Arben Tafaj, Zemreku i orës tironse

Linda dhe fëmijët ende e kanë të vështirë të hapin derën e zyrës së tij. Brenda, mbi tryezën e punës, qëndrojnë të paprekura një mori dokumentesh, një kalendar takimesh, shënime, dhe një listë e gjatë emërore, ashtu siç i la ai, si për të ruajtur gjurmët e një shpirti që kishte ende shumë për të dhënë. Sapo kishte dalë nga një sëmundje e rëndë, por me energjinë e një fituesi, iu rikthye punës me vendosmërinë për t’i çuar të gjitha deri në fund. Kishte planifikuar që, para mbarimit të këtij viti, të organizonte një festë të madhe për miqtë dhe bashkëpunëtorët e tij. Lista e gjatë e miqve, kolegëve dhe bashkëpunëtorëve, që ai do të ftonte, u mijëfishua kur ata, të tronditur dhe të mpirë, e përcollën drejt botës së përtejme. Janë të shumtë ata që dëshirojnë t’i bashkohen këtij “In Memoriam” që revista Newsbomb.al po i kushton një personaliteti të padiskutueshëm të Tiranës, Arben Tafajt . Zemra e tij pushoi së rrahuri në moshën 63-vjeçare, por miqtë kanë hapur sirtarët e kujtimeve për ta mbajtur figurën e tij të gjallë. Për Arbenin ka shumë për të thënë. Në vogëlsinë e gjërave të përditshme, ai arrinte të shihte larg, përtej horizonteve të zakonshme, dhe gjente gjithmonë mënyrën për t’i kënaqur të gjithë. Ishte njeri që e qeshura nuk e tradhtonte kurrë; një e qeshur e pastër, që shpërndante të vërtetën dhe ngrohtësinë, ashtu siç ishte dhe vetë ai – i sinqertë dhe largpamës. Arbeni të jepte ndjesinë se ishte ndryshe, dhe në të vërtetë ishte. Ai kishte një dhunti të rrallë për të parë ndryshimin aty ku të tjerët shihnin rutinën dhe dinte si t’i zgjidhte problemet me një siguri që buronte nga instinktet e tij të mira. Ishte i ndjeshëm ndaj betejave të përditshme, por nuk linte rastet e mira të jetës të shkonin dëm. Ai e kishte kuptuar herët se kthesat e papritura të jetës mund të të çonin sërish në pikën e nisjes – diçka që ai nuk mund ta lejonte. Darkat me miq dhe tingujt e kitarës ishin momentet e tij të paçmuara, kur muzika shpërndante çdo hije të jetës. Për Arben Tafajn, jeta nuk ishte vetëm punë. Ishte art, pasion, miqësi, dhe guxim për ta jetuar me intensitet çdo ditë që i jepej. Në fund, Arben Tafaj ishte një europian i vërtetë, një qytetar me horizont të gjerë, që e jetoi jetën me një intensitet të denjë për një shpirt të lirë. Ai iku herët, por kujtimi për të mbetet si një dritë e pashuar në zemrat e atyre që patën fatin ta njohin. Arben Myderizi, nipi i studiuesit të gjuhës shqipe, Osman Myderizit, ende nuk e beson ikjen e papritur të Arben Tafaj, mikut të tij më të ngushtë që në fëmijëri. Kanë lindur për pak ditë diferencë nga njëri-tjetri, madje edhe emrat ia kanë vënë njësoj gjyshet e tyre respektive, që ishin shoqe të ngushta. Lotët i shkëlqejnë në sy, ndërsa kur tregon fotot me Benin, fytyra i plotësohet me një buzëqeshje fëminore. “Beni ishte unik, me zemër të madhe, i qeshur, organizator dhe drejtues perfekt, dhe ne të gjithë, që prej së vogli, ngaqë ishte dhe trupmadh, e kishim si prijës, jo vetëm atëherë, por deri sot që jemi nga 60-të e kusur. Beni ishte një hap para nesh. Në tetëvjeçare nisi me msu kitarën dhe shkonte nigjote ca burra të vjetër që knojshin, e mate shënim tekstet. Ne na u dukte çudi, e të gjithë pas tij deshëm me u bo muzikant, por vetëm ai ja doli. Kitaren nuk e ndante as tashi nga vetja” ,- tregon Myderizi. Dy shokët e pandarë vazhduan bashkë edhe gjimnazin dhe për t’i shpëtuar stazhit, nisën kursin për