur jeta e kësaj familje qytetare tiranase. Pengjet, vuajtjet, internimet, zhgënjimet, dështimet… janë asgjë përpara dhunimit e lincimit publik që i kanë bërë kësaj familjeje, sidomos në opinionin publik pas vënies në skenë të filmit të kinostudios “Shqipëria e re”, “Prefekti”. Teksa lexon këtë histori tronditëse rrëfyer në vet të parë nga Fatbardha, duhet medoemos të mendosh: a duhet të shfaqet më ai film që përdhos emrin dhe veprën e një familjeje patriotike, atdhetare dhe shumë të vuajtur si ajo e Qazim Mulletit??? Mes tingujve të marshit funebër, duartrokitjeve anë rrugës dhe qytetarëve të panumërt që ndoqën arkëmortin e mbuluar me flamurin shqiptar, ish-prefekti i Tiranës Qazim Mulleti u përcoll për në varrezat e Tufinës, 67 vjet pas ndarjes nga jeta. Demokrat, mik i ngushtë me Nolin, Hasan Prishtinën, Mustafa Krujën, Dom Lazër Shantoja i cili botonte në Zvicër gazetën ‘Ora e Shqipnis’, Luigj Gurakuqin, Dom Frano Karma, Ernest Koliqin e qindra intelektualë të tjerë, Qazim Mulleti është një nga figurat më të rëndësishme të politikës shqiptare në vitet 1900. Ai jetoi në Romë ku punoi dhe mbylli sytë, ndërsa familja e tij vuante në kampet e internimit. “Faleminderit zotit që ja arrita kësaj dite. Sa kam qenë fëmijë e deri sa kam zanë men, baba im na ka mësu me u lut për shpirtrat e tyne. Hallall ja kemi ba gjith çka”- thotë me lot në sy, Tanush Mulleti, djali i vëllait të Qazimit, ndërsa me barrën e rëndë të emocioneve dhe pritjes më shumë se gjysmë shekulli, Fatmardha Mulleti Saraçi ngre sytë nga qielli ndërsa falenderimet burojnë nga shpirti i saj. MBESA E QAZIM MULLETIT Fatbardha Mulleti Saraçin e takojmë në Shkodër, në kafen pranë Bashkisë së qytetit. Edhe pse 84 vjeç dhe me një barrë hallesh në kurriz që prej fëmijërisë, mbahet mirë. Që prej dëbimit nga Tirana, jeta e saj sillej mes kasolleve të Kavajës e bodrumeve të Shkodrës, e megjithë përçmimin që ka ndjerë nga njerëzit, si gocë Mulletsh që ishte, persekutimin, mungesën e të drejtës së studimeve e punës, ajo diti të përballojë që në moshë të re gjithë rrebeshin e pakuptimtë kundra saj. “Kam dëgju fjalën e babës, që më thoshte të mos afrohesha me njerëzit dhe kjo mënyrë jetese që zgjodha më ndihmoi që t’ja dal ”, - thotë ajo mes lotëve që rrëshkasin nga sytë ngjyrë të kaltër e që humbasin ndër rrudhat e vuajtjes. Sot ne do ju tregojmë historinë e Prefektit të Tiranës Qazim Mulletit dhe familjes së tij, përmes rrëfimit të Fatbardhës, e cila ironizon formimin e emrit të saj ku pjesa e parë kundërshton të dytën. FAMILJA MULLETI Familja Mulleti ka qenë një familje tregtarësh dhe patriotësh me një banesë mes Tirane, tek Pazari i Ri, pranë Xhamisë së Kokonozëve. Reshit Mulleti u martua me Naile Këlliçin, motrën e myftiut Mytesim Këlliçi, një figurë e njohur e Shqipërisë në vitet 1900 njëkohësisht dhe senator i Senatit të dhomës së Këshillit Kombëtar të Shqipërisë. Nga martesa, patën tre djem dhe dy vajza të cilat u martuan, një te Stërmast dhe tjetra te Kazast, familje me zë në Tiranë. Me vdekjen e të shoqit më 1916, Nailja mori në dorë drejtimin e shtëpisë, dhe ishte një grua që fjala i ecte me këdo. “Nga të gjithë fëmijët, xhaja