Dëshmorët nën dhe bërtasin: NDAL, TOKË E LYER ME GJAK

Në familjen e dëshmorit më të ri të Kosovës, Afrim Bunjaku ka zi të dyfishtë. 10 vite më parë familja humbi djalin 17 vjeçar, Fatlumin, e tani, edhe shtyllën e shtëpisë. Humbja e djalit të madh, u solli një Fatlum të ri në shtëpi, djalin më të vogël të shtëpisë që mori emrin e të vëllait të vdekur. 10 vjeçari e mbyt kohën me lexime, madje, ka hedhur mendimet e veta për të atin e humbur në një letër me shkrim dore: “Çdo sen e bëre për Atdhe, tash je dëshmor nën dhe!” Si ishte dita e fundit me familjen e oficerit të policisë së Kosovës Afrim Bunjaku. Lotët e Lumnijes dhe dreka e fundit që shtroi për bashkëshortin. Përjetimet e djalit të madh kur pa policët te dera që e lajmëronin se Afrimi ishte plagos: e dija që kishte dek, e kisha pa një ëndërr me luftime të përgjakshme!!!! Reportazh nga fshati që u kthye në subjektin e një realiteti të ri mes Kosovës e Serbisë Nga veriu i Kosovës, Rezarta Delisula “U ça kam hangër o gru, s’po muj ma”. Me këtë fjali dhe me çantën e ushqimit që e shoqja, Lumnija, ia kishte përgatitur me e marrë me vete për 12 orët e shërbimit, Afrim Bunjaku, u nis si përditë në punën e tij si pjesë e forcave policore të Kosovës, pa e ditur se ajo do ishte dreka e fundit në shtëpinë e tij. Sot ai prehet në varrezat e Samadrexhës, pranë prindërve dhe djalit të tij 17 vjeçar, Fatlumit, i cili humbi jetën në një aksident automobilistik më 10 shtator 2012. Shtëpia Samadrexha është një fshat i vogël, në të djathtë të rrugës, pak para se të hysh në Vushtri. As 10 minuta prej aksit kryesor, të parat që na tregojnë se kemi mbërritur në Samadrexhë, janë varrezat e katundit. Nuk është e vështirë të gjesh se ku prehet Afrim Bunjaku, polici hero i vrarë gjatë luftimeve me terroristët serb në Banjskë të Kosovës. I mbuluar me kurora mirënjohjeje dhe dhimbjeje, 50 vjeçari prehet pranë familjes së tij. Pyesim në fshat për shtëpinë e Afrimit. E kush nuk e di banesën e tij? 15 vjet më parë, ai ndërtoi shtëpinë e re tre katëshe, e cila rrethohet me trëndafilë shumëngjyrësh e smaragde, por kësaj strehëze të bukur asgjë s’mund t’ja heq trishtimin. Dera e shtëpisë Bunjaku është e hapur. Jetlumi, djali 19 vjeçar i Afrimit na fton brenda. Në dhomën e ndenjes janë e motra, vjerrërit e tij, Lumnija e shoqja dhe vajza Arbenita. Mbi një tavolinë janë të rreshtuara të gjitha dekorimet e vlerësimet që ka marrë burri i shtëpisë. Në mur janë varur dy foto të Fatlumit, djalit të parë të familjes, i cili humbi jetën në aksident. Foto e parë ishte bërë menjëherë pasi gruaja me vjerrën e dy fëmijët u kthyen nga Korça ku qëndruan gjatë luftës në Kosovë, ndërsa Afrimi ishte përkrah forcave çlirimtare të Kosovës, ndërsa e dyta djali më i rritur. Vuajtja e nënës Zemra e Lumnijes është e coptuar. Më 10 shtator 2012 humbi djalin e parë, ndërsa pas 11 vjetësh po në këtë muaj, humbi të shoqin, njeriun që ndau gjithçka këto 30 vjet, babain e fëmijëve të saj. Edhe pse të vrarë shpirtërisht nga humbja e djalit të madh, ndërsa kishin Jetlumin dhe Arbenitën, 10 vjet më parë çifti solli në jetë një djalë tjetër, që mori emrin e të vëllait, Fatlum. I vogli është kopja e të atit, nuk i ka lënë gjë mangut, ndërsa e fsheh dhimbjen e tij duke mësuar. E kur e takojmë, ai çohet nga librat për të na përshëndetur. Në fillim dukej sikur i vogli nuk po e kuptonte që të atin ia kishin vrarë, por një letër e shkruar në fletoren e detyrave i bëri familjarët të mësojnë dhimbjen e madhe. “Babai im, sa shumë jom mërzit. Pika loti derdh për çdo ditë e natë. Jam tu u mërzit. Pasdite erdhi momenti. Unë jom shokuar shumë. Pa ditë, e pa prit o babë, sa shumë jom mërzit. Shkove në punë si baba, u ktheve në varr me emrin HERO. Çdo sen e bërë për atdhe tash je dëshmor nën dhe. Të dua babai im, heroi im… Dita e fundit në shtëpi Si ditë e shtunë që ishte, familja e Afrim Bunjakut u ngrit me terezi. Lumnija nisi të përgatisë bukën që e bën vetë gjithnjë ndërsa për drekën mendoi të bënin mish në gril. Afrimi do e merrte punën në 5 të pasdites e kishte kohë boll me ndenj me familjen. “Ishte një ditë e zakonshme si të gjitha ditët e tjera”- na thotë Lumnija duke shtuar se nuk ekzistonte asnjë parandjejnë e keqe. “Pasi hëngrëm drekë të gjithë, babën e mora dhe e çova unë deri te karburanti në hymje. Këtë e bënim gjithmonë sepse unë punoj atje. U përshëndetëm si zakonisht e baba iku në Vushtri pasi kishte shërbim atë natë”, - thotë Jetlumi. Ora 6.45 e mëngjesit. Bie zilja. Disa policë, u shfaqën në derë. ”Baba juaj është plagos, nuk është fort mirë ka nevojë për gjak….”