kamarier, sepse do hapej 15-katëshi. Kur ishin të rinj, dy Benët, shkonin në kampin e rinisë në Velipojë, të ftuar nga profesor Jupi dhe të gjithë bashkë me djalin e Gasper Çurçia dhe Besim Mesitin që këndonte në opera, këndonin sëbashku. “Atje kemi shkuar dy-tre vera rresht, bënim dhe plazh. E fundit ka qenë vera e ‘82-shit. Ne ishim atje kur marrim vesh haberin që baba i Benit kishte ndrru jetë, me atak kardiak në moshën 56 vjeç. Aty mori kthesë historia për Benin. Ai ishte vetëm 22 vjeç në atë kohë, por mori përgjegjësi të plota për familjen, Jenin, Mimin dhe Lirin që ishte më i vogli” , – tregon Myderizi duke shtuar se në Velipojë Beni nuk shkoi më pas ikjes të së atit. “Nga vitet ‘85 blemë dy motorra, një unë një Beni. Aty na buzëqeshi prap fati. Bonim shumë gjona t’bukura. Kur po bite sistemi më pyt Beni se ça do bëjshim. Unë punoja te Hotel “Dajti” atëherë, dhe gjeta rastin e parë, që nisej një kontingjent për Zvicër. U nisëm dhe ne por një muaj nejtëm dhe donim me u kthy. Filloi me ni nostalgji për Tironën për njerëzit. Unë ika në Itali për tre vjet në ‘91-shin, ndërsa Beni nuk u largu mo kurrë nga Tirona” , – tregon Ben Myderizi. Shokët vijuan të ruanin shoqërinë e tyre e në të gjitha sfidat e jetës ishin përkrah, që kur Beni mbaroi studimet e larta, sfida për t’ju futur biznesit me fabrikën ndër të parat të përpunimit të mishit në Shqipëri e deri te Shoqata “Tirana” e politika. GJIMNAZISTËT Luljeta Skifteri, gocë te shtëpia e Dervish Hatixhesë, është bashkë me Ben Myderizin ndërsa kujtojnë momentet e paçmuara që nga fillorja e deri ditën e fundit të jetës së tij. “Njohja dhe miqesia ime me Benin është shumë e hereshme, që nga gjysherit tanë, baballarët, tek mamat shumë shoqe, dhe unë pata fatin që me Benin të kem një rrugëtim shumë të gjatë. Që në shkollën fillore ishim shokë banke dhe vijuam deri në gjimnaz në të njëjtën klasë. Përveç mësimeve, nuk harrohen kurrë ato kohët e bukura, ku ne mblidheshim nëpër shpiat dhe sebepet e njëri-tjetrit. Te shtëpia e Benit mblidheshim shumë se këndonte dhe nëna Jeni. Një herë mbaj mend u bëmë problem në shkollë, një ditë pas ditëlindjes time. Kënduam aq shumë sa sajuam dhe një këngë, që nisi të qarkullonte edhe të nesërmen në klasat e tjera e për këtë na bënë vëretje, por falë prindërve tanë masa ndërshkuese nuk ishte ajo që mund të ishte”, - thotë Lola ndërsa risjell një tjetër histori nga aksioni në Polskë të Pogradecit për të shtruar hekurudhën. “Beni ishte drejtues i grupit tonë e mua më thoshte: Ti mos puno, merr atë gjymin e bëj sikur na sjell ujë, ndërsa kohën e lirë mblidheshim të gjithë si në këtë foto e këndonim ndërsa Beni i binte kitarës. Ishte një miqësi kaq e bukur dhe kaq e veçantë sa do ta mbaj mend gjithmonë, për vlerat më njërzore që përcillte ky kryeqytetar i Tiranës”, - vijon Lola duke shtuar se këtë miqësi kaq të bukur ata duan ta trashëgojnë edhe te fëmijët e tyre, sepse në fakt ata ndjeheshin si një familje e madhe. GJUHA E TIRONËS “Në rast se do të më pyeste dikush se si do ta ndërtoje profilin e Benit, tipari i parë që do të më vinte në majë të gjuhës: njerëzor.... , por a është kjo ajo që e veçonte Benin nga të gjithë njerëzit e tjerë?! Jo! Ai ishte shumë special, unik, gjithëpërfshirës, tironas model, autoktonas, ai kishte një ndërthurje tiparesh të jashtëzakonshme që të bënin ta admiroje” . Kështu e nis bisedën, profesoresha e njohur Shpresa Caslli. Edhe pse njiheshin herët, sepse gjyshja e