Klerikë si agjentë e të spiunuar

Feja e Shqiptarit është Shqiptaria. Është një nga thëniet më krenare që trumbetojmë shpesh. Këto festa të pranverës që kaluam treguan sërish këtë. Ne festuam të gjithë bashkë, por fijet me agjenturat e huaja apo me politikën kanë qenë për një kohë të gjatë prezente edhe në rrugën e klerit në vendin tonë.

Skandalet e kishave janë bërë filma, radikalizmi që vret po ashtu mbush revistat, gazetat, median online. Ana e errët e klerit gjithmonë ka qenë joshëse për të kuptuar këtë lloj pushteti që nuk mjafton ndonjëherë të jetë vetëm shpirtëror. Rrallë në Shqipëri ndodh që të kemi të bëjmë me të tilla vepra, sepse ne jemi vendi ku klerikët ecin si një pushtet i vetëm krah për krah në Paris, për t’i treguar botës që në emër të jetës jemi të gjithë bashkë; ku burri mysliman feston Krishlindjen me të shoqen ortodokse e ku fëmijët gatuajnë kurbanin për të uruar gjyshen. Ne jemi vendi ku sot turistët vendosin të zgjedhin turin e bashkëjetesës fetare, në vendet ku kisha dhe xhamia qëndrojnë përballë e ku këmbana i lë vendin jehonës së zërit që vjen nga xhamia përballë. Sepse ne jemi vendi ku një statujë e madhe e Shën Terezës qëndron pranë xhamisë në Shkodër dhe ku të huajt bëjnë foto me qetësinë dhe tolerancën që reflekton ky vend. Por, nuk ka qenë gjithnjë kështu dhe këtë mendoja teksa lexoja “Raportet e shtetit shqiptar dhe klerit”, një histori politike të shkruar nga Denald Prifti. Në këtë libër rrëfehen disa nga lidhjet politike të klerëve me pushtetarët e vendit, por edhe me agjenturën e huaj, procesi i asgjësimit të fesë gjatë komunizmit, por edhe dëshmi interesante që Dr. Denald Prifti i ka mbledhur për këtë botim. Pyetja e parë që më josh mua është lidhja e mbiemrit të tij me temën. Sepse Prifti jo vetëm që vjen nga një familje ku besimi mbyllej me derën e shtëpisë, por edhe nga një familje të persekutuarish në emër të besimit.