Qazimi, ka qenë fenomen, ndërsa Nailja një grua heroinë dhe i vetmi që ka jetu me të, është baba im, që pasi studioi në Vjenë, erdhi punoi në administratë në Shqipëri ”, - tregon Fatbardha ndërsa shton se arsimimi i fëmijëve ishte primar për gjyshen e saj. “Djali i madh i saj kishte qenë në klasë me Ahmet Zogun ndërsa Hysniu, djali më i vogël, me Enver Hoxhën. Këtij të fundit i qëlloi të vinte me pushime në Tiranë në kohën e lëvizjes së Fierit dhe u arrestuan gjoja pjesmarrës. Që atëhere ai iku në Paris e më pas në Bolonja dhe nuk u kthye më. Ndërkohë që xhajë Qazimi ka një histori të gjatë patriotizmi e angazhimi në ngjarjet më tipike të historisë së Shqipërisë ”, - na tregon Fatbardha. Që më 1912, Qazim Mulleti bashkë me të rinj të tjerë u bënë pjesë e ngjarjeve të pavarësisë së Tiranës dhe flamurit që u ngrit në Vlorë. Pak vite më pas, në saj të arsimimit, u zgjodh nga Princ Vidi si një nga 4 adjutantët e tij. Me largimin e Vidit ai iku në Vjenë ku vazhdoi studime specializimi shtesë në fushën e diplomacisë ushtarake të luftës (pasi kishte mbaruar universitetin me medalje ari në Gallatasaraj) dhe u rikthye në Shqipëri më 1920. Studimet në diplomacinë ushtarake do t’i shfrytëzonte kur mori detyrën si komandant i Forcave Vullnetare kundër Serbisë. Më 25 Prill – 3 maj 1921, ai mori pjesë në Kongresin për Bashkimin Kombëtar në Vlorë, si përfaqësues i Tiranës, në të cilën funksiononte shoqëria patriotike “Vllaznia–Zgjimi”, së bashku me z.Hafiz Ibrahim Dalliu dhe z.Musa Maçi, si përfaqësues të shoqërisë “Lidhja Kombëtare”. Në Qeverinë e Sulejman Delvinës dhe Fan Nolit, pati një detyrë të rëndësishme, si prefekt në Dibër. Mbas dështimit të Revolucionit u largua nga Shqipëria. Në fillim vendoset në Zara të Jugosllavisë, ndërsa më vonë në Vjenë, ku ndenji si emigrant politik deri në vitin 1931. Nailja, nëna e Qazimit e kishte piketuar ndërkaq nusen e tij të ardhshme, dhe në vitin 1924 bëhet fejesa, ndërsa më 1929, Hajrie Kusi u martua me Qazim Mulletin me një ceremoni të thjeshtë në Vjenë. Më 21 korrik 1930 lindi djali i tyre Reshit Mulleti, të cilin Qazimi insistoi që Hajria ta lindte në Tiranë. Që prej fejesës e deri më 1939 kur Qazimi u rikthye, ajo qëndroi rreth 14 vjet pa të shoqin, ndërsa edukonte me dashuri të birin e vetëm. Qazim Mulleti e ripa të birin kur ai ishte 9 vjeç, më 1939 kur u rikthye për të qenë kryetar i Bashkisë së Tiranës dhe më pas prefekt i saj. Bashkimi i familjes zgjati pesë vjet, deri në 1944 ku udhëheqjen e mori në dorë Enver Hoxha. VALLJA TIRANASE Janë të pakta kujtimet që Bardha ruan në kujtesë pasi ajo ka qenë fare e vogël kur xhaja u largua nga Shqipëria. “Unë kam lind në vitin 1939 kur kishte ardh xhaxhai por kam qenë e vogël e nuk mbaj mend shumë. I vetmi imazh që më ka mbet është korriku i vitit 1944, ditëlindja e Reshitit dhe po festonim në oborr te xhaja Hysni. Vëllezërit po kërcenin vallen tironse kur këmba e djathtë vihet mbi këmbën e majtë dhe ky imazh më është fiksu në mendje. Më pas kujtoj se si në oborrin tonë, robërit gjermanë gërryenin bodrumin për të gjetur florinjt që komunistët mendonin se kishim fshehur aty” , - tregon Fatbardha. E pikërisht kjo do