SHTËPITË E LIBRIT QË U BËNË SHTËPI BARI

Arti është dehës. Enver Hoxha e kishte provuar këtë në Francë dhe përmes tij diktatori do të indoktrinonte një popull të tërë. Shtëpitë e librit atëherë ishin si shtëpitë e barit sot. Po si shkuam ne nga klubet e librit te klubet e tallavasë dhe ato të hashashit? Si dëfrehej populli shqiptar dikur? Atëherë kur shtëpitë nuk kishin ende televizor, kur punët vullnetare bëheshin me qejf sepse do krijoje miqësi të reja? Kanë qenë pyetjet e para si fëmijë kur im atë më tregonte se të punoje në arë nuk ishte keq sepse aty mund të gjeje edhe dashurinë e jetës. Ama, më të bukurat mbrëmje ishin ato të vallëzimit. Disa krijoheshin nga të rinjtë, disa nga kolektivi i punës, por të gjitha nën vëzhigmin e Partisë së Punës. Sepse puna për monitorim, spiunim, raportim, ishte e vetmja që nuk njihte as argëtim e as pushim. Indoktrinimi përmes kulturës ishte një nga gjërat që diktatori Enver Hoxha e mori seriozisht, madje që në vitet e para të pushtetit. Arti ishte dehës, ai e kishte provuar në Francë dhe përmes tij diktatori do të indoktrinonte një popull të tërë. Shtëpitë popullore dhe klubet e rinisë Shtëpitë e librit atëherë ishin si shtëpitë e barit sot. Një fjalë aty, ishte si një postim në Intagram a Tik Tok sot. Komentuesit ishin lagjja, gratë e fshatit, mësuesi që edukonte secilin duke i hyrë në shtëpi, po edhe me ndonjë shpullë prej vërteti nga komshia përballë, e jo si emoji. Fletë-rrufetë ishin story-t me etiketime sot. Thuajse pak gjëra kanë ndryshuar nga ajo kohë sa i përket të njëjtës sjellje shoqërore që jetojmë sot. E megjithatë, si unë edhe shumë të tjerë besoj janë kuriozë të dijnë se si argëtoheshin dikur njerëzit që sot thotë se rinia ngeli klubeve. Mes arkivave gjej plot dokumente për klubet artistike të atyre kohëve. Sigurisht, që nuk ngjasojnë aspak me klubet e rinisë së sotme. Plani për ndërtimin e tyre “Në lidhje me përhapjen sa më të madhe të Kulturës në masat e popullit punonjës, pushteti ka pregatitur një plan veprimi. Partia bashkë me organizatat rreth sajë (Rini, Grua, Sindikata) do të bëhet faktori kryesor që shtëpitë e kulturës, klubet dhe shtëpitë popullore të leximit të bëhen qendra ku duhet t’organizohet shplodhja edhe dëfrimi. Prandaj këtu duhet të ketë një bufe të vogël dhe t’organizohen mbrëmje dëfrimi. Këtu duhet pasë kujdes që shtëpitë e kulturës të mos marrin ngjyrën e kafenesë. Puna e jonë e madhe kulturave e edukative të lozi një rol kryesor dhe t’i japë tonin jetës në shtëpitë e klubet” , kështu shkruhej në një plan veprimi të Komisionit të Agjitacion dhe Propagandës të Komitetit Qendror të PKSH mbi shtëpitë e kulturës, klubet dhe shtëpitë e leximit. Plani mban vitin 1946. Pa pagesë, por jo në vende si Konispoli dhe Tropoja Rregulli i parë që përmendet në planin e punës është pagesa. Shtëpitë popullore apo klubet e kulturës do të jenë për të gjithë dhe pa para. Fillimisht, merret vendimi që ato të hapen në qendra të mëdha banimi e më pas në zona më pak të banuara . “Këto ngrihen në qendrat e Prefekturave të mëdha ku shihet e nevojshme si Fieri, Delvina, Kavaja etj. Shtëpitë e kulturës nuk mund të ngrihen në N/Prefekturat e vogëla si Konispoli, Tropoja etj. Këto shtëpi janë për të gjithë popullin, pra nuk kanë anëtarësi dhe nuk paguan njeri kuatizacjon. Këtu qëndron karakteri i tyre vërtet popullor”, saktësohet në planin e punës, i cili në pikën dy sqaruese nuk harron të përmendë se shtëpi të tilla janë me rëndësi në kantierë e fabrika të mëdha ku ka më tepër se 40 punëtorë që banojnë