Zana Shuteriqi/ Profesoresha e jurisë skanon Festivalin e RTSH

Festivali i 62-të i RTSH u pwrcoll me debate dhe polemika. Nisur nga akuzat për paracaktim të fituesit, shtrirë në akuzat konkrete për anëtarët e jurisë dhe procesin e përzgjedhjes së këngëve fituese, debatet e publikut për spikerimin, skenografinë dhe realizimin e festivalit, deri te zhurmat e paraqitjes në Eurosong, ky event shpërtheu si bombë mediatike. Deri tani, personazhet kryesorë nuk reaguan. Ata thjeshtë dëgjuan. Profesoresha e muzikës, Zana Shuteriqi, është e para që thyen "akullin" dhe hap një dritare për analizën dhe vlerësimin e festivalit. Duke qenë pjesë e jurisë, ajo ndan mendimin e saj dhe i jep fund dilemave rreth paracaktimit të fituesve. Zana Shuteriqi, me një përvojë të pasur dhe një rol të vazhdueshëm në festivale, shpreh mendimin në lidhje me zhvillimin e procesit në vite. Nuk është mësuar të bëhet pjesë e "zhurmës" mediatike, por vendostë shprehet hapur për këtë festival. Duke iu referuar kritikave për nivelin e teksteve të këngëve në disa raste, ajo ka treguar se si ka vlerësuar këtë proces gjatë kohës kur ishte nw juri. Profesore Shuteriqi tregon për Newsbomb.al se çfarë do të donte të ndryshonte në këtë event dhe sjell një analizë të thelluar të aspekteve të ndryshme të festivalit, duke dhënë qëndrimin e saj në mënyrë të drejtpërdrejtë dhe transparente. Ky është një hap i rëndësishëm në transparencën e proceseve dhe vlerësimeve, duke sjellë një kontribut të vlefshëm për diskutimet në opinion dhe ndikimin në ndryshimet që mund të sjellë në të ardhmen e festivalit të RTSH. Festivali i Këngës në RTSH qëllon të jetë më i lakuar edhe se vetë “Sanremo”, por ajo çka për të cilën bëhet zhurma, ndryshon. I mbuluar si përherë me një ‘tis’ mjegulle akuzash dhe hipotezash, të cilat kanë shkuar deri në thirrje të hapura për mospjesëmarrje pasi fituesi ishte “PARAZGJEDHUR”, akuza për favorizime të njëanshme për këngëtarët apo dhe kompozitorët, edhe FEST’62, qëlloi mjaft polemik dhe konfliktual. Shqiptari ka një shprehje që “çudia më e madhe 3 dit zgjat” , mirëpo ky tre-ditësh po përsëritet vit pas viti pas përfundimit dhe përzgjedhjes së fituesit, të atij të kurorëzuar nga juria dhe të atij ku sovrani është publiku, ai që e çon fituesin drejt “Eurovision”. Që pas mundësisë së dhënë Shqipërisë për pjesëmarrje në Eurovision Song Contest, Festivali i Këngës në RTSH, sipas kritikëve të mëdhenj ka humbur karakterin dhe qëllimin e krijimit të tij: Prezantimin e muzikës së re e teksteve të plotësuara. Ky festival i cili në qelizë është kaq i rëndësishëm dhe potent, sa vjen e më tepër po karakterizohet si një platformë jo serioze e hapur dhe pa garë, thënë ndryshe si një “biznes”, personal dhe privat ku nuk fiton merita, por burokracia. Të njëjtat akuza janë përsëritur sërish këtë vit. Kjo frazë është bërë “replay” në televizionet shqiptare, në reagimet e kritikëve dhe ka dalë edhe nga goja e të gjithë atyre që pa çka s’e nuk marrin vesh nga muzika, hedhin një fjalë me shumë. FEST’62, largimet, zhurma, kritikat dhe akuzat Le të kthehemi në muajin nëntor të vitit që lamë pas. Teksa shumë pak na ndante nga katër netët magjike të Festivalit të Këngës në RTSH, i cili do të kulmonte mbrëmjen e 22 dhjetorit me një super spektakël, tre këngëtarë të njohur të