ishte festa e fundit në këtë familje e cila u përndoq deri në fund nga regjimi komunist. VËLLAI I QAZIMIT “Martesa e babait tim ishte më e çuditshmja. Më 1924 babain e hoqën nga puna, kur dështoi revolucioni dhe punoi si sekretar në komunitetin mysliman që atëherë drejtohej nga Sali Vuçiterna. Ai kishte për grua kushërirën e parë të mamit tim, Fetije Muka. Ata kishin shumë miqësi dhe morën mamën nga Shkodra dhe e sjellin në Tiranë. Kur e pa gjyshja, mamin tim me sy të shkruar e bukuroshe tha: kët vajzën do e marr për çunin. Babai nuk deshte me u martu me të panjoft, po martesa ishte vendosur. Ndërkaq xhaja tjetër nga Franca pyeti: Çfarit janë, pra me kë kah politik? Këta nga mami ishin zogistë të thekur. Mirpo ishte një tjetër tregtar me mbiemrin Muka që ishte fanolian e kështu e ngatarruan xhajën, ndërsa nana Nailje ishte shprehur se në lidhjet e krushqisë nuk shihet përkatësia politike ”, - tregon Fatbardha. Nga martesa lindën katër vajza e një djalë, Tanushi, por ndaj Hakiut ra gjithë pesha e persekutimit të familjes, si i vetmi vëlla i Qazimit në Shqipëri. Çlirimi i vendit e gjeti Hakiun në Shkodër ndërsa familja e tij ishte në Tiranë. Kur i thanë që duhej të largohej nga Shqipëria sepse pushtetin e kishin marrë komunistët, ai tha se s’mund t’i linte vajzat vetëm me gruan (nuk e dinte që priste djalë). Megjithatë bashkë me tregtarët e Shijakut, u larguan në Selanik. Aty komunistët grekë e spiunuan dhe e sollën në burg në Shqipëri e kur u mor vesh se ishte vëllai i Qazim Mulletit, dënimi ishte i sigurtë. Pas disa seancash, ai u dënua tre vite burg me heqje pasurie. “Prita djalë po kur erdhi djali Haki Mulleti mbeti trokë”. Kështu ishte shprehur ai, ndërsa Tanushin, të birin, e preku për herë të parë përmes hekurave. “Burgosjen e babës te burgu i Tiranës, unë e mbaj mend dhe pse isha 5 vjeç dhe e mbaj mend kur i çonim tasat me ushqim bashkë me mamin” , - tregon Fatbardha ndërsa dy xhaxhallarët e saj ishin përkatësisht në Romë e Bolonja pas një peripecie që pati me humbjen e dokumenteteve. PERSEKUTIMI Menjëherë pas çlirimit pronat e Mulletëve u konfiskuan. Familjen e Qazim Mulletit e degdisën në kampin e internimit në Tepelenë ndërsa të vëllain bashkë me familjen e çuan në Kavajë. Në mes përjetimesh Fatbardha tregon: “Në Kavajë jetonim në bodrumet përballë xhamisë dhe në shesh kam pa burra që i varrnin të mbështjellë me çërçaf dhe qafë i varej një pallaskë ku shkruhej “Armik”. Në Kavajë unë mbarova shkollën 7 vjeçare. Isha nxënëse e shkëlqyer dhe daja im me lehtësu dhe mamën, më morën te familja e gjyshes që jetonte në Shkodër. Kur më pa nana u ndje në merak sepse pak vite më parë në shtëpinë e tyre vdiq motra ime, Donika që gjyshi i thërriste Sabihat, shkurt Heti. Ajo vdiq nga një milingjit akut kur ishte në vit të tretë gjimnaz dhe baba i ka pas thanë atëhere gjyshes; Zonja Zade, s’ma ke çu gocën me u vizitu ditën e parë…,” - fjalë që i kishin mbetur peng ndërsa prindërit e Fatbardhës me vdekjen e së bijës u plakën para kohe. E vogla u rrit nga familja Muka ku tezet sipas saj ishin heroina. Aty mbaroi gjimnazin. “Kur ikja në Kavajë te prindërit i gjeja në vendbanime të ndryshme. Një