në këto qendra punimi. “Të këtillë klube ngrihen edhe në qytet sipas bashkimit sindikal të vendit. Për të ngritur një klub të këtij lloji, lipset të jenë 100 puntorë të një profesioni; në rast të kundërt mund të bashkohen 2-3 bashkime sindikale dhe formojnë një klub të vetëm. Në vendet ku nuk ka bashkime sindikale, këto nuk ngrihen”. Shtëpitë dhe klubet e leximit Shtëpitë popullore të kulturës nuk ngjasonin fare me ato të leximit. Sepse ndërsa, për ato të kulturës mund të kishte disa kufizime, për librin jo. As që mund të mendohej Konispoli apo Tropoja pa libra. Libri atë kohë do të duhej të shkonte ngado. “Në shtëpitë popullore të leximit nuk ka anëtarësi, i gjithë populli i mëhallës, i fshatit duhet të ketë shtëpinë e tijë. Në shtëpitë popullore të leximit mund të ketë dhe seksione simbas rasës – po të jetë e mundur që të ngrihen me vetë funskjonim. Shtëpitë popullore të leximit janë bërthamë e shtëpive të kulturës që do të ngrihen më vonë në kto vende”. Ky është paragrafi që pëlqeva më shumë teksa lexoja dokumentet që kisha marrë në dorë nga Drejtoria e Arkivave. Një realitet gati i zhdukur këto kohë, kur nis e mendoj se një bibliotekë në Pogradec që furnizmin e fundit me libra e ka në vitin 1999 apo në fillim të viteve 2000. Dhe titujt e fundit të librave arrijnë aty 20 vite më vonë. Pra, dikur me librin silleshim më mirë se sot. Arredimi “Lokalet të zbukurohen me fotografinë e shokut Enver, me yje të kuq, me parulla si Vdekje Fashizmit-Liri Popullit, parulla mbi literaturën etj”. Kështu ishin arreduar shumë shtëpi e shkolla shqiptarësh, por ndryshe nga sa portretet e diktatorit mund të mungonin diku, në një institucion që varet nga shteti nuk kish se si. Ai do të duhej të ishte njeriu që e vlerësonte artin, sidomos atë me taban popullor më shumë se askush. Tendencat e huaja nuk do të përziheshin me identitetin tonë kulturor edhe për gati pesë dekada të tjera, derisa pluralizmi politik të mbërrijë në Shqipëri si pluralizëm mendor, social e artistik. Vetëfinancimi Kjo nuk do as shumë mend e as kalem për të shkruar se menaxhimi, drejtimi dhe administrimi i shtëpive popullore në një sistem politik diktatorial do të varet nga shteti. Por, ajo që më kuriozon është kostoja e shtetit të dikurshëm për të mbajtur gjallë jetën artistike, kulturore dhe pasdiskutim edhe indoktriminin përmes kulturës në radhët e popullit të vet. “Për të plotësuar nevojat e ndryshme shtëpitë e kulturës, klubet, shtëpitë popullore të leximit duhet: 1. T’organizojnë fushata në popullin e vendit. 2. Të merren t’ardhurat e çfaqjeve teatrale, të mbrëmjeve të dëfrimit, të ekspozitave e tjera. 3. Të bëhet (punë) që njerëz nga populli të dhurojnë libra e sende të tjera për këto qendra edukimi. - Me anën e punës s’onë dhe t’aktivitetit të gjithanshëm të arrijmë që populli të mësohet dhe t’edukohet për mirëmbajtjen e këtyre”, shkruhet në paragrafin ku saktësohet se si do të financohen këto klube. Porosi indoktrinimi Shtëpitë e Kulturës, klubet dhe shtëpitë popullore të leximit duhet të bëhen qendra me rëndësi grumbullimi dhe mjete të fuqishme për përhapjen e kulturës në masat e gjera të popullit. Aty populli të shikojë e të mësojë me të vërtetë. Të kuptojë qartë se aty punohet në bazë të një plani që synon për edukimin e tij në të gjitha anët. Këto ishin porosite e Partisë së Punës në mesin e viteve ’40. Kjo periudhë mund të konsiderohet edhe si skica e një regjimi që në vitet ’70 do të ishte vendi ku komunizmi me tiraninë e një diktatori do të ushtronte pushtetin e tij më të madh në art