Sa herë vjen “tetori rozë” kujtohemi për ndërgjegjësim dhe fushata. Por ky tetor, ndryshe nga të tjerët pati specifikën e vet: jo për numrin e madh të pacientëve që trajtohen për këtë sëmundje, as për 6700 rastet e shtuara më shumë sesa një vit më parë, por për skandalet e njëpasnjëshme që kanë përfshirë spitalin Onkologjik, nga hetimet e prokurorisë e SPAK, tek bisedat informale të mjekëve, e deri tek prokurimet e ilaceve që një zot e di se pse mungojnë gjithmonë këtë spital, ku qytetari domosdoshmërisht shkon të takohet me pasigurinë apo vdekjen, kur ka më shumë nevojë për ndihmë nga mjekët, e shpresë për jetën. Ka raste triumfues dhe shpresëdhënës në luftën kundër kancerit, ashtu sikurse ka shumë të tjerë që kanë përfunduar në tragjedi: ajo që mbetet e njëjtë për të gjithë është dhimbja e madhe sesi nuk ka ende një ilac shërues jo vetëm për sëmundjen, por edhe për të “shëruar” shërbimin shëndetësor shqiptar.
Ishte mëngjesi i një prej atyre ditëve të çmendura ndërsa nxiton të bëhesh gati shumë shpejt se e kupton se njësia matëse e kohës nuk është në porporcionin e duhur me atë të aktivitetit, kur duke menduar të dilte sa më parë nga dushi, mbeti e ngrirë aty. Për shumë minuta. Me njëmijë e një mendime që do ta transformonin mëngjesin e asaj dite dhe atyre më pas sa në tragjedi, aq në përpjekje, por mbi të gjitha shpresë, besim.
Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje
Këto artikuj janë premium. Zhbllokoji për të lexuar të gjithë artikullin.