herë në kasolle pulash te stacioni trenit, një herë në barrake te familje kavajse, pastaj kur mbarova maturën dhe u ktheva aty i gjeta në një fundshpie. Baraka kishte dy shtretër dhe koka e babës takote me kokën time. Sipër në tavan ishte një tra i këputur e baba më thoshte se do gjente një ganxhë për me e lidh. Baba punonte në ndërtim, ishte i sëmurë me zemer dhe e mbulonte djersa ndërsa i dhimbte krahu i majtë” , - kujton Fatbardha, ndërsa i ati e nxiste përherë të kthehej në Shkodër, por sëmundja e të atit e pengonte të renë. “Pësova një tronditje të thellë kur më vinin letra nga shoqet që i kishte dalë e drejta e studimit, ndërsa unë punoja në bujqësi. Dëshira ime me u shkollu më digjte shpirtin deri sa vendosa të kthehem në Shkodër pas nxitjes së babait. Ajo ishte hera e fundit që e pashë babën gjallë dhe mund ta konsideroj humbjen më të madhe në jetën time” , - kujton mes lotësh mbesa e Qazim Mulletit. Sigurisht që duke qenë vajzë e familjes Mulleti, asgjë s’ishte e lehtë për të. Në moshën 19 vjeç pasi mëson që Lezha kishte nevojë për arsimtarë bën një kërkesë që i pranohet dhe emërohet në Kallmet. Pikërisht në dhomën e Murgeshës së Madhe, nën dritën e dobët të kandilit ajo ndoqi studimet për pedagoqi në degën Kimi-Biologji-Gjeografi, sipas nevojave që kishte qarku për arsimtarë. Nga fshati në fshat, Fatbardha arriti të fitojë respektin e kolegëve dhe banorëve të zonës e jo të pakët ishin ata që e kanë ndihmuar. TRASFERIMI I FAMILJES NË SHKODËR Kur Fatbardha u sistemua mësuese në fshatrat e Lezhës bën kërkesë për të transferuar familjen në Shkodër, sepse në Tiranë, e kishin të ndaluar të ktheheshin. Kështu nëna bashkë me vajzën dhe djalin e vetëm Tanushin, u sistemuan në Shkodër ku qëndruan në pjesën e poshtme të shtëpisë, tip bodrumi. “Në ato kohë më transferuan në Blinisht dhe unë u detyroja me hy në ujë deri në fyt me shku në shkollë, dhe një herë u izoluam për disa javë aty. Pas tre javësh vjen shefi me na pa e kur vërejti që po hanim bukë me çaj u trondit. Aty më dha të drejtën për universitetin, Kimi-Biologji me korespondencë. Motra vogël shkoi mësuse në Dukagjin manej në Lezhë ndërsa vllai mbaroi gjimnazin në Shkodër pastaj institutin për matematikë-fizikë shkëlqyeshëm dhe e sollën në Trashan të Lezhës” , - kujton ajo ndërsa në Zadrimë kaloi 8 vitet e fundit në arsim duke ndërtuar laboratorët e kimisë dhe punuar shumë. Dhimbjen si vajzë e re e vetmuar ia hiqte gëzimi që bëhej teze nga motrat e saj. “Në vitin 1975 edhe pse isha mësuese e mirë më larguan nga arsimi. Ajo ishte një ditë e zezë për mua dhe, mënyra si u largova ishte tronditëse. Drejtori i shkollës nuk i la kolegët të më vinin me më përshëndet, por nxënësit e shkollës më erdhën të gjithë në dhomën që rrija aty ku ka pas ndenj Dom Ndre Mjeda. Ishte moment i bukur. Të nesërmen kur unë po bëhesha gati me ik mendova se do më jepnin i karroc por takova një nxënës në luginë e ai u habit kur më pa; “hala je gjallë msuse” m’u drejtua. Sigurimi kishte shkuar në shkollë e i bërtisnin dhe godisnin fëmijët pse kishin ardh me më taku. Aty pata frikë. U ktheva në dhomë mora çantën, arkën me libra i lash dhe dola mas kishës dhe eca