EMA ANDREA në një rrëfim për gruan: Është viktimë e vetes!

Kur rrënjët janë të forta, të ushqyera mirë, esencialisht të dizejnuara për të çuar dhe ruajtur lëndën që duhet për jetën në to, edhe në terrenet më të egra, një bimë mundet të rritet e fortë, të shtrijë ekzistencën e saj e lirë, e aftë për t’i bërë ballë çdo stuhie, apo të dehë e të joshë me aromat e saj në kohët e mira. Madje këto të fundit janë shumë më të forta, kur toka është e egër, e thatë, e vështirë. Të tilla krijesa janë ndër më të rrallat. Jo çdokush mundet të qëndrojë drejt përballë sfidave të kohës, e aq më pak, të mundet të rritet prej tyre.

Kjo është metafora që besoj se do t’i qëndronte më mirë Ema Andreas, për të cilën duket se ekzistenca e saj si grua dhe aktore, është e paracaktuar për të na dhuruar emocione të forta në skenë dhe të na dhurojë kënaqësinë e së vërtetës në çdo komunikim apo bisedë që ndan me publikun. Një aktore, së cilës vështirë t’i gjesh një shfaqje, një rol, ku nuk do të drithërohesh prej emocioneve të forta, apo ku do të dalësh pa menduar rreth asaj që përjetove, rreth vetes, botës, dashurisë, zhgënjimit, apo vuajtjes. Dhe kjo nuk është aspak rastësi. Është ajo çfarë Ema Andrea ka zgjedhur me koshiencë, sepse për të arti, teatri është një mënyrë të jetuari, jo një mënyrë të dukuri. Biseda për revistën Newsbomb, nisi prej shfaqjes “Nëna”, e cila ka mundur të mbërthejë publikun për javë të tëra në Teatrin Kombëtar Eksperimental “Kujtim Spahivogli”. Një pjesë e shkruar nga autori Florian Zeller, i cilësuar si dramaturgu më i mirë i kohës sonë, fitues i çmimit Oskar për produksionin kinematografik “Babai”, që në fakt është pjesë e triologjisë “Nëna”, “Babai” dhe “Djali”. Biseda me Emën është përtej rolit, është një bisedë për gratë, për njeriun, për shoqërinë dhe dramat e mëdha të cilat tashmë janë pjesë e përditshmërisë sonë, për lirinë dhe mbi gjithçka për dashurinë dhe çfarë do të thotë të posedosh pushtet në jetë. Është një bisedë për gruan që është dhe se si ajo mundet përherë të jape atë esencë, në skenë, në ekran, në çdo hapësirë duke të lënë përherë dëshirën për më shumë.