. Këto fjali të thëna nga kolegët për t’jua bërë më të lehtë përballjen me të vërtetën i tronditën familjarët. “Mos më thoni, baba ka vdek, e kam ditë…”, u tha Jetlumi e ata nuk mundën më me justifikime. “Po po e kam ditë. Pak ditë më parë kisha pa një ëndërr me luftë ishte shumë e sikletshme dhe e rrëmujshme, dhe nuk i thashë askujt. E kur erdhën kolegët e babës në shpi e kuptova menjëherë çfarë kishte ndodh, ëndërra doli”- na tregon djali 19 vjeçar i Afrim Bunjakut. Drejt Banjskës Lëmë fshatin Samadrexhë e nisemi për në Banjskë, fshat në veri të Kosovës, aty ku u vra nga forcat terroriste serbe, Afrim Bunjaku. Me të lënë Mitrovicën, e kupton lehtësisht që jemi në zona banuar nga serbë, pasi flamuri i tyre varet në çdo shtyllë. Në hyrje të komunës Zverçan që është më e madhja në veri e mbledh 35 fshatra mes tyre dhe Banjskën, një tabelë e madhe e shkruar serbisht ka foto që nga Vuçiç e deri te Putini e me google translate kuptojmë që këto janë qytetarët e nderit të kësaj komune. Banjska nuk është fort larg nga Mitrovica, por ndryshe nga udhëtimi i deritanishëm, në afërsi të Banjskës plehrat anë rrugës na bënë përshtypje. Për në Banjskë nuk ka tabelë ndërsa një makinë policie e forcat speciale të Kosovës në partullim na bënë të kuptojmë se jemi në vendin e duhur. Fshati i hijeve Në hyrje të fshatit biznesi i parë që na bën përshtypje është një poligon qitje, sigurisht i mbyllur. Në këtë fshat ka vetëm një minimarket hapur asgjë tjetër. Në rrugë nuk ka asnjë, por asnjë për be. Nuk dëgjohet asnjë e qarë fëmije, asnjë e bërtitur, as zëri i ndonjë televizori nga brenda shtëpive, asgjë nuk pipëtin. Rrugët janë të mbushur me qen e mace rrugësh, po edhe ata nuk ndjehen. Të vetmen që pamë pas dy orë qëndrimi ishte një grua, e cila sa na pa, vrapoi drejt portës nga doli. Ecim rrugicave në këtë fshat i cili duket si fshat fantazmë, ku duket se hijet dalin sapo bie nata. Ja edhe një burrë të të 60-tat. A është gjithçka në rregull këtu, a jeni mirë?, E pyesim burrin i cili na përgjigjet me mirësjellje: “Po, po, faleminderit, jemi mirë”. Kaq tha dhe u zhduk si me magji. Ura e manastiri Në hyrje të urës që lidh një rrugë nacionale me fshatin është në tjetër patrullë policie, ndërsa një grup tjetër qëndron sipër te manastiri. Është pikërisht ky vendi, ku u qëllua ofceri i policisë Afrim Bunjaku, ndërsa forcat terroriste kishin bllokuar hyrjen e urës me kamion për të mos lejuar aksesin e askujt. Ajo natë e 23 shtatorit duke gdhirë 24-a prishi qetësinë në fshatin e hijeve ndërsa shenjat e plumbave shihen kudo. Ngjitemi sipër te manastiri ndërsa priftërinjtë ashtu sikurse banorët e tjerë zhduken papritmas. Ndërtojmë edhe një herë skemën e ngjarjes. Milan Radoiçiç, krimineli i njohur serb ishte në krye të grupit të terroristëve që tentuan të aneksojnë fshatin e vogël në veri. Të armatosur deri në dhëmbë pas luftimeve me policinë e Kosovës, ata u tërhoqën duke kaluar rrethimin e manastirit e ikur nëpër pyll. Shenjat e gardhit të hekurit të prerë janë ende të dukshme. Bëjmë një copë rruge në gjurmët e terroristëve, ndërsa kufiri jozyrtar me Serbinë ndodhet vetëm 12 kilometra larg. Kjo qetësi është e frikshme. E vetmja gjë që e prish qetësinë është zhurma e dronit e ngritur nga patrulla për të kontrolluar vendin. Në brendësi të pyllit gjendet një varr me një kryq të madh dhe tre data në të, nërsa epitafi shkruan: “Kush beson tek mua nëse kam vdekur”… Emër nuk ka. Mitrovica Ikim nga Banjska ndërsa ndalesën e rradhës e bëjmë në Mitrovicë, në “minierën e arit” që Serbisë i iku nga dora. Kisha rreth 12 vjet pa ardhur në këtë qytet, zhvillimi i së cilit ishte befasues. Kafenetë gëlojnë nga klientët, rrugët janë plot, dhe e njëjta gjë edhe në pjesën serbe. KFOR është prezent si te ura që lidh zonën shqiptare me atë serbe si dhe në partullime rrugëve të qytetit. Ura vijon të jetë e bllokuar për automjetet, ndërsa njerëzit kalojnë lirisht. “Tani është qetë nuk kemi probleme. Konfliktet nisin kur policia kosovare bën kontrolle në zonën serbe. Aty çfarë nuk ndodh, mbillet hashash prodhohet kriptovaluta, bëhet tregti armësh e kur policia bën bastisje ata acarohen”, na thotë Dritani 32 vjeçar. Te ura takojmë disa të moshuar shqiptarë që bëjnë shëtitje në zonën serbe. “Askush s’na ndal, as na nget. Ja tu m’pa je, jena qet tashi. Kto acarohen vetëm nga policia”- tregon Enveri. Në fakt një xhiro në pjesën serbe e bëra dhe unë deri në fund të bulevardit, ku ngrihet monumenti i Knez Lazar Hrebeljanoviç princit hero që më 1389 ku drejtoi betejën më të madhe të forcave ballkanike kundra turqëve. Marrim rrugën e kthimit në Prishtinë ndërsa kuptojmë se provokimet e Serbisë s’do të ndalen, edhe pse sot në Kosovë ka një hero më shumë… Meraku i Bunjakut “Si çdo prind meraku i Afrimit ishin fëmijët. Vajzën e kishte pikë të dobët. Donte që fëmijët tu shkollonin e të bëheshin të zotë”- tregon Lumnija. Shkollimi Jetlumi djali 19 vjeçar i Afrimit punon një në pikë karburanti, në lokal si kamarier. E pas kësaj ngjarje që tronditi familjen Bunjaku, edhe Jetlumi do të vazhdojë akademinë e policisë, njësoj si babai i tij.