tij ishte gocë te Casllit, miqësia e tyre u kristalizua kur ajo si vajzë Tirone u bë pjesë e bordit drejtues të shoqatës “Tirana”. “Me inisiativën e znj. Eva Karagjozi, në majin e 2012 ideuam Takimin me rastin e Ditës së Familjes. Unë do të moderoja dhe do të mbaja një fjalë: “Familja tiranase në mbështetje të arsimimit të brezit të ri, për një Shqipëri drejt Evropës”. Iniciativa u mbështet fort personalisht nga Beni. Mori skenarin tonë dhe menjëherë organizoi takimet me të ftuarit specialë që do të kishim, një ndër to znj. Odeta Nishanin. Takimin paraprak me të e bëmë në mjediset e Presidencës. Organizoi të gjithë elementët e organizimit të një takimi të tillë në mjediset e Muzeut Kombëtar, ftesat me personalitete gra, që unë as i njihja, por ai i përfshiu me zgjuarsi; komunikimet për pjesëmarrje; thirrja e komunitetit të grave tironase e plot elementë të tjerë të rëndësishëm, bëri që unë as mos e ndjeja barrën e këtij organizimi. Ativiteti u kurorëzua me sukses! Shkoi aq bukur e natyrshëm e unë gjithçka ia dedikova këtij njeriu aq modest, por me këmbë në tokë që vihej në vendin tënd e ti lehtësonte ‘krahët’ e të bënte të ndjeheshe e mbështetur fort”, - tregon Prof Shpresa Caslli. Sigurisht që kontributet e inisiativave të tij janë të panumërta si mbrojtja e rrënojave të Kalasë së Tiranës; ngritja e figurës së Sulejman Pashës, themeluesit të Tiranës; festimi i Ditës së Flamurit në Tiranë, 26 Nëntorin1912; figurat intelektuale në shkencë e sport; shpërfaqja e historisë së trevave, familjeve autoktone dhe kulturës mbi 400 vjeçare e përtej të qytetit, mbështetur fort nga shkrimet e tij dhe një plejade si Prof. Ismail Demneri e Prof. Shyqyri Rreli, historiani Bakiu e gazetari sportiv Bedri Alimehmeti; promovime librash, ekspozitash apo dhënie të titullit “Fisnikëria Tiranase” të figurave të shquara që kanë lënë gjurmë në qytetin e Tiranës. “Nuk e harroj, ka qenë një nga ‘Sofrat Tiranase’ kur në fjalën e tij ai foli për gjuhën tironse, si një gjuhë me fonetikë, leksik, morfologji e sintaksë shumë specifike për trevën tonë. Duke folur për pastërtinë e dialektit tonë, pa huazime nga trevat e tjera bëri një krahasim/paralelizëm të gjetur mes gjuhës frënge dhe asaj tironse, pikërisht me përdorimin e ‘o-së’, hundore karakteristike për ne. Përse nuk e shani gjuhën frënge, por mburreni se dini frëngjisht? – pyeti thjesht - A nuk është kjo gjuhë hundore, kaq analoge me ‘tironsen’ që shumë e quajnë ‘gjuhë të trashë’ e si pasojë dhe tironsit i quajnë ‘të trashë’...?!? Ka qenë një leksion i shkurtër i mrekullueshëm që unë dhe shumë tironas që e ruajnë si pasuri gjuhën tonë autoktone, e dëgjuam jo vetëm me kërshëri, por me krenari për prejardhjen tonë. Sa herë kam dashur ta duartrokas dhe e kam bërë për këtë njeri të mrekullueshëm, që më ka bërë vetëm krenare për prejardhjen time” , - na tregon me respekt e dhimbje profesoresha Shpresa Caslli. ZEMËRGJERËSIA Shkëlqim Hajdari, i cili mban postin e Kryeinspektorit të Përgjithshëm ka qenë mik shtëpie me Arben Tafajin. Bashkë ndanin gëzime, shqetësime, përmbushnin detyrime ndaj njëri-tjetrit por më shume i lidhte detyrimi për t’i shërbyer Tironës, mbajtjes gjallë të identitetit, intelektualitetit, kulturës, qytetarisë, fisnikerisë, nëpërmjet shoqatës “Tirana” që Beni e drejtoi me dashuri e përkushtim për shumë vite. “Ngjarjet me Benin, janë pa fund, por po përmend njerën, besoj se ja vlen dhe për lexuesit. Në verën e vitit 2004, bashkë me