në tubacionet e ujit eca me dal te xhadja. Kur mama më pa te dera e i thash; më hoqën erdha përgjithmonë dhe ajo gjith dashuri më mori e më tha; na marrshin të keqen punamadhe s’kena me dek. Vllai në atë kohë punonte punëtor, ishte profesionit po për mua qe vdekje shpirtnore” , kujton me dhimbje Fatbardha. PUNA E RËNDË Fatbardha Mulleti Saraçi kaloi një periudhë të vështirë. Njerëzit kishin frikë ti afroheshin, madje edhe shoqet e vjetra i largoheshin me përjashtim të Gjystina Zadeja, e cila i qëndroi pranë. Pas 17 vitesh punë në fshatrat e Lezhës si arsimtare, Fatbardhës iu desh të qëndronte 3 vite pa punë. Në vitin 1977 reformën për të largu reaksionarët e bëri Shkodra dhe këdo që largonin nga arsimi i gjenin një punë. “Atëherë më dhanë dhe mua një letër në lagje dhe më çuan te reparti i kapseve punëtore, ndërsa unë isha kimiste e lartë. Aty merrnim telin e çelikut e bënim 1500 kapse me fitu 15 lekë. Pas një viti më dhanë kategorinë e dytë me fitu 16 lekë. Po në grup ishin ca vajza të mira që diskutonim flisnim. Këtu ndodhi ajo që se kisha menduar, një njeri që e njifja dhe ishte i vetmi që më përshëndeste e më pyeste si isha, do u bënte burri im dhe ai ishte Kolindo Saraçi, familje shumë e njohur. I zoti në lapsa, i aftë në humor, artist në ar e argjend. Por fejesa na u prish, erdhën dhe prishën fejesën 4 vjet, nuk pranonin, ndodhi dhe tërmeti u prishën shtëpitë. Në vitin 1982 dola nga shtëpia si nuse, po na kishin myll derën. Shkova te shoqja ime dhe ia tregova pastaj erdha në Tiranë ndërsa Kolindo u kthy në Shkodër. S’kisha ku me shku dhe u riktheva te vllai jem, derisa një doktor na dha lejen me jetu te bodrumet e shtëpisë së tij më 1 janar 1983 ai 50 unë 43 vjeç. Në dhjetor 1983 u bëra nënë me një djali, Peter Saraçit. Tani kam dhe dy nipa e jetoj mes tyre. Një luftë me jetën” , -vijon Fatbardha Mulleti Saraçi. TAKIMET ME RESHITIN E HAJRIEN E ndërkaq që familja e Haki Mulletit vuante mllefe e persekutimin nga regjimi, familja e Qazim Mulletit, Hajrie dhe Reshiti vuajtën që nga pyetjet në hetuesi deri te jetesa e dhimbshme në kampet e internimit. Shfaqja e komedisë “Prefekti” ia dha shkelmin përfundimtar Hajries dhe Reshitit ndërsa atë e rrihnin, e fyenin dhe e tallnin. “Reshitin e takoja shpirtërisht në 1949 pa mbush ende 10 vjeç. Daja i Shitit, Tut Kusi, shkonte me pa motrën në Tepelenë dhe sa herë ikte e vinte ndalonte në Kavajë te baba im dhe na sillte informacione si ishin kushtet në kampin e Tepelenës. Kam jetu me dhimbjen e tij. Baba dhe motra e vogël shkonin me i taku po unë isha në Shkodër. Takimin e parë me Reshitin e kam bërë kur isha 15 vjeçe. Në vitin e tretë gjimnaz para 1956 shkova në kamp me i taku. Reshiti sa më pa, më thirri Vera. I thash që isha Bardha dhe se Vera ishte më e madhe se unë. Ngjita shkallët e asaj kasolleje e pash dy shtretër të vetëm ndërkohë ishin dy familje aty. Familja tjetër ishte nana Previzi me Gencin, ai një djalë i hollë i gjatë që kishe mbaru shkollën ushtarake. Kur u err, sepse aty s'kishte drita, më futën në mes të dy shtretërve e të gjithë rrinin më dëgjonin kur unë i tregoja për jetën në Shkodër, aty ku këndohej luleborë” , tregon