102 kontejnerët me ngarkesën e errët të maskuar nën hijen e portit

Në thellësinë e natës, ndërsa porti i Durrësit ishte i mbuluar nga një qetësi që fshihte rrëmujën e përditshme, një anije e madhe po ngarkohej në heshtje. Nëse do ta shihje nga larg, do të dukej si një natë e zakonshme në portin më të madh të Shqipërisë. Ndriçimi ishte disi i dobët, veç zhurmës së lëvizjeve së vinçave, nuk “pipëtinte” asgjë tjetër. Por, ajo natë nuk ishte si të tjerat. Dyshimi dhe fshehtësia kishin marrë ngjyrën e saj të zezë. 102 kontejnerë po ngarkoheshin me mbetje që nuk duhej të ekzistonin këtu.

Çuditërisht njerëz kishte pak, edhe ata dukeshin më të besuarit. “Shpejt, shpejt, lëvizini duart”, vetëm kjo mund të dëgjohej nëse tentoje të afroheshe disi. Vinçat lëviznin me precizion të frikshëm, sepse çdo komandë mbrapsht kishte kosto. Këtë herë nuk po ngarkoheshin mallra si thashë çimentoje apo pjesë makinash. Ishin mbetje të rrezikshme, që askush s’e dinte veç organizatorëve. Në dritën e ditës, paniku do të ishte i madh, por nata kishte mënyrën e saj të fshehjes së të vërtetës.