Robert Radoja sot dhe dje!

Robert Radoja, klasiku i fundit i Tiranës! Tirana është e ndryshme për çdokënd (me gjithë ndryshimin e saj në vite)… Ndonëse një nga qytetet ku çdo gjë ndryshon me sekonda “Pallatet Agimi” mbeten një nga lagjet më të bukura të tij( të paktën në këndvështrimin tim, pasi këtij qyteti si ka mbetur më asgjë retro)… Ju do thoni pse gjithë kjo hyrje për “Pallatet Agimi”?! Nuk kam aspak ndërmend t’ju flas për historikun e kësaj lagjeje të kryeqytetit, por për një nga personazhet më të dashur të artit shqiptar, i cili është banor i saj. Pianist, mësimdhënës, kompozitor e arranxhues muzikor, kur përmendim të gjithë këto terma mendja të shkon vetëm tek një emër, Robert Radoja. E takova profesor Robertin në një nga kafet më të veçanta në kryeqytet (kaloj aty çdo ditë dhe se kisha vënë re) te “ Pallatet Agimi”, një qoshk e vogël (alla franceze) mbushur plot me artistë, ku Radoja kalon paraditet e tij. “Ditën e nis duke bërë punët e shtëpisë, të cilat i kam bërë gjithnjë sepse më ka pëlqyer t’i bëj vetë gjërat e mia. Më pas vij tek kjo kafja që e kam afër me shtëpinë pasi më duket një vend tepër i këndshëm në Tiranë”… A ka patur vende të lezetshme Tirana, e pyes unë ?! Dhe Robert Radoja, i cili që prej vitit 1960 nuk u shkëput më nga Tirana thotë që po. “Tirana ka patur gjithnjë aktivitet. Ka patur disa lokale shumë interesante për kohën, si kafe Flora përshembull”, thotë ai. Unë insistoj ta ngacmojë duke i kujtuar që jo më larg se pak ditë më parë e hasa në një nga klubet e natës në kryeqytet. Mos vallë profesor Radoja frekuenton edhe jetën e natës ?! (Qesh) “Më 5 shkurt do të ishte 81 vjetori i Ferdinand Dedës dhe Eltoni është rritur me djalin tim të madh, kanë qenë të dy studentë për piano. Shkova tek Toni sepse më tha që kam hapur një lokal dhe ishte shumë bukur. Kjo ndodhi vetëm një herë nuk jam një frekuentues i jetës së natës. Pandemia Ama ai ka qenë që në fillim kundër kufizimeve të orareve për klubet e natës gjatë periudhës së pandemisë. “Nuk shpërndan mikrob muzika, muzika mbledh njerëz. Asnjë nuk i respekton rregullat madje as në botë, kështu që më duket pa sens që deri në orën 8 mikrobi nuk infekton dhe pas orës 11 po. Mendoj që maska është i vetmi element mbrojtës, thotë Robert Radoja teksa tregon se periudha e pandemisë nuk ka qenë aspak e lehtë për të. “Vjet në periudhën e festivalit ishim mbledh në komision 4 orë. Kur u ktheva në shtëpi pashë që nuk isha mirë, bëra testin dhe dola pozitiv mandej u shtrova në spital. Nuk e kalova rëndë, por ishte shumë i gjatë. Ndejta 1 muaj e gjysmë në spital”…. Piano E megjithatë loja mbi tastat e bardha i jep ende kënaqësi “Mjeshtrit të Madh”. Edhe pse i ka kaluar të 80-tat ai ka në dorë një projekt shumë të veçantë që e ka mbërthyer pas instrumentit që i kushtoi gjithë jetën… (Pianos) “Është një kompozitor që quhet Muharrem Gurra, i cili është ndarë nga jeta në vitin 1981 dhe po përgatis të gjitha këngët e tij. Ai ka realizuar mbi 270 këngë që ja dinë të gjithë dhe janë këngë të karakterit të Shqipërisë së Mesme. Që mos të humbin, jam duke i shkruar për kanto e piano dhe deri tani kam shkruar 65 këngë si “Qan lulja për Lulen”, “Qenke veshur me të bardha”, “Lule të Bukura ka Tirana”, shprehet Radoja. Festivali Por si e sheh Radoja muzikën shqiptare sot?! “Po shihja Sanremon dhe ata e ruajnë ende traditën. Italianët kanë nje kthim tek kënga e tyre tradicionale që nuk bie ndesh me shijen e kohës, por mos harroni që kanë 600 vjet që kultivojnë muzikë, ndërkohë që pikësynimi ynë është të zbulojmë identitetin”. Ishte festivali i tretë në Radio Televizionin Publik Shqiptar ai që do Radoja do të merrte pjesë për herë të parë duke vazhduar deri në vitin 1989. Në vitin 1968 ai orkestroi këngën e Nikolla Zoraqit “Dhuratë për ditëlindje” që këndohej asokohe nga David Tukiçi. “Me daljen e instrumentave elektronikë nuk ka më nevojë për piano. Sigurisht muzika me instrumenta të gjalla është më elastike dhe sipas mendimit tim këngën e kanë “dëmtuar” kantautorët. Kur një këngë është bashkëpunim mblidhen në të më shumë emocione, dije etj. Në kohën tonë ka patur disa rregulla që duheshin respektuar. Një njeri nuk mund të merrte më shumë se një ose dy këngë, sidomos pas vitit 1966 dhe kjo ndodhte për