muzikës shqiptare vendosën që të tërhiqen në mënyrë të befasishme nga gara. Emra këta, jo pak të njohur për publikun vendas, por dhe atë ndërkombëtar. Për ta saktësuar, Kejsi Tola, e cila në 2009 përfaqësoi Shqipërinë në Eurovision, Samanta Karavella, zëri brilant i së cilës i kishte munguar skenës së Festivalit prej vitesh dhe në fund, Sardi Strugaj, një vokal potent, një djalë i cili me plot gojë mund ta themi që ka lindur për skenën. Tërheqja e tyre nga gara u përhap me shpejtësi në media. Pa folur të zotët e punës, u tha se tre artistët hoqën dorë për shkak të pazareve dhe padrejtësive brenda produksionit të Festivalit. Epo ku ka zë s’është pa gjë! Ishte vetë Sardi ai i cili pasi tha se largimi i tij ishte për “arsye personale”, zbuloi dhe arsyen e vërtetë se pse hoqi dorë nga ky Festival. Gjatë provave ditore në “Dancing Ëith the Stars”, emision ku ishte pjesë asaj kohe, tregoi se u largua nga kjo garë për vetë faktin se Festivali i Këngës ka rënë në një nivel shumë të ulët dhe jo profesional. “Unë emrin e Anxhelës e kam ditur që në maj. Emrin e Ronelës e dija nga qershori që e ka fituar Ronela. Nuk e besoja, por kur dalin. Vjet Albina ka qenë e paparashikueshme. Askush nuk e ka pritur, ka qenë një festival më ndryshe. Sivjet flitet që e ka fituar Elsa, mund të jetë ndonjë surprizë, por nuk është kjo arsyeja që kam ikur. Është muhabet shumë i ulët. Kjo më erdhi keq, që festivali ka rënë në nivel kaq të ulët. M’u duk shumë joprofesional, nuk e meriton festivali që të ketë një nivel të tillë. M’u duk niveli i festivalit shumë i rëndë. I festivalit jo i artistëve”, tha më herët Sardi. Ndërsa, këngëtarja tjetër, Samanta Karavella u largua sepse nuk i kishin lejuar performancën, që siç u shpreh ajo duke qenë se kënga ishte ritmike do të krijonte atmosferë në Pallatin e Kongreseve. “ Kënga fillonte me ‘eagle’ (shqiponjë), edhe do krijonte atmosferë të paparë në Pallatin e Kongreseve. Mua më ka mbetur shumë peng. E vërteta është që nuk m’u lejua performanca, dhe unë nuk mund ta këndoja atë këngë ritmike pa performancë. Këto ishin kriteret e festivalit këtë vit. Nuk iu lejua askujt” , tha Samanta. Ndërkohë, arsyeja se pse Kejsi u tërhoq vijon të jetë enigmë. E pas gjithë këtyre largimeve, zhurmave për “mbajtje me hatër”, apo dhe emrit të fituesit, të kalojmë te netët magjike. Data 19 dhjetor, kur startoi dhe nata e parë e Festivalit të 62-të Këngës në RTSH, ishte e veçantë, përpos emocioneve, skenografia ishte një magji e vërtetë. Katërshja e prezantuesve për këtë vit ishin: balerini shqiptar, Kledi Kadiu, aktorja dhe deputetja e Parlamentit të Kosovës, Adriana Matoshi, komediani Xhuliano Xhule dhe e katërta, por jo më pak e rëndësishmja, moderatorja Krisa Caushi. Katër emra që vijnë nga bota e artit, televizionit dhe të rritur në syrin e mijëra shikuesve dhe pavarësisht se ekrani është si shtëpia e tyre, emocionet bënë punën e vetë dhe “kritikëve” s’i shpëtoi asgjë as në këtë rast. Kledi, balerini i cili ka ngritur lart Shqipërinë kudo ku ka shkuar, u vu në shënjestër për mënyrën e tij të prezantimit, edhe pse të gjithë e dimë që ai njihet dhe duartrokitet në sallat më të mëdha se si trupi i tij “flet” në mënyrë perfekte, dhe jo për ligjëratat dhe artikulimet në ekran. Edhe për Adrianën, pati kritika duke thënë se nuk ishte në “lartësinë e duhur”. Për Xhulianon u morën me faktin se si komedian s’bëri asnjë për të qeshur, përveç vetes së tij. Ndërsa, me Krisën u kapën për veshjet e saj: “Ku shkon ajo ashtu?”, “ Çfarë e ka atë alumin që ka veshur?”, “ Pse i ka bërë flokët kështu?”, e pse ashtu, këto ishin disa nga komentet të cilat shqiptarët ashtu si e kanë dhe zakon, ‘të strukur’ mbarapa ekranit të telefonit apo kompjuterit të tyre, i lënë në rrjet. Në natën e parë të këtij Festivali u ngjit në skenë edhe i riu Mat Retkoceri, me këngën “Çmendur”, përmes së cilës tregoi një pjesë të jetës së nënës së tij. Ndonëse, dhuroi një spektakël të vërtetë, shqiptarët mëngjesin e 20 dhjetorit u zgjuan sikur të kishte ndodhur hataja natën e kaluar, për vetë faktin se ai u shfaq i veshur me ‘fustan’. Kudo, në media, rrjete sociale, Mati u “kryqëzua”, sikur veshja e artistit të ishte halli i vetëm që kishim si popull! Sikur djaloshi i ri plot talent na denigroi dhe na “nxiu faqen”. “Mua më ka pëlqyer ky dizanj. Shpresoj t’u pëlqejë më vonë edhe të tjerëve fustani”, tha artisti pasi kishte lexuar “akuzat” në rrjet, ku disa kishin vënë në dyshim dhe orientimin e tij seksual, apo thënë ndryshe “burrërinë”. I ftuari special në natën e parë ishte këngëtari i famshëm italian, Umberto Tozzi, i cili ashtu mjeshtërisht, siç vetë ai di, solli një kolazh të hiteve të tij ndër vite. Në natën e dytë u ngjit në skenë artisti Aleksandër Gjoka në një duet me Bojken Lakon, i cili ka qenë edhe drejtuesi artistik i Festivalit. Ndërkohë, nata e tretë iu kushtua “Nostalgjisë”. Këtë vit performuan rreth 20 këngë, të cilat kanë bërë histori dhe u sollën në skenë nga artistët pjesëmarrës duke u shoqëruar në duet edhe nga emra të njohur të muzikës shqiptare. Kjo ishte një natë tepër e veçantë, pasi publiku shijoi jo vetëm këngë shqiptare, por edhe këngët e huaja të cilat kanë lënë gjurmë në festivalin europian të këngës. Ndërkohë, një tjetër suprizë e këndshme e këtij Festivali ishte dhe pjesëmarrja e dy aktorëve të njohur. Nikut tonë, Nik Xhelilajt, i cili ka ndërtuar një karrierë shumë të suksesshme edhe në Turqi si dhe aktorit turk shumë të dashur për shqiptarët, Taner Olmez. Olmez u ngjit në skenë duke bërë me duar shqiponjën, teksa suprizoi duke i përshëndetur në gjuhën shqipe të gjithë të pranishmit në sallë dhe ata që po e ndiqnin përmes ekranit: “Mirëmbrëma shqiptarë, mirëmbrëma Tirana”. Tani të kalojmë te fituesit dhe te emocionet e forta të natës finale. Elsa Lila qarkulloi gjerë e gjatë se do të jetë fituesja dhe do të përfaqësojë Shqipërinë në Eurovisioni, por ishte Besa Kokëdhima ajo e cila më 22 dhjetor me këngën “Zemrën në duar” arriti të triumfonte me votat e publikut dhe do të përfaqësojë Shqipërinë në kompeticionin më të rëndësishëm të muzikës, i cili vendi mikpritës këtë vit është Suedia. Përsa i përket votimit të jurisë, fituesi i Festivalit të RTSH, u shpall i riu nga Kosova, Mal Retkoceri me këngën “Çmendur”. Vendin e dytë u rendit Tiri Gjoci me këngën “Në ëndërr”, ndërsa çmimi i vendit të tretë shkoi për Shpat Dedën me këngën përfaqësuese “S’mund të fitoj pa ty”. Çmimi i Kritikës iu dha Martina Serreqit me këngën “Vetëm ty”, ndërsa çmimi për Deputimin më të Mirë në festival shkoi për Peter Pan Quartet me këngën “Edhe një herë”. Dhe Elsa ngeli “duar ”, pa asnjë