e përmes artit. “Këto qendra kulture të jenë një vend me rëndësi për edukimin ideologjik e politik të popullit t’onë. Është detyra e organizatave të Partisë që në to të edukohet populli me frymën e Partisë dhe me ideologjinë e revolucionit t’onë popullor. Në lidhje me këtë, këtyre duhet t’i jepet një karakter i theksuar antifashist” . Kjo është porosia kryesore që nxjerr mes katër pikave kryesore që renditen si rregulla për mirëfunksionimin e këture klubeve kulturore. Në fillim të viteve ’50, pra për një 5-vjeçar klubet kudo në Shqipëri organizonin përveç konferencave me karakter kultural edhe konferenca me karakter politik. Aty diskutohej rreth problemeve të ditës e të vendit. Raport për veprimtarinë Sigurisht, që çdo shtëpi kulture, klub e shtëpi popullore leximi do të duhej të kishte një plan që fillimisht do të kontrollohej nga shteti e pastaj do të duhej të vihej në zbatim. Në vitet ’50 kjo nuk ishte kaq e fryrë, por në vitet ’70 askush nuk mund të bëjnte një ekpozitë pa u kontrolluar më parë nga pushteti se çfarë do të ekspozohej. “Duhet të ketë një plan konkret tre mujor mbi gjithë aktivitetin e klubit. Në të caktohet p.sh. se ç’punë duhet të bëjnë kurset e ndryshme, sa këngë do mësojë kori, sa mbrëmje letrare do të bëhen, mbi çfarë do të flitet, sa konferenca shkencore, edukative e politike do të mbahen etj”, shkruhet në raport. Dokumrnti vijon duke saktësuar se ky plan i gjerë pune mund edhe të përgatitet nga komisioni i agitacion propagandës të Komitetit Qarkor. “Shënim 1. Nga seksioni i Agit-prop-it të K.Qendror herë pas here do t’u vijnë referate, pjesë teatrale etj. për t’ ju ndihmuar në punë”. Logjika ishte të ndihmoheshin krijuesit kur nuk do të kishin pjesë të reja për të vendosur në skenë apo vepra të mira, por ajo që qëndron pa këtij shënimi në fakt do të ishte një histori e trishtë e indoktrimit përmes kulturës për thuajse 5 dekada. 10 seksionet e lumturisë përmes artit Ndarja dhe organizimi i klube të kulturës filloi të merrte kuptim pas gati 5 vitesh që nga momenti kur u hodh në letër plani për krijimin e klubeve të kulturës. Po si ndaheshin ato? Në planet e punës që gjej në kërkimin tim në Arkivin e Shtetit mund të gjesh çudi, rregulla, porosi mes dosjeve. E megjithatë, pushtohem nga idetë fillestare. Si lindën planet macabre për të politiziuar mendjet njerëzore përmes artit? Që nga posterat propagandistikë e deri te fletërrufetë, që nga libri e deri te teatri, që nga këto dokumente del si grupi më i rëndësishëm i klubeve të kulturës. Teatri Teatri, i cili sot na thërret jo pak polemika e kujtime në lidhje me debatet, gjuhën e përdorur, dhunën, shkatërrimin, rindërtimin, rijetëzimin është mendoj ende një nga hallkat artistike me të cilin politika dhe arti kokolepsen. Seksioni i teatrit renditet i pari edhe në dokumentet e shtetit të dikurshëm në lidhje me përhapjen e ideologjive politike e sociale. Atë periudhë madje në rrethe janë zbuluar sot edhe shumë talente që më vonë do të bëheshin ikona të një brezi tjetër. Artistë që kanë dalë nga estradat e rretheve, apo klubeve letrare mund të gjesh sot ende aktivë e të duartrokitur nga publiku. Muzika Seksioni i muzikës, i renditur i dyti në dosjen që lexoj kërkonte që të ishte i plotësuar, një grup koral dhe një tjetër orkestral. “Herë pas here, në bazë të planit të shtëpisë këto grupe duhet të organizojnë dhe ekzekutojnë këngë e pjesë revolucionare dhe popullore” , shkruhet në këtë raport detajues se si duhet të funksionojnë klubet e kulturës. Rrethi i shkrimtarëve Rrethi i shkrimtarëve