larmi, frymëzime e dedikime të ndryshme. Edhe ne që aranxhonim nuk mund të bënin më shumë se dy këngë. Sot këngëtari zgjedh me cilët kompozitorë dhe poetë do të punojë ndërsa më parë ishte i zgjedhur. E vetmja që kishte të drejtë të zgjidhte ishte Vaçe Zela. Ajo ishte absolute më e mira e kohës”, tregon Robert Radoja ndërsa sot vlerëson artiste si Elina Duni e Eda Zari. Kinematografia Por në karrierën e pianistit të njohur rol të rëndësishëm luajnë edhe muzikat e filmave artistikë dhe të animuar. Kompozimi i tij i parë në muzikën filmike do të ishte në vitin 1970 me muzikën e filmit “Guximtarët” e duke vijuar me të tjerë filma. “Proçesi i krijimit të një kolone zanore ishte i gjatë, ishte regjisori ai që organizonte gjithçka . Sot ka ndryshuar totalisht ideja, shoh filma truq që kanë muzikë gjatë gjithë kohës, ndërsa ne kemi patur muzikë në pika kyçe të filmit”, tregon ai. I pyetur se si ishin marrëdhëniet e tij me kompozitorë si Kujtim Laro, Aleksandër Lalo, Limoz Dizdari, etj, ai shprehet se ishin të shkëlqyera dhe se nuk ndërhynin aspak tek punët e njëri-tjetrit. Kujtimet Por si arriti Radoja të bëhej një kompozitor i njohur, a ndikoi Shkodra në formimin e tij profesional. Profesor Radoja tregon gjithçka pa doreza dhe na bën pjesë të kujtimeve të tij. “Mua drejt muzikës më kanë drejtuar prindërit. Në familje kishim një ndikim nga kultura italiane, sepse babai im kishte studiuar në Itali. Kishim një gramafon në shtëpi dhe unë aty e dëgjoja muzikën. Më pëlqente muzika e Shtrausit. Shqipëria ka patur një elitë të kufizuar edhe pse ishte vend agrar. Rrugët kanë qenë të këqija por im atë shkonte me avion nga Shkodra në Tiranë. Shkodra ka patur aeroport ndërkombëtar. Mësueja ime e parë e pianos quhej Ida Melgushi, por atëherë s’kishte piano dhe unë përdorja një tjetër instrument muzikor siç ishte firzamonika, madje atë të Prenk Jakovës. Pianon e kam filluar shumë vonë, në lice artistik nuk kam asnjë madje fotografi nga fëmijëria me piano. Më kujtohet vetëm si vegim pasi kam qenë 4 vjeç kur është bërë opera në Shkodër, dhe sigurisht që ajo më ka tërhequr”, tregon me nostalgji Robert Radoja i cili ishte i vetmi nga fëmijët që u mor me art pasi vëllai dhe motra e tij siç ai na rrëfen ishin të apasionuar pas sportit. E lidhur me artin ishte dhe bashkëshortja e tij. Ndonëse mësuese frengjishteje ajo e kishte pasion muzikën. “Ajo ka patur një zë shumë të bukur dhe këndonte në festivalin e 11-të me Suzana Qatipin, Dorian Ninin, Alqi Boshnjakun. Këngën e Krajkës “Kafe Flora Burra plot” ka qenë edhe Tatjana aty. Ime shoqe ka qenë shumë e lidhur me muzikën saqë ja transmetoi edhe fëmijëve (Gjergjit dhe Trimit) njëri studioi piano ndërsa tjetri kitarë e violinë. Me gjithë çmimet dhe artin e pashlyer që i ka lenë dhe (po vazhdon) t’i lërë muzikës shqiptare Robert Radoja si kulmin e karrierës së tij konsideron punën me fëmijët. “Puna me fëmijët ishte kulmi i karrierës time. Në vitin 1989 zhvillohej spartakiata sportive dhe bëhej edhe një manifestim. Unë përgatita një kor me fëmijë që rezultoi shumë i suksesshëm. Por jo vetëm kaq, puna me fëmijët me ka bërë të ndihem gjithnjë i ri”, tregon Radoja duke mos i patur problem vitet që ikin... “Viti që lamë pas ka qenë një vit i vështirë, më ka ndryshuar( pak ) jo vetëm mua por të gjithë botën. Ka patur më pak lëvizje, më pak marrëdhënie, më pak aktivitet rrjedhimisht. Megjithatë unë kam një miqësi të mirë ku mblidhem me ta dhe luaj në piano”…

Suada Daci

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Mission Complete! Shqiponjat shtegtojnë në Gjermani

Ermal Dredha/ Vlora pret Kombëtaren t’i dorëzojë Flamurin

“Uno kryqzimo”, kush është lushnjari që bëri “Gol” me banderolën

Aurora Dibra nxjerr nga “Kutia e Errët” historinë tragjike të jetës së saj

Myfarete Laze, rrëfim për një kohë të ndaluar

Dëshmorët nën dhe bërtasin: NDAL, TOKË E LYER ME GJAK

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

“Krenaria e Kuçovës”, uzina e “shqiponjave” në qiell

Arben Dervishaj: Ju rrëfej ditët e mia pa liri!

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

Nano, beteja e një jete

Mario Ashiku, një dashuri, shanse të dyta dhe një jetë e jetuar bukur (si vetë ai)

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?