“Rilindja” që erdhi me bujë, por u shua pa zhurmë

Ishte një periudhë kur gjithçka dukej ndryshe. Në sfondin e një Shqipërie që kërkonte me dëshpërim ndryshim, Edi Rama nxori në skenë një ekip që premtonte shumë. Ishin fytyra të reja, të freskëta, me energjinë dhe premtimin për të sjellë diçka të paprovuar më parë. Kryeministri, mjeshtër i fjalëve dhe imazhit, i paraqiti ata si një galeri figurash. Në atë moment, dukej sikur askush nuk mund t’i ndalonte. Ishte një paradë shpresash të reja.

Edi Rama kishte ngritur siparin e projektit të tij të madh politik dhe “Rilindja” dukej si një galeri figurash të zgjedhura me kujdes, gati për të rikrijuar peizazhin e qeverisjes shqiptare. Ai u dha mundësinë e jetës, një ftesë për të hyrë në historinë e një vendi që kërkonte ndryshim. Ishte një akt besimi, një kartë e bardhë e mbushur me potencial. Në fillim, gjithçka ngjante si një premtim i mbajtur. Fytyrat e reja, energjia e tyre dhe fjalët e mëdha për reforma ngjallën entuziazëm. Por, si një pikturë që humb ngjyrat nga shirat, shpejt filluan të shfaqen të çarat me emra të rinj, u bënë si “xhaketa të vjetra”. Fjalët nuk mjaftuan për të mbuluar paaftësinë. Premtimet u bënë thjesht hijet e pritshmërive të mëdha.