duhet të bashkëpunonte ngushtësisht me anëtarë të Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë. Sepse vetëm përmes tyre do të mund të formohen rrethet e letrarëve të rinj. “Këta bashkëpunojnë me të parët. Këta marrin pjesë në konkurset letrare, punojnë për mbledhjen e folklorit të luftës e të vjetrin, bëjnë përkthime në bazë të sugjerimeve të Lidhjes së Shkrimtarëve, bëjnë ekspozita të librit e të shtypit, mbrëmje letrare, shkojnë në fshatra, në fabrika, shkolla”, shkruhet në dokument. në klube organizoheshin recitime letrare për t’u përballur dhe njohur me krijimtarinë e tjetrit dhe jo vetëm kaq, pasi angazhimi artistik nuk do të mjaftonte pa kritikën, vulën e së cilës e vinte një shkrimtar me përvojë që vinte nga Lidhja e Shkrimtarëve. Rrethi i piktorëve dhe i skulptorëve Ndonëse renditet ndër të parët si rreth artistik. Këtu paragrafi është më pak i komplikuar pasi diletantë me talent e profesionistë mund të bëhen bashkë në emrë të ekspozitave që do mund të shëtisin nga një fshat në tjetrin apo zbulimit të një talenti të ri. Përveç ekspozitave në klubet e kulturës organizoheshin edhe konkurse. I vetmi rregull që duhet të dije para se të nisje një vepër, qoftë kjo në pikturë apo skulpturë ishte: “Duhet të kemi kujdes që këto të jenë një element pozitiv, d.m.th. të pasqyrojnë luftën t’onë dhe realitetin t’onë sot, të jetës s’onë. Të luajnë një rol propagandistik”. Ky ishte i vetmi rregull që duhet të mbaje mend që kur nisje krijimin. Kurset e ndryshme Seksioni i kurseve në fakt fillimisht më bëri të mendoj për fëmijët. Për kurse të cilat do t’i orientonin fëmijët drejt artit. Por jo. Në klubet e kulturës së dikurshme mendohej edhe për ata që nuk kishin kurrfarë delli artistik.. “Pranë shtëpive të kulturës të ngrihen këto kurse: a) Kurse specializimi për profesione që ngrihen edhe në klubet profesionale ose të bashkimeve sindikale. b) Kurse gjuhësh Rusisht e Jugosllavisht. c) Kurse kundra analfabetizmit”, shkruhet në planin e punës . Kurset e profesioneve kishin lidhje me atë që ne sot i njohim kryesisht si artizanë. Këpucarë që krijonin modelet dhe çdo gjë nga fillimi, qëndistarë të fustaneve e kostumeve tradicionale, por edhe qilimthurrës. Kursi i gjuhëve të huaja, sigurisht do të mund të përfshinte vetëm dy, ato të vendeve komuniste me të cilët ishim miq asokohe. Kuptohet me kalimin e viteve do të ndryshonte edhe kursi i gjuhëve të huaja që mund të mësoje këto klube artistike. Dhe kurset e treta ato të analfabetizmit, që në fakt do të duhej të ishin të parat, kryesiht kishin të bënin me gra e fëmijë që nuk kishin mundur deri më atëherë të shkonin në shkolla. Grupi i valleve Valltarët renditen të gjashtët për nga rëndësia që kanë në këto klube atistike. Grupi i valleve të vendit, i cili kërcen vallet e krahinës dhe i perfeksionon këto, nuk mund të kishte shumë peshë në idoktrimin. Ato merrnin kryesisht vallet më të bukura e më të gjalla të zonës ku jetonin për t’I shoqëruar me kostumet tradicionale herë pas herë në koncertet që zhvilloheshin po aty. Seksioni i Sportit e i piknikëve Në vendet ku nuk ka klube sportive ky seksion ishte pak më i vështirë. Shumë qytete në shqipëri kishin klubet e veta sportive, por nuk ndodhte kështu në fshat apo kudo ku ngriheshin klubet e kulturës. Ndaj edhe ata të qytetit herë pas hereë dso të duhej të dukeshn në fshatra për ndonjë aktivitet sportiv, duke organizuar lojëra si ping-pong, shah, volejboll. “T’i jepet rëndësi e veçantë piknikëve, të cilët duhet të lozin – në vendet ku venë – një rol politik e