Fatbardha. Mes të tjerash ajo kujton që ka kaluar edhe një festë të Vitit të Ri në kamp mes tyre ndërsa dëgjonte vajzat e reja që këndonin këngë të para ’45 ndërsa darka e tyre ishte një portokall. “Atë natë Reshiti më bëri një dhuratë të bukur, fjalorin itashisht shqip të Antonio Busettit, dhe më tha që me kët fjalor mësuan të parët tanë autodidakt italisht. Ky është kujtimi më i bukur që kam nga ai. Pastaj kur vdiq xhaxhai Qazimi më 1956 unë isha në Shkodër dhe kur shkova për pushimet e dimrit në Kavajë kam edhe një foto me motrën e Shitin ” -kujton Fatbardha. Hajria dhe Reshiti nuk dolën asnjëherë nga internimi. Nga Tepelena zbritën në Savër të Lushnjes, pastaj provuan thuajse çdo kamp internimi. “Reshiti ka ardh një herë në Shkodër më 1970 dhe shkuam me pa një estradë të Gjosho Vasisë, sepse kishin qenë bashkë në internim. Pastaj ka ardhë dhe një herë tjetër me Hajrien me leje kuptohet, por atë kohë gruan e vujtun e kishte prek nga skleroza”, tregon mbesa e Qazim Mulletit ndërsa kujton; Kur Hajria vdiq në 1980 kam një letër të tijën që më ka dërguar që e kam la në lot. Më shkruante që do e kishte mbyt veten 100 herë por kur e mendonte se djalë i kujt ishte, ajo e ka mbajt gjallë. VDEKJA E HAJRIES Jeta e Hajries dhe e Reshitit ishte një sagë dhimbjesh pafund. Të rrethuar nga njerëz të armatosur ata detyroheshin të bënin punë nga më të rëndat ndërsa kanë asistuar në vdekjen e shumë të internuarve mes tyre qindra fëmijë që vdiqën nga keqtrajtimi e uria. “Sa herë që kishte probleme Reshiti më binte telegram dhe i kam pas thënë telegramet ti sillte në emrin tim jo të Tanushit se donim me e rujt, se djem kishte pak familja Mulleti. Kur më vjen një telegram. “Bardha, nana është shumë sëmurë, të pres”. Në këtë periudhë isha pa punë. Kunati im kishte një punë në Vlorë e i kërkova të më çonte në Savër. Erdhi dhe motra ime e kur i ramë derës tha; e disha po ju prisja se vetëm ju do më vini kërkush tjetër. Unë ndenja aty ata vazhduan në Vlorë. Reshiti më tha; Bardha pyte pak ijen ku është? Unë jam te oborri babës mush me lule e te dhoma me jorgane atllazi të bardha e Reshiti iu kthye “O ije ne kemi një jetë në internim në baltën e Myzeqesë ti thu oborri i babës. Në vitin 1980 më vjen telegram prap nga Reshiti. Si t’ja bëja me shku në Savër se leje s’na jepte kush edhe pse përgjegjësja ime ishte tiranase dhe grua shumë e mirë. I thashë se do ikja në Berat me pa një plakë e më dha leje tre ditë. U nisa me tren deri në Lushnje, pastaj eca në kamë gjithë ato kilometra deri sa arrita. Hajria ishte shtri pa ndjenja ndërsa Reshiti i vetëm pranë saj. Një zotëri me mbiemrin Belishova që i kishte ardh telegrami që i vdiq i ati në SHBA na ndihmoi me e çu me zetor në spital në Lushnje. Ajo ishte pa ndjenja dhe kur e vizitoi doktoresha na tha se është punë ditësh, 3 deri në 6. Kur na pyeti si e ka emrin dhe ia thamë, na u kthye: Kush e di çfarë jete ka bërë kjo Hajria… ndërsa unë iu ktheva plot dhimbje; Jetën që ka bërë kjo nanë nuk do t’ja dëshiroja asnjë gruaje në Shqipëri dhe në botë… Po me atë zetor e kthyem në kamp. E lava dhe pastrova atë trup të hollë me lëkurë alabastër dhe e ruanim. Ditën kur u ktheva