Dëshmorët nën dhe bërtasin: NDAL, TOKË E LYER ME GJAK

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Mission Complete! Shqiponjat shtegtojnë në Gjermani

Ermal Dredha/ Vlora pret Kombëtaren t’i dorëzojë Flamurin

“Uno kryqzimo”, kush është lushnjari që bëri “Gol” me banderolën

Aurora Dibra nxjerr nga “Kutia e Errët” historinë tragjike të jetës së saj

Myfarete Laze, rrëfim për një kohë të ndaluar

Agon Maliqi: Shantazhet e Vuçiç mbaruan, por Perëndimi duhet të jetë i qartë

Artikujt më të lexuar

Gjergj Luca, kryeoligarku i Shkrimsit, rebeli që grisi diplomën për t’u bërë biznesmen

JETA E NATËS NË VITET ’90, NGA DISKO ALBANIA DHE MARIKAJ TE BUZUKËT E PARTYT RAVE

Inva Mula: Unë sopranoja e parë shqiptare në skenat evropiane

“Krenaria e Kuçovës”, uzina e “shqiponjave” në qiell

Nano, beteja e një jete

Mario Ashiku, një dashuri, shanse të dyta dhe një jetë e jetuar bukur (si vetë ai)

Ismail Qemali, nga pavarësia te “Grushti i Shtetit”, E vërteta e shtetarit të parë shqiptar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?

Dëshmorët nën dhe bërtasin: NDAL, TOKË E LYER ME GJAK

Mbështetni autorët dhe abonohuni në përmbajtje

Shkarko

Zblloko Artikullin

Artikuj të ngjashëm Artikuj

Artikujt më të lexuar

Kontaktet

Kategori

Mirëse u ktheve!

Hapni një llogari të re!

Merrni fjalëkalimin tuaj

Je i sigurt që dëshiron ta zhbllokosh këtë artikull?

Are you sure want to cancel subscription?