kultural” , është porosia që shoqëror këtë seksion në dokumentet që gjej në arkivë. Seksioni i ekspozitave Ndonëse rrethi i piktorëve dhe skulptorëve ishte renditur më lart në planin e ndarjes dhe organizimit të klubeve të kulturës, një seksion më vete ishte edhe ai i ekspozitave. Ky seksion kishte specifika të tjera që duhet të përmbushte . “Të organizohen ekspozita të ndryshme mbi dëshmorët dhe luftën e qarkut, mbi përpjekjet e aktivitetin e popullit në rindërtimin e vendit, mbi shtypin (gazetat e murit, të qarkut etj.), mbi aktivitetin kultural (sport, literaturë etj.), të cilat vihen në dukje me anë fotografish, me shënime, me anë statistikash” , shkruhet në planin e punës. Thënë ndryshe seksioni i ekspozitave mund të quhet edhe ora e propagandës. Biblioteka Biblioteka në klubet letrare sigurisht që nuk mund të përmbante “I huaji” nga Kamy. Kishte rregulla edhe në këtë cep të klubit të kulturës. Kryesisht, aty do të vendoseshin libra që kontrolloheshin nga shteti dhe që ishin botuar pas çlirimit. “Në shtëpitë e kulturës duhet të ketë një bibliotekë të vogël ku të lexojë populli. Në këto biblioteka të ketë libra të kontrolluara dhe me frymën t’onë. Librat me frymë profashiste e reaksionare të hiqen. Duhet të jenë gjithë librat e rinj”, shkruhet në këtë seksion ku shtohet më vonë se edhe këtu duhej ndërhyrja e profesionistëve nga Lidhja e Shkrimtarëve për të bërë të mundur që populli të edukohej përmes librit, port ë edukohej mirë, me normat e komunizmit. Gazeta e murit Seksioni i renditur i fundit, por sigurisht jë më me pak rëndësi ishte gazetar e murit. Ajo ishte programuar që të dilte një ose dy herë në javë kur kishte shumë aktivitetet ose ndonjë gjë me rëndësi për t’u raportuar. Redaksia fillimisht do të duhej të niste punën me gjashtë ose shtatë individë që dinin të shkruanin dhe raportonin drejtë lajmet apo zhvillimet e javës. “ azeta e murit të pasqyrojë aktivitetin e shtëpisë, të kritikojë të metat e dhe të nxjerrë në shesh sukseset, duke u bërë një faktor nxitës për punë sa më të mire”, shkruhet në paragrafin për funnskionin e Gazetës së murit. Në fund të këtij raporti gjej fjalinë perlë të këtij dokumenti. “ Ky këshill udhëheq seksionin, ky ka një kryetar, i cili pastaj bën pjesë në këshillin drejtues të shtëpisë së kulturës, që përmendëm më sipër. Është mirë që kryetari të jetë a.p. ose njeri i besuar i Frontit”. Bëhet fjalë për këshillin dretjues që secili nga seksionet e sipërpërmendura do të kishte. Dhjetë seksionet do të kishin nga një këshill prej tre personash, por më kryesori do të duhej të ishte “pak” spiun i shtetit. Kështu, edhe klubet e kulturës do të ishin në kontroll të nomenklaturës komuniste, që survejonte edhe në art për ndonjë abuzim idesh. 8 orë punë, 8 orë gjumë dhe 8 orë argëtim Formula magjike e një brezi shqiptarësh që ende sot ndjekin të njëjtin ritëm duke besuar se jetojnë më mirë dhe më gjatë. Rregulli i 8 orëve ishte një lëvizje sociale që u ndërmorr fillimisht në Spanjë në vitin 1593. Punëtorët u ngritën në protesta sepse punonin pa orare. Atë kohë, u vendos që të punohej vetëm 8 orë në ditë dhe jo më së shumë. Më vonë, Spanja arriti të vendoste edhe rregullin jo më shumë punë se 40 orë në javë. Por, më popullore këtë ide e bëri një sipërmarrës britanik me emrin Robert Owern. Ai kërkoi në vitin 1810 që punëtorët e tij të punonin jo vetëm 8 orë, por për të qenë më efektivë të flinin 8 orë dhe të argëtoheshin 8 orë të tjera. Formula ishte e suksesshme dhe po ashtu edhe bizneset e tij. Rregulli i artë jo vetëm