çmim! Siç ndodh gjithmonë, pas çdo përfundimi spektakli thuhet se çmimet kanë qenë të pamerituara e të shitura, e nëse fiton ai që është aluduar thonë “e thamë, e dinim”. E për të gjithë këtë rrëmujë mediatike dhe thes akuzash e polemikash, kush më mirë se Zana Shuteriqi, pedagogia e muzikologia e njohur, e cila prej shumë vitesh ka qenë pjesë e jurisë së Festivalit të Këngës do të vendoste pikat mbi “i” dhe do fliste pa doreza. Menjëherë sapo e kontaktova u shpreh e gatshme për të më takuar. E lamë të pinim një kafe në një nga lokalet e Tiranës, afër banesës së saj. Pa treguar se për çfarë biseduam dhe pa kaluar te Festivali, më lejoni të them se te sytë e saj pashë dashurinë për profesionin, nostalgjinë për rininë, Tiranën e shtëpizave të ulëta dhe rrugicave me kalldrëm, dashurinë për bashkëshortin, gazetarin dhe diplomatin Vladimir Prela. Zana Shuteriqi një veterane e njohur e mësimdhënies, por si nisi gjithçka për të? Zana ka nisur të merret me muzikë qysh në moshën 7-vjeçare, kur u regjistrua në Liceun Artistik të Tiranës. Aso kohe marrëdhëniet me muzikën ishin shumë të kufizuara dhe të njëanshme, kryesisht përmes repertorit të transmetuar nga Radio Tirana (nëse kishe në shtëpi një aparat) dhe shumë më pak, përmes dëgjimeve të drejtpërdrejta (koncerte apo veprimtari të tjera, të cilat ishin shumë të pakta). Nuk dinte as të këndonte dhe as të kërcente. Askush nuk spikati tek ajo një prirje të veçantë muzikore. Thjesht, ishin familjarët e saj ata të cilët vendosën për të ardhmen e saj. “Babai dëshironte që njëri prej ne tre fëmijëve t’i përkushtohej rrugës së artit dhe fati ishte me mua. Në Lice studiova për dymbëdhjetë vite piano, por një sëmundje e dorës së majtë më ndau nga instrumenti. Sot mund të them se kjo ngjarje ishte ndër më kritiket në jetën time. Pa shumë dëshirë dhe me zemër të lënduar m’u desh të bëja zgjedhjen e vetme për të mos e çuar dëm gjithë mundin e studimit të përditshëm prej katër apo pesë orësh në instrument”, tha zysha e cila më pas vijoi të më tregonte se ndonëse pa dëshirë u regjistrua në Institutin e Lartë të Arteve, sot Universiteti i Arteve, për Teoritik, Muzikologji siç quhet sot. “Unë jam rritur në një familje të rrethuar prej librave e pikturave, ku bisedat e përditshme përqendroheshin kryesisht te arti dhe letërsia dhe, në kohën kur nisa studimet në Institut, krahas shqipes, lexoja në tre gjuhë të huaja. Kisha “privilegjin”, për të qenë e përgatitur për fushën e studimeve që m’u desh të zgjidhja. Më tej, rrjedha e jetës sime përshkoi një rrugë pak a shumë të qetë. Punova plot 45 vite në Universitetin e Arteve, më së shumti si pedagoge, por edhe e emëruar apo e zgjedhur me detyra të tjera, si zëvendës rektore, dekane apo shefe departamenti. Kjo jetë, të themi e njëtrajtshme dhe jo aq e trazuar”, tha ajo duke thënë më tej se në 2009, ajo jeta e saj e qetë u trondit pasi papritur humbi bashkëshortin, mikun e shokun e saj të pandarë, Vladimir Prelën. “Krahas mungesës së tij, m’u desh të përballesha e të mësohesha dhe me vetminë”, vijoi zyshë Zana, teksa emocionet tashmë e kishin kapluar të gjithën. FEST’62 dhe zhurma që la pas E për të mos e ngarkuar më tej, ashtu “me lezet”, kapërcyem dhe te tema për të cilën ishim takuar, FEST’62 dhe se si ka ndryshuar muzika ndër vite, dukeqenëse ajo ka qenë