unë, se vetëm tri ditë leje pata ajo dhe shpirt ndërkohë që në Lushnjë kishte mbërrim vllai me nanën time. Ditën e tretë të vdekjes morëm Reshitin në Shkodër, por ai nuk ishte më i pari. Bashkë me Hajrien u varros dhe një pjesë e shqiprtit të tij. Në dosjen e sigurimit të shtetit që ma solli Tanushi në kohën e pandemisë shkruante; E muarmë e çuam në spital e mjekuamë dhe aty vdiq. Ndërkaq Hajrie Mulleti vdiq tre ditë më vonë në kasollen ku jetoi për vite me rradhë” , -përfundon Fatbardha duke shtuar se jeta e Reshit Mulletit edhe pas viteve ’90 ishte e trazuar. Kur Reshiti u kthye nga internimi u vendos në dhomën e oxhakut në shtëpinë totalisht të rrënuar, i vetmuar, nën kujdesin e djalit të xhaxhait, Tanushit, deri sa mbylli sytë përgjithnjë, me pengun që figura e atit të tij, Qazim Mulletit, nuk kishte marrë rivlerësimin e duhur në historinë e Shqipërisë. XHAXHAI NË BOLONJA Xhaxhai i Fatbardhës Hysni Mulleti i ndihmonte vazhdimisht me pako familjen e saj, nën emrin Gino Maci, por papritmas lidhjet mes tyre u shkëputën. Në kohën e pandemisë kur Tanush Mulleti gjen dosjen hetimore të Hajrie Mulletit, kupton se sigurimi e kishte kuptuar se cili ishte “italiani” që sillte pako për familjen Mulleti. Edhe vdekjen e tij, familja e Fatbardhës e mësoi nga një kinooperator i Kinostudios, që iu tha: Xhaxha Hyseni ka vdek. Kaq morën vesh ata. LIBRAT DOKUMENTARË Fatbardha Mulleti Saraçi është autore e disa librave ku në thelb është fokusuar persekutimi i gruas shqiptare të cilat i ka titulluar “Dhimbje 1,2,3 të cilat më pas u përmblodhën në dy botime nga Insituti i Krimeve të Komunizmit. Libri “Përndjekja e Hajrie Mulletit” ka marrë titullin “At Zef Pllumi”. Në vitin 2010 ajo botoi dhe një albumin fotografik dedikuar Kolindo Saraçit, burrit të saj, mbi jetën artistike e familjen. QAZIM MULLETI POLIGLOT Studimet e para Qazim Mulleti i kreu në Manastir, i vazhdoi në gjimnazin “Zosimea” të Janinës ndërsa studimet e larta i kreu në kolegjin perandorak “Gallata Saraj” të Stambollit, me medalje ari. Ai ishte poliglot. Fliste turqisht, osmanisht, arabisht, gjermanisht, frëngjisht, italisht, latinisht, serbo-kroatisht dhe greqisht.

Saga e dhimbjes e familjes MULLETI

Nga Rezarta Delisula

Artikuj të ngjashëm Artikuj

102 kontejnerët me ngarkesën e errët të maskuar nën hijen e portit

Bjeshkët që marrosën turistët: Nga më e bukura Zoj, tek Xhubleta

Shqipëria 49’ nën lupën e CIA-s: Si t’i ndihmojmë grupet e rezistencës!

Qejfi në Tiranën e viteve ’30, nga kabaretë tek shtëpitë publike

Silvana Braçe ekonomistja që pushtoi Skenën e Festivaleve

Ne mbushim 3 vite dhe kemi një dhuratë për ju!

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

Bjeshkët që marrosën turistët: Nga më e bukura Zoj, tek Xhubleta

102 kontejnerët me ngarkesën e errët të maskuar nën hijen e portit

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

PORTO PALERMO, Ferri i të internuarve në Kalanë e bukur të Vasiliqisë

51 ministrat që Edi Rama u bëri NDERIN E JETËS

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Saga e dhimbjes e familjes MULLETI

Nga Rezarta Delisula

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?