Benin, Mirush Kabashin, Ferdinand Xhaferrin, Parid Teferiçin dhe disa intelektualë të tjerë, kemi qenë për vizitë (Umre), në Qaben e Shenjtë. Gjatë ditëve që ishim atje, pasi mbaruam ritet, kishim vizita e takime të shumta në Mekë e Medina. Me Tiranën kishim lidhje vetëm nëpërmjet një numri të vetëm telefoni që e kisha unë. Gjatë 7 ditëve që ishim atje, Beni ka fol me njerëzit në Tiranë më shumë se ç’kemi folur ne të gjithë bashkë. Ja kaloja telefonin kush merrte dhe, herë pas here i thoja duke qesh; ” Beno kemi ardh për umre, punët e hallet e njerëzve presi... Dhe ai ma kthente me të qeshme… “Ehhhh mër tat, duhet me ja zgjidh e me i dhonë drejtim halleve të njerëzve se pranaj kemi ardh ktu, që me ndihmën e Zotit me u bo njerëz më të mirë. Ky ishte i miri Ben Tafaj! SOFRA E TIRONËS “Ishin të rralla ditët që nuk e takoja Benin, do e gjenim gjithnjë një arsye, ku diskutonim problematika nga më të ndryshmet për Tiranën që ai i jepte zgjidhje, dhe këtë e bënte pa u paguar, por si devotshmëri ndaj qytetit të tij” , thotë Arben Llozi, dekan i Fakultetit të Muzikës në Universitetin e Arteve. Që prej 20 vjetësh Arben Tafaj i kërkoj tiranasit të tij, të ishte pjesë e shoqatës “Tirana” dhe drejtor artistik i “Sofrës së Tironës”, një spektakël i vërtetë muzikor që bashkonte të gjitha trevat shqiptare përmes muzikës. “Beni ishte zemreku i shoqatës, ai që bënte këtë mekanizëm të funksiononte dhe rreth vetes kishte njerëz të shquar, intelektualë, profesorë, biznezmenë që do ja kishin zili edhe partitë politike. Një herë në muaj ne mblidheshim në një ambient tonin në fillim të rrugës së Dajtit, pasi na vinte një mesazh; Nesër me rastin e ditëlindjes së X (qesh), ishte kodi ynë dhe aty kushti ishte që s’mund të ishe spektator, do këndonim do i binim veglave duke risjellë e mbajtur gjallë traditat tona, e që ishte antistresi më i mirë për ti flluar të nesërmen punët gjithë entuziazëm. Padyshim kulmi i punës së tij ishte Sofra e Tiranës, që nga një sofër e mbyllur u kthye në një sofër të të gjithë shqiptarëve. Ai i dha një autoritet të jashtëzakonshëm kësaj spektakli e padyshim Shoqatës “Tirana” dhe jam i privilegjuar që kam qenë në krah të tij dhe kemi bërë beteja për qytetin dhe qytetarët e saj” - tregon Arben Llozi. DERI NE FUND Pedagogu i Universitetit të Tiranës Ismail Varoshi, njëkohësisht dhe Sekretar i Pergjithshëm i Shoqatës “TIRANA” që prej vitit 2001 kur Arben Tafaj u zgjodh kryetar i saj, ka qenë bashkëpunëtori më i ngushtë i tij dhe pa diskutim një nga personat që ka konsumuar kohë fizike më shumë se kushdo me të jo vetëm në shoqatë por si një nga mbështetësit kryesor në të gjithë fushatat zgjedhore politike. “Personalisht ruaj shumë kujtime të bukra, momente që kurrë nuk do ti harroj. Beni ishte një nga ato që i çonte punët deri në fund, por po sjell një ndër të shumtat momente me të. Ishte mbledhja e radhës e Këshillit Drejtues me një axhendë të paracaktuar që kishte të bënte me një qëndrim për Kalanë e Tiranës. Kishte dy mendime për ta realizuar, ai i prerë dhe radikal dhe ai normal institucional. Kuptohet në maxhorancë ishte rruga e dytë. Pas fjalës së parë të Benit diskutuan edhe të tjerë dhe në fund fitoi opsioni i dytë, por që la të mërzitur anëtarët propozues. Kjo situatë nuk e kënaqi edhe Benin pasi ai kënaqej kur kënaqeshin të gjithë. Ndonëse ne në mbledhje kishim konsumuar ujë dhe kafe, në fund të mbledhjes Beni m’u drejtua mua: “O Ili nuk na dhe nje kafe”, - dhe une