anëtarë e jurisë në RTSH disa vite. Për profesoreshën nuk duhet të mbetemi peng e të së kaluarës dhe nuk duhet të kthejmë sytë mbrapa, pasi ashtu si dhe ajo e theksoi kapja vetëm pas të shkuarës nuk sjell asnjë dobi. “Përgjithësisht, në vlerësimin e krijimtarisë artistike, kapja vetëm pas së kaluarës nuk sjell asgjë dobiprurëse. E kaluara duhet gjykuar si një terren i rëndësishëm, shumë i vlefshëm për të të gjetur dhe kaluar në shtigje të reja. Nëse krahasojmë realitetet e sotme muzikore shqiptare me ato të katër e më shumë dekadave më parë, do të na duhet të mbajmë parasysh disa faktorë, për shkak të të cilëve ndonjëherë bëhemi më nostalgjikë nga ç’duhet. Së pari është vetë tregun muzikor, që ka ndryshuar rrënjësisht. Sot prodhimi këngës është i pamasë krahasuar me format krejtësisht të centralizuara të dikurshme, kur gjithçka ishte e përqendruar në duart e institucioneve, që nga porositja e krijimtarisë, kontrolli i teksteve, aranzhimet e deri te përzgjedhja e këngëtarëve. Këngët e prodhuara transmetoheshin gjerësisht në radion dhe në televizionin shqiptar dhe, krahas repertorit folklorik, përbënin ushqimin e vetëm muzikor popullor. Ato kështu u kënduan dhe u përvetësuan nga disa breza dhe, në këtë kuptim, nostalgjia është e kuptueshme. Por sot jetojmë në një realitet krejtësisht tjetër, me një prodhimtari muzikore shumë më të gjerë e të pasur, me të rinj e të reja që i kanë të gjitha mundësitë për t’u paraqitur në publik, edhe nëse nuk përzgjidhen për t’u bërë pjesë e festivaleve apo e formave të tjera më të zëshme. Me mundësitë e shumta që ofron ky realitet i ri, tregu muzikor është i mbingopur, çka e bën të vështirë identifikimin e vlerave”, tha ajo, teksa në vijim më lindi natyrshëm pyetja duke bërë kështu dhe një krahasim të vogël se : A kemi një Vaçe Zela sot? “Nuk di ta them, nuk e kemi pikasur një të dytë. Një kundërpyetje në këtë rast, do të ishte: a kemi një Ismail Kadare të ri në letrat e sotme shqipe? Talentet e mëdha nuk vinë dhe nuk formohen aq lehtë, por edhe nëse ato janë diku, është detyra e shoqërisë që t’i zbulojë” , ma ktheu zysha. Festivali i sivjetshëm në RTSH sipas saj kishte një frymë për t’u vlerësuar, për përpjekjet që pati për t’i dhënë hapësirë një kënge më të kohës, për kriteret përzgjedhëse në drejtim të përfaqësimit të një larmie stilesh bashkëkohore dhe të hapjes së dyerve për djem e vajza të reja të talentuar. Ndërsa, sa i përket përfaqësimit në “Eurovision” s’nguroi të shprehë rezervat e saj, teksa më tej listoi dhe tre emrat të cilët ndër vite mund të themi me plot gojë që na kanë bërë krenarë. Marrë shkas dhe nga shumë kritikë të muzikës të cilët shprehen se tekstet dhe këngët më herët kanë qenë më të arrira dhe kompletuara për në “Eurovision”. Çfarë mendimi keni ju për këtë, a i plotësojnë këngët ato kritere që ju herë pas here i ritheksoni? “Unë e vlerësoj Festivalin e sivjetshëm në RTSH, e vlerësoj për frymën e tij, për përpjekjen e dukshme për t’i dhënë hapësirë një kënge më të emancipuar dhe më bashkëkohëse, për kriteret përzgjedhëse në drejtim të përfaqësimit të një larmie stilesh bashkëkohore dhe të hapjes së dyerve për djem e vajza të reja të talentuar. Lidhur me përfaqësimin në Eurovizion, do të thoja që krahasimi me vitet e mëparëshme nuk më duket se është kaq realist. Nga një