për punën, por edhe për gjumin dhe argëtimin, filloi të përhapej shpejt në botë që në fillim të shekullit të 20-të. Në 1915 e mori këtë formulë zyrtarisht Uruguaji, e në 1917 edhe Bashkimi Sovjetik. Zakonisht, kjo vinte si një formulë magjike që sugjeronin sunduesit. Populli që bindej gjithnjë e më shumë kuptonte se kjo është një llogaritje e thjeshtë që atyre u duhet të ndjekin për të qenë pak më të lumtur me veten, punën dhe pasionet e tyre. Kështu bënë edhe shqiptarët. Tetë orë sot e tetë orë mot E gjej veten shpesh në përballje me tim atë që më pyet “Po hë, më thuaj a i je përmbajtur formulës 8 orë punë, 8 orë gjumë dhe 8 orë argëtim”? Në fillim e çuditur e pyesja se çfarë bënin ata në 8 orë argëtim kur media, lajmi, videot, pamjet, udhëtimet, fundjavat në det apo mal, drekat me miqtë te bujtina e re që është hapur mungonin… Nuk kishte një shëtitje me parashutë, zhytje në det me pajisje për të eksploruar, por sigurisht kishte kafe dhe raki në majat e maleve që ne sot po joshemi t’i ekplorojmë bashkë me kultura të reja gatimi. Më thotë se shpesh krijonin mbrëmje vallëzimi. Dhe ndonjëherë filloj të kuptoj se sa më pak të shpeshta të ishin këto takime me të rinj të tjerë, me moshatarë e vullnetarë të ndonjë projekti të ri, padiskutim aq më shumë argëtuese bëheshin. Sepse kush e dinte kur do të ishin sërish bashkë në një vallëzim a diskutim. Një fotografi e shkrepur me kujdes nga fotografi që mund të ishte bashkëpunëtor i Sigurimit të Shtetit, ndoshta kishte më shumë vlerë se 12 foto të shkrepura sot që nuk printohen, por që humbin nga transferimi i numri nga një celular te tjetri. Tetë orë argëtim nuk i mbush në kohën e diktaturës, sot 8 orë për argëtimin nuk i bëj dot asnjëherë bashkë në një ditë. Në kohët moderne s’të dalin llogaritë Kur ngec në trafik, kur të vonon një mik, kur të mbajnë më gjatë protestat e opozitës në punë, kujt t’ia marr kohën, gjumit apo argëtimit; pyes veten. Po ata që janë prindër e do të duhet të shkojnë pas pune në shtëpi për të gatuar, pastruar, larë enët e rrobat. Kujt ia marrin këtë kohë? Dhe nis të kërkoj nëse ky rend i dikurshëm është vërtet zgjidhja për një jetë më të qetë. Nga kërkimet që bëj, ka ende popuj e kultura që e zbatojnë këtë formulë “lumturie”. Në Zelandën e Re po. Madje, psikologët në Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë nisur të sugjerojnë këtë rregull të ri për ata që e kanë kokolepsur jetën e tyre keq. Një rend i ri, i duhet shoqërisë që tanimë me teknologjinë dhe etjen për para, ka harruar veten. Psikologët këshillojnë të shkojmë në këtë trend: Rregulli 8-8-8 (rule 8-8-8). Është e vështirë t’i përmbahesh shpeshherë, sidomos për ata që synojnë të arrijnë shpejt suksesin apo paratë, famën, yjet. E megjithatë, edhe më vështirë të besosh se sot punojmë gjithë vitin për të pushuar vetëm pak, ndërkohë që kjo formulë ofron pushim po aq sa edhe punë

SHTËPITË E LIBRIT QË U BËNË SHTËPI BARI

Nga Luela Myftari

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Sabri Godo, veç “SKËNDERBEU”-t ju rrëfej betejat e mia me kalë

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

“Krenaria e Kuçovës”, uzina e “shqiponjave” në qiell

Nano, beteja e një jete

Mario Ashiku, një dashuri, shanse të dyta dhe një jetë e jetuar bukur (si vetë ai)

Ismail Qemali, nga pavarësia te “Grushti i Shtetit”, E vërteta e shtetarit të parë shqiptar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

SHTËPITË E LIBRIT QË U BËNË SHTËPI BARI

Nga Luela Myftari

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?