i çuditur i thashë: “po ne sapo e konsumuam kafen”. Beni u përgjigj: “Po, por e ka më të mirë kafen lokali përballë”. Unë e kuptova, se kjo gjë kishte ndodhur dhe herë të tjera. Beni mori me vehte anetarët e Këshillit Drejtues që në mbledhje ishin kundra qëndrimit të shumicës. Në lokal filloi përsëri “mbledhja” dhe me argumenta Beni i bindi, dhe në fund ato dolën të kenaqur por më shumë u kënaq Beni” - tregon prof Varoshi. Për të, Arben Tafaj ishte një mik dhe shok i mirë, i dashur, i qeshur dhe me humor, por edhe korrekt e autoritar, drejtues model, politikan korrekt dhe personalitet i shquar i Tiranës dhe gjithë Shqipërisë. KËRKESA PËR ANTARËSINË E SHOQATËS Pedagogu Ismail Varoshi thotë se ajo që kërkohet sot nga e gjithë anëtarësia e shoqatës është vazhdueshmëria e misionit që Arben Tafaj e la në mes. Nderimi më i madh për të është që shoqata të ecë përpara në rrugën që ai dhe bashkëpunëtorët e tij ndërtuan. “Unë kam bindjen e plotë se Këshilli Drejtues i shoqatës Tirana është i përgatitur që dhimbjen e madhe për humbjen e liderit te saj, ta kthej në forcë dhe angazhime konkrete dhe do ta çojë më lart emrin dhe prestigjin e shoqatës “Tirana” që e udhëhoqi për afro çerek shekulli, kryetari legjendar Arben Tafaj. UDHËTIMI I FUNDIT Festa e fundit ku Arben Tafaj bashkë me Arben Myderizin dhe vëllain e tij bënë së bashku me familjet, ishte pak javë më parë. Vendosën të shkonin në Shkodër një një local ku këndonte Rezarta Smaja e cila padyshim ftoi Benin të këndonte me të. “Ishte një natë e paharrueshme dhe me humorin që kishte Beni i bëri një mesazh Benet Becit, kryetarit të Bashkisë: Ti e ke lënë Shkodrën, por unë nuk e lej. Ndërsa ai ia ktheu: Po pse vini në Shkodër kur nuk jam unë. Ky ishte udhëtimi ynë i fundit. PLANI I LËNË NË MES “Telefonatën e fundit atë ditë e kemi bërë rreth orës 10.10. Më tha që ishte me komshinjtë për punën e shtëpisë. Folëm dhe për Korçën sepse erdhi doktor Astrit Bimbashi dhe e lamë që me 14 dhjetor do bënim një fundjavë atje. Mbyllëm dhe prenotimin e lokalit, por…- thotë Ben Myderizi. MBLEDHJET Profesoresha Shpresa Caslli tregon se në çdo mbledhje të shoqatës Ben Tafaj vinte i përgatitur me një rend dite. “Me oratorizmin e tij, hidhte idetë e tij thjesht, që gjithnjë i paraqiste në mënyrë demokratike, si ide të gjithë bordit. Artikulonte dhe asgjë nuk kalonte pa diskutim nga të gjithë anëtarët e bordit drejtues; dëgjonte e mbante gjithnjë shënime. Diskutimet zgjasnin, ama nuk ishin aspak fjalë boshe, por plot brumë”- përfundon ajo.

Arben Tafaj, Zemreku i orës tironse

Nga Rezarta Delisula

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Hasmëritë që tronditën Tiranën e 1800-s

AKU, garantuesi i festave të sigurta dhe cilësore

Vdekja e tragjike e Enea Thomaraj, dy prindërit zemërthyer ulërasin për ndihmë

Plaku Gjerman i humbur në velierën e Karpenit

Ne mbushim 3 vite dhe kemi një dhuratë për ju!

ELBAR, BIRRA SHQIPTARE QE NA BEN KRENAR!

Artikujt më të lexuar

RA NGA QIELLI, edhe “Profeti” i Ben Blushit

“Rilindja” që erdhi me bujë, por u shua pa zhurmë

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

Mashtruesit e Mikrokredive

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

Çfarë ka Akoma për Rozana RADIN!

Ikja e Ramës pengohet nga rikthimi i Berishës

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Arben Tafaj, Zemreku i orës tironse

Nga Rezarta Delisula

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?