statistikë e vlerësimeve të këngëve tona përfaqësuese në Festivalin Europian, gjendja nuk paraqitet ashtu siç mund të duam të pretendojmë. Përveç tre rasteve– Rona Mushliu, Anjeza Shahini dhe Eugen Bushpepa – vëndet që kemi arritur të zemë në votime janë një pjesë e grupit të dytë (mesatar) dhe pjesa më e madhe të renditura diku aty afër fundit. Për kritizerët po veçoj dy vargje të një prej këngëve përfaqësuese: Jemi pranë dhe larg/ po më ngel në fyt çdo fjalë/ Besoj se rëndomësia e këtij teksti flet vetë. Mendoj pra, se duhet të jemi të vetëdijshëm dhe realistë për arritjet tona. Por, meqenëse ra fjala për tekstet, duhet thënë se koha e sotme, krahas muzikës së rëndomtë po prodhohen me shumicë edhe teskte të rëndomta, falë manisë kaq të përhapur të shumë këngëtarëve, shpesh mediokër të pashkolluar, që marrin përsipër të jenë shkrues të muzikës dhe tekstit, të themi “kantautorë”. Gjithsesi, për t’ju rikthyer pyetjes së mësipërme, me një vështrim më analitik, do të thoja se kjo rëndomësi thjesht është zëvendësuar. Përkundrejt vargjeve (disa herë të shkruara edhe nga poetë të njohur) që dikur i kushtoheshin aksioneve revolucionare dhe të tjera si këto, sot mbizotërojnë tekste bajate, shpesh edhe fare banale, të përvëlimit nga dashuria”, tha ajo. Si ishte Festivali i këtij viti për ju? Kush nga festivalet ka qenë më i dobëti dhe më cilësori dhe ai që ka mbetur në mendjen tuaj? “E kam të vështirë të përcaktoj se cili ishte festivali më i mirë dhe cili ka qenë më i dobët. Mendoj se, njëri pas tjetrit, të 62 festivalet kanë sjellë këngë të mira, si edhe këngë jo kaq të mira apo të pavlera. Ato këngë që vazhdojnë e këndohen dhe pëlqehen kanë përcaktuar edhe arritjen e një festivali përkatës. Në gjithë këto vite, mund të them se janë dy festivale prej të cilëve ruaj mbresa të forta: Festivali 1, mbajtja e të cilit ishte një ngjarje e veçantë për gjithë shoqërinë shqiptare, dhe ku shëndriti Vaçe Zela me këngën Lemza të Agim Krajkës; dhe Festivali XI - ku isha anëtare e jurisë (si studente) -, i cili, për ne, rininë shqiptare të viteve ’70, erdhi si një rreze e madhe shprese për tejkalimin e izolimit. Kam qenë me dhjetra herë anëtare jurie e festivaleve dhe diku mund të kemi gabuar, por në rastin e Festivalit të vitit 2011 vendimi i jurisë për të shpallur fituese këngën “Suus” të Rona Mushliut, ishte padiskutim i duhuri. Dhe pikërisht në këtë rast jam ndjerë keq për shkak të prepotencës dhe mungesës së modestisë të një prej anëtarëve të jurisë që, për më tepër, vinte nga rradhët e gazetarisë”, u shpreh Zana, ku më pas kaluam dhe te kënga përfaqësuese “Zemra në dorë” e Besa Kokëdhimës. Ashtu troç dhe hapur profesoresha tha se Besa si këngëtare është e denjë për të na përfaqësuar, mirëpo s’mund të thotë të njëjtën gjë për këngën. “Stilistikisht ishte e ezauruar, gjithashtu nuk i mungonte edhe ndonjë përsiatje në motive të njohura”, tha ajo. S’mund të qëndroja pa e pyetur për Elsa Lilën, këngëtarja e cila i mungoi për vite me radhë skenës shqiptare. Rikthimi i saj në vendin ku dhe këndoi notat e para, u përqafua dhe duartrokit, aq fort sa dhe vitin e kaluar fitoi me këngën “Evita” Festivalin e 61 të Këngës në RTSH. Por, s’mund të themi të njëjtën gjë për këtë vit. Ndonëse, siguria që vetë Elsa kishte se do të shkonte në Eurovision ishte tepër e madhe, këtë e kanë treguar qartë dhe postimet që ashtu larg e larg ka bërë pas përfundimit të festivalit. Ajo që ngeli e pakënaqur nga ky Festival ka qenë pikërisht këngëtarja Elsa Lila, e cila nuk arriti të merrte asnjë çmim ndonëse pritshmëritë ishin të larta. Si mendoni ju ku gaboi Elsa këtë vit, duke qenë se vitin e parë mori çmimin e parë në Festival nga juria? “Realisht nuk mund të jem e kënaqur për mungesën e vlerësimit të një këngëtareje me aq arritje dhe mundësi artistike si Elsa Lila. Por ja që ndodh edhe kështu. Besoj se Elsa, këtë vit, pas vlerësimit me çmim të parë në festivalin e kaluar, synonte Eurovizionin ku mund të shkonte veçse me votim popullor. Përsa i takon jurisë, votat e pamjaftueshme që arriti të siguronte mendoj se lidhen me faktin që, në dy vite radhazi, Elsa u paraqit me këngë të përafërta si muzikë dhe si përmbatjtje poetike, madje kënga e një viti më pare ishte më e mirë se e sivjetëshmja”, ma ktheu Zana Shuteriqi të cilës arrita t’i marr dhe emrin e të preferuarit të saj. “Çmimet që japin juritë vijnë si rezultat i vlerësimeve kolektive, që jo domosdoshmërisht mund të përputhen me shijet individuale që një anëtar apo një tjetër ka për muzikën. Përsa i takon shijeve të mija, ato përqasen me muzikën e Shpat Dedës”, tha ajo. Në çdo aktivitet, komentet janë të pashmangshme. A keni ndonjë këshillë për kritikët, të cilët s’ kanë nguruar të shprehin pakënaqësitë e tyre lidhur me këtë Festival? “ Nuk di të them nëse ndonjë festival është pritur pa kritika, ndaj edhe nuk do të guxoja të jepja këshilla për cilindo që shpreh mosaprovim. Veç, në parim, unë nuk jam e prirur për të pranuar qëndrime, që vijnë nga gjykimi se muzikë e mirë është bërë vetëm më parë, duke mos mbajtur parasysh se koha sjell zhvillimet e saj, që iu referohen të rinjve të shekullit XXI, të cilëve nuk mund t’ua mohojmë përfaqësimin”, u përgjigj zysh Zana duke thënë qartë kështu që çfarë do që të ndodhë, sado e bukur të jetë diçka, gjithmonë do të ketë kritika dhe ajo çfarë është më e rëndësishmja duart e mundësive duhet t’i shtrihen të rinjve dhe s’duhet të jetojmë me kokën pas! Pavarësisht të gjitha kritikave, akuzave, aludimeve urojmë që Besa Kokëdhima të përfaqësojë denjësisht Shqipërinë në “Eurovision Song Contest 2024”, i cili do të zhvillohet në muajin maj, në “Malmo Arena”, në Suedi!

Zana Shuteriqi/ Profesoresha e jurisë skanon Festivalin e RTSH

Nga Françeska Kordalli

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Vae Victic, demokratë!

Qeveria 4.0

SARA ON TOP

Konsumatori, në det të hapur

Shqipëri – Serbi, bileta që s’ka çmim

Zonjat pas Liderit/ Linda dhe Liria: Eleganca e një pushteti të pazëshëm

Artikujt më të lexuar

Zonjat pas Liderit/ Linda dhe Liria: Eleganca e një pushteti të pazëshëm

“Zoja e randë” azil, jeta e re e “yllit” që nuk është vetëm i Shkodrës

Todi e Fatos LUBONJA,13 vitet e burgut pa asnjë takim

Si e (vetë) vranë Vladimir Shehun, ku është letra e fundit???

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

Neritan Liçaj, artisti që refuzon të jetë një qytetar që hesht!

SARA ON TOP

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Zana Shuteriqi/ Profesoresha e jurisë skanon Festivalin